Uit het leven
Mijn lieve L is 7 december 2021 uit het leven gestapt, na een jarenlange worsteling met zichzelf.
We waren samen sinds 2001, in 2004 getrouwd en samen een kind gekregen, M. L was ongelooflijk levenslustig, vitaal, optimistisch, opbeurend, grappig, sociaal, creatief. Ze kende heel veel mensen en heel veel mensen kenden haar. Had belangstelling voor ieders verhaal. Ik had nog nooit iemand zoals zij ontmoet en viel meteen voor haar. Ze was gezinshulpverlener en enorm gedreven in haar werk. Kreeg ook heel veel waardering van de gezinnen waar ze mee werkte, en van collega's.
Toch had ze innerlijk een onzekerheid die niemand zag. en ze had angsten. Paniekaanvallen, vaak middenin de nacht, het gevoel dat ze stikte . In de tijd dat we samen waren is ze een paar keer overspannen thuis geweest. Haar gezinssituatie thuis was onveilig, met een autoritaire vader die alcoholist was en een moeder die haar niet steunde. Ze deed veel om haar verleden te verwerken, therapieën, zelfhulpboeken, allerlei methoden, oefeningen, geleide meditaties, noem maar op. Ze was enorm rusteloos en altijd bezig. Ook in huis, het was nooit goed, altijd moesten dingen weer anders. Ze was niet makkelijk voor zichzelf maar ook niet voor mij en onze dochter. Ik hield zielsveel van haar maar ik liep vaak op mijn tenen. Ze kon onredelijk zijn en driftig. We hadden ook meerdere relatiecrisissen en zijn ook in relatietherapie geweest. Zelf raakte ik óók overspannen en ik had professionele hulp om daar uit te komen. In 2018 maakte ze bekend dat ze wilde scheiden. Ik vond dat moeilijk maar tegelijkertijd was er ook een soort opluchting.
Ik verhuisde naar een appartement en M woonde de ene week bij mij, de andere week bij L. Tot mijn verbazing merkte ik dat het apart wonen mij goed deed. Maar met L ging het na de scheiding steeds slechter.
Eind 2019 ging het zo slecht dat ze (vrijwillig) werd opgenomen. Ze sliep bijna niet meer, was enorm traag in haar denken en handelen, wat helemaal niet bij haar paste, had woordvindingsproblemen, vergat dingen, raakte dingen kwijt, kon zich niet concentreren. In 2015 had ze ook een ongeval gehad met een flinke hersenschudding en daarna is ze nooit meer helemaal de oude geworden. Mogelijk was er ook niet-aangeboren-hersenletsel daardoor, maar dat is nooit bewezen (lukte ook niet want allerlei aanvragen daarvoor werden keer op keer afgewezen, maar dat is weer een verhaal apart) . Ze viel uit op haar werk en integreren lukte niet meer.
De opname op de PAAZ bracht wat stabilisatie op gebied van slapen, maar meer ook niet. Haar stemming verbeterde niet, meerdere antidepressiva geprobeerd, telkens wachten of het aanslaat, de tijd tikte maar door. Haar behandelaar, een psychiater/psychotherapeut bij wie ze sinds 2017 schematherapie had gehad, wist het ook niet meer.
Uiteindelijk een weer een ander middel, dat leek aan te slaan. Ineens een enorme omslag. Energiek, druk, vol enthousiasme over nieuwe projecten die ze aanpakte. ze begon een eigen bedrijfje, werd klusvrouw. Voor mijn gevoel klopte het niet - vond haar té - maar toen ik een keer mijn zorgen daarover uitte, werd ze boos.
We hebben elkaar ondanks de scheiding nooit helemaal losgelaten - ze sprak ook uit dat ze spijt had van de scheiding. We begonnen weer een relatie, maar ik wilde wel apart blijven wonen.
