Uit het leven

Hoi Lucia, Heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies. Ik hoop dat je net als Sjaan voelt dat ze nu rust heeft. Die gedachte heeft mij ook geholpen bij het accepteren van het afscheid van mijn vriendin. Ze was ook altijd zo enthousiast en vol energie. Maar ik zag net als jij ook de andere kant. Veel worstelingen, hoge eisen aan zichzelf en het regelmatig echt niet meer weten. Ze sliep slecht en raakte een aantal keren echt in een neerwaartse spiraal. Ze gebruikte ook medicijnen, maar wilde die eigenlijk niet en werd er juist bang voor. De angst dat de depressies altijd terug zouden blijven komen, maakte dat ze vond dat het genoeg was. Ze leek daar ook vrede mee te hebben. Koester het laatste moment dat je met haar hebt gehad. Het klinkt als een fijn afscheid eigenlijk. Ik hoop dat je dat ook zo hebt ervaren. Het leek of mijn vriendin enkele dagen voor haar afscheid ook afscheid nam van haar familie. Ze was ontspannen en dat strookte niet met haar toestand op dat moment. Misschien was dat bij L. ook het geval. We zullen het nooit weten. Groeten, Vincent

Lieve Lucia, wat een verhaal en wat een verdriet dat iemand die zoveel kan geven, blijkbaar heel erg met zichzelf worstelt. Ik hoop dat je kan zien dat je er voor haar was en dat ze veel aan je heeft gehad in haar leven en dat je geen schuldgevallens hebt en gedachtes 'hoe had ik het beter kunnen doen". Als je haar omschrijft is het ook het beeld van mijn zoon, die net 16 jaar was, en uit het leven is gestapt. Wij zagen hem altijd als een energieke levenslustige jongen, die graag naar school ging, een leuke vriendenclub had, geliefd was bij velen en het leuk vond om met ons als familie van alles te ondernemen. Zijn zussen kwamen net bij ons in de buurt wonen en we hebben het voorjaar 2020 gezellig met elkaar geklust, en waren veel samen. Hij bleek enorm intelligent te zijn, ook wel veel gevoeliger mogelijk dan ik dacht, en op school iedereen te willen helpen naar een beter cijfer. Hij luisterde naar ieder's verhaal en trok zich het leed van anderen aan en probeerde te helpen. Thuis kon hij echter dwars zijn, koppig, soms om het minst geringste ruzie te maken, wat volgens ons vaak onredelijk was. Ik wist wel dat hij altijd wat onzeker was over zijn uiterlijk, maar nooit gedacht dat het zo diep zat. Hij is vast heel onzeker geweest. Aan vrienden had hij ook verteld dat zolang er roring was, hij niet over zichzelf hoefde na te denken. Na een leuke vakantie, vond ik opeens een afscheidsbriefje op zijn kamer met de tekst "ik was ongelukkig'. Ik kon het me bijna niet voorstellen, maar heb het wel serieus genomen en we hebben gesprekken met hem gehad. Met name zijn uiterlijk was hetgeen waar hij ongelukkig over was en daarnaast ook twijfels over geaardheid. We hebben hulp gezocht en daar heeft hij gesprekken gehad. Alleen hij had denk ik moeite om uit zijn eigen sombere gedachtes te komen. Coronamaatregelen hebben er blijkbaar voor gezorgd dat hij meer tijd kreeg over zichzelf na te denken. Dat hij moest werken met Zoom en daarmee geconfronteerd werd met zijn uiterlijk. Schaamte speelde denk ik bij hem een grote rol. Alle leuke uitstapjes van school gingen niet door. Hij is een schema gaan maken voor conditietraining en is paar kilo afgevallen. Het leek dat hij daar blij mee was, want ik zag hoe prachtig mijn puber er uit zag. Ik complimenteerde hem vaak hoe leuk en mooi hij was, maar hij riep dan "dat zeg je, omdat je mijn moeder bent'. Hij was wel iemand die moeite had om adviezen van anderen aan te nemen. HIj was zo succesvol op school, dat hij altijd op zijn eigen kennis had gevaren. En naast schaamte, mogelijk ook liefdesverdriet, heeft dit ook hem parten gespeeld. Het precieze verhaal zal ik nooit weten, dit is wat ik achteraf kan bedenken, maar ik weet wel dat de onzekerheid, laag zelfbeeld, schaamte tot zelfdestructie kan leiden. Toch was het moment voor ons ook niet te voorzien. Hij was weer naar school aan het gaan. Op zijn verjaardag kwamen zijn vrienden langs en hij leek hiervan te genieten. Hij is nog naar een slaapfeest geweest, naar de film. Had ideeen hoe hij zijn verjaardag wilde vieren met zijn vrienden. Is uit eten gegaan met klasgenoten en ging de avond ervoor nog naar tennisles. De dag zelf heeft hij nog op school een geintje uit gehaald, waarbij de hele klas moest lachen. En 4 uur later, zou hij iets later komen bij een etentje van zijn zus... maar kwam niet. Ik ben nu in therapie, voor de 3e keer, en iedereen, ook mijn omgeving zegt continu "maar je was een goede liefdevolle moeder, aan jou ligt het niet". En eigenlijk moet ik dat eindelijk maar eens aanvaarden, want ik ben er altijd voor hem geweest. Ik ben altijd degene geweest die hem bleef helpen als hij weer eens onredelijk boos was. Maar het is ook zo moeilijk te accepteren dat hij, die ook om mij gegeven heeft, me in de steek heeft gelaten. Aan zijn zus heeft hij gezegd "het ligt niet aan jullie, het is iets wat in mij zit" . En dat is waarschijnlijk zo. Maar wat had ik hem graag willen helpen met dat stukje zachter te maken, hem meer liefdevoller naar hem zelf te hebben laten kijken. En nu is het helaas te laat en is het gemis bij mij immens. Maar hij heeft in zijn kopje rust, moet ik dan maar denken. Sterkte voor jou en jullie kind, en blijf je verhaal vaak doen. Dat lucht op