Waarom ik ambassadeur wil zijn

Het is nu twee jaar geleden dat mijn lieve vriendin afscheid nam. Ze was een slimme, sociale, enthousiaste en energieke vrouw. Deze eigenschappen zorgden ervoor dat ze alles uit het leven haalde. Als ze ergens voor ging, dan ging ze er ook vol voor. Hierdoor had ze zelden rust en had ze moeite om ‘in het nu’ te zijn. Haar gedachten stonden nooit stil. Als je teveel nadenkt, kan dat ervoor zorgen dat je ook teveel bij zaken stilstaat. Dat je nadenkt over wat er allemaal mis kan gaan, dat je problemen uitvergroot en moeilijk los kan laten. Bij haar was dat ook het geval. De combinatie van -hoogstwaarschijnlijk- hoogbegaafdheid en ADHD waren misschien niet de oorzaak, maar speelde daarbij zeker een rol.

In 2012 ging het voor het eerst echt mis. Ze ging steeds slechter slapen en had steeds meer moeite met prikkels. Omdat ze er -onterecht- van overtuigd was dat het door haar schildklier kwam, bezochten we verschillende internisten. Een van hen bleek achteraf de beste diagnose te hebben: iets psychisch. Die diagnose accepteerde ze niet. De moeilijke periode duurde enkele maanden en eindigde heel abrupt. Alsof er een knop om werd gezet in haar hoofd, was er opeens ‘niets’ meer aan de hand. Niet helemaal niets, want de onrust was er zoals altijd nog steeds.

In de daaropvolgende jaren volgde nog enkele depressies. Langzaam drong het tot haar door dat het iets psychisch was. Tussen de moeilijke perioden door deed ze pogingen om aan de oorzaak te werken. Om het te voorkomen. De slechte situatie bij de GGZ zorgde echter voor meer problemen dan oplossingen. Iedere keer weer op een wachtlijst komen. En als ze dan aan de beurt was, kreeg ze maar een klein aantal sessies aangeboden. Haar angst voor antidepressiva maakte het allemaal niet makkelijker.

In oktober 2019 ging het voor het laatst mis. Ze knokte hard om uit de depressie te komen. Schreef haar vingers blauw aan de zelfhulpoefeningen. Ze bezocht haar huisarts en ging redelijk positief weer naar huis. Het optimisme verdween al snel. Twee dagen later kwam ik uit mijn werk. Ik ging ons huis binnen en vond haar voor mijn gevoel tussen leven en dood. Zo voelde het, ook al leefde ze al enige tijd niet meer. Het gaf me echter het gevoel een beetje afscheid van haar te kunnen nemen. En er tot op het laatst voor haar te kunnen zijn. Rust. Vanaf dat moment had ze eindelijk rust.

Haar taak zat erop. Zoals ze zelf schreef: ‘Het is klaar. Alles gedaan en bereikt wat ik wilde’. En het lukt me ook er zo op terug te kijken. Haar karakter maakte het haar moeilijk, maar zorgde ervoor dat ze alles uit het leven haalde. Ze heeft in haar 41 jaar meer gedaan en dan de meesten van ons zullen doen in een langer leven. Haar problemen waren bij vrijwel niemand bekend. De ernst in ieder geval niet. Dat wilde ze niet. Haar afscheid kwam dan ook als een grote verrassing.

We hebben haar een mooi afscheid gegeven. Onderdeel daarvan was voor mij het vertellen van haar verhaal. Ze verdiende het om herinnerd te worden als iemand die oprecht veel plezier in het leven had, maar wiens karakter het haar zo nu en dan moeilijk maakte. Moeilijkheden die waarschijnlijk altijd onderdeel van haar leven zouden blijven. Iemand die wat gemaakt heeft van het leven, altijd voor mensen klaarstond en bovenal, veel betekend heeft voor de de natuur. Iemand die er altijd van overtuigd was dat je zelf moet kunnen beslissen wanneer je afscheid neemt. Ik kan niet anders daar haar besluit te respecteren en dankbaar te zijn voor de twintig mooie jaren samen.

Wat heb ik gedaan om dit grote verlies te verwerken? Ik merkte dat het een proces was met ups en downs. Dat heb ik kunnen accepteren. Als het minder ging, ben ik bewust de confrontatie aangegaan met mijn emoties. Door bijvoorbeeld foto’s van haar te bekijken. Als het beter ging, schreef ik bijvoorbeeld alle mooie herinneringen aan haar in een boekje. Die herinneringen haal ik op als ik bij haar rustplaats ben en met haar praat.

Iedereen die besluit zelf afscheid te nemen, verdient nabestaanden die positief aan hem/haar terugdenken. Die het verlies goed kunnen verwerken, zodat alleen de mooie herinneringen overblijven. Daarom ben ik ambassadeur van dit forum. Ik heb in mijn groepssessies bij Slachtofferhulp gemerkt hoe belangrijk het is om met lotgenoten ervaringen uit te wisselen. Daarom is dit forum ook belangrijk en wil ik hieraan mijn steentje bijdragen.