Na de zomer van 2021 was er weer een omslag. Het vuur was verdwenen. Haar scherpte was weg. Ik vond haar die laatste maanden vooral heel erg lief. ook met M had ze geen conflicten meer. Het ging slechter, medicatie werd weer opgehoogd. De laatste paar weken leek het weer beter te gaan, ze ging weer hardlopen, en we zouden ook weer gaan samenwonen, maakten allerlei plannen.
op 6 december was ze s avonds nog bij me, we keken tv, dronken een wijntje, ze stelde voor de volgende dag samen inkopen te gaan doen voor kerst. we hielden elkaar vast, zeiden dat we van elkaar hielden, en 'tot morgen, we appen nog wel over de exacte tijd' .
Maar de volgende dag kwam er geen antwoord meer op mijn appjes. Ik ben met bonkend hart - ineens voelde ik dat het helemaal mis was - naar haar huis gefietst en heb haar gevonden. Verschrikkelijk.
7 Reacties
Heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies. Ik hoop dat je net als Sjaan voelt dat ze nu rust heeft. Die gedachte heeft mij ook geholpen bij het accepteren van het afscheid van mijn vriendin. Ze was ook altijd zo enthousiast en vol energie. Maar ik zag net als jij ook de andere kant. Veel worstelingen, hoge eisen aan zichzelf en het regelmatig echt niet meer weten. Ze sliep slecht en raakte een aantal keren echt in een neerwaartse spiraal. Ze gebruikte ook medicijnen, maar wilde die eigenlijk niet en werd er juist bang voor. De angst dat de depressies altijd terug zouden blijven komen, maakte dat ze vond dat het genoeg was. Ze leek daar ook vrede mee te hebben.
Koester het laatste moment dat je met haar hebt gehad. Het klinkt als een fijn afscheid eigenlijk. Ik hoop dat je dat ook zo hebt ervaren. Het leek of mijn vriendin enkele dagen voor haar afscheid ook afscheid nam van haar familie. Ze was ontspannen en dat strookte niet met haar toestand op dat moment. Misschien was dat bij L. ook het geval. We zullen het nooit weten.
Groeten,
Vincent
ik herkende inderdaad ook veel in jouw verhaal. En je hebt ook gelijk over dat laatste moment samen. Ik denk dat ze op dat moment afscheid nam.
Wat blijft zijn de gedachten over 'als ik had geweten dat...' Zo sprak ze een paar weken daarvoor wel een keer uit dat ze het 'soms echt niet meer zag zitten'. Wat als ik daarop had doorgevraagd.
Wat als ik eerder het besluit had genomen terug bij haar te gaan samenwonen...
en zo kan ik wel doorgaan. Heeft geen zin, dat weet ik, maar ze zijn er wel. Die gedachten.
Die gedachten heb ik ook gehad en nog wel eens ja. Het blijft echter een zo onvoorstelbaar iets, dat ik het me gewoon niet voor kon stellen dat ze zoiets zou doen. Klinkt alsof je echt wel een enorme steun voor haar bent geweest. Of we het hadden kunnen voorkomen? Hoe ver had je daarin moeten gaan? En had je het dan voorkomen? Ik denk dat ze beiden tegen iets heel sterks hebben gevochten en het daarvan hebben verloren. Ik geloof niet dat ik het had kunnen voorkomen. Daarvoor was het te sterk. Ook als ik 24 uur per dag aan haar zijde was geweest.
Groeten,
Vincent
wat een verhaal en wat een verdriet dat iemand die zoveel kan geven, blijkbaar heel erg met zichzelf worstelt.
Ik hoop dat je kan zien dat je er voor haar was en dat ze veel aan je heeft gehad in haar leven en dat je geen schuldgevallens hebt en gedachtes 'hoe had ik het beter kunnen doen".
Als je haar omschrijft is het ook het beeld van mijn zoon, die net 16 jaar was, en uit het leven is gestapt.
Wij zagen hem altijd als een energieke levenslustige jongen, die graag naar school ging, een leuke vriendenclub had, geliefd was bij velen en het leuk vond om met ons als familie van alles te ondernemen. Zijn zussen kwamen net bij ons in de buurt wonen en we hebben het voorjaar 2020 gezellig met elkaar geklust, en waren veel samen.
Hij bleek enorm intelligent te zijn, ook wel veel gevoeliger mogelijk dan ik dacht, en op school iedereen te willen helpen naar een beter cijfer. Hij luisterde naar ieder's verhaal en trok zich het leed van anderen aan en probeerde te helpen. Thuis kon hij echter dwars zijn, koppig, soms om het minst geringste ruzie te maken, wat volgens ons vaak onredelijk was. Ik wist wel dat hij altijd wat onzeker was over zijn uiterlijk, maar nooit gedacht dat het zo diep zat.
Hij is vast heel onzeker geweest. Aan vrienden had hij ook verteld dat zolang er roring was, hij niet over zichzelf hoefde na te denken.
Na een leuke vakantie, vond ik opeens een afscheidsbriefje op zijn kamer met de tekst "ik was ongelukkig'. Ik kon het me bijna niet voorstellen, maar heb het wel serieus genomen en we hebben gesprekken met hem gehad. Met name zijn uiterlijk was hetgeen waar hij ongelukkig over was en daarnaast ook twijfels over geaardheid. We hebben hulp gezocht en daar heeft hij gesprekken gehad. Alleen hij had denk ik moeite om uit zijn eigen sombere gedachtes te komen.
Coronamaatregelen hebben er blijkbaar voor gezorgd dat hij meer tijd kreeg over zichzelf na te denken. Dat hij moest werken met Zoom en daarmee geconfronteerd werd met zijn uiterlijk. Schaamte speelde denk ik bij hem een grote rol. Alle leuke uitstapjes van school gingen niet door. Hij is een schema gaan maken voor conditietraining en is paar kilo afgevallen. Het leek dat hij daar blij mee was, want ik zag hoe prachtig mijn puber er uit zag. Ik complimenteerde hem vaak hoe leuk en mooi hij was, maar hij riep dan "dat zeg je, omdat je mijn moeder bent'.
Hij was wel iemand die moeite had om adviezen van anderen aan te nemen. HIj was zo succesvol op school, dat hij altijd op zijn eigen kennis had gevaren. En naast schaamte, mogelijk ook liefdesverdriet, heeft dit ook hem parten gespeeld.
Het precieze verhaal zal ik nooit weten, dit is wat ik achteraf kan bedenken, maar ik weet wel dat de onzekerheid, laag zelfbeeld, schaamte tot zelfdestructie kan leiden.
Toch was het moment voor ons ook niet te voorzien. Hij was weer naar school aan het gaan. Op zijn verjaardag kwamen zijn vrienden langs en hij leek hiervan te genieten. Hij is nog naar een slaapfeest geweest, naar de film. Had ideeen hoe hij zijn verjaardag wilde vieren met zijn vrienden. Is uit eten gegaan met klasgenoten en ging de avond ervoor nog naar tennisles. De dag zelf heeft hij nog op school een geintje uit gehaald, waarbij de hele klas moest lachen. En 4 uur later, zou hij iets later komen bij een etentje van zijn zus... maar kwam niet.
Ik ben nu in therapie, voor de 3e keer, en iedereen, ook mijn omgeving zegt continu "maar je was een goede liefdevolle moeder, aan jou ligt het niet". En eigenlijk moet ik dat eindelijk maar eens aanvaarden, want ik ben er altijd voor hem geweest. Ik ben altijd degene geweest die hem bleef helpen als hij weer eens onredelijk boos was. Maar het is ook zo moeilijk te accepteren dat hij, die ook om mij gegeven heeft, me in de steek heeft gelaten. Aan zijn zus heeft hij gezegd "het ligt niet aan jullie, het is iets wat in mij zit" .
En dat is waarschijnlijk zo. Maar wat had ik hem graag willen helpen met dat stukje zachter te maken, hem meer liefdevoller naar hem zelf te hebben laten kijken. En nu is het helaas te laat en is het gemis bij mij immens. Maar hij heeft in zijn kopje rust, moet ik dan maar denken.
Sterkte voor jou en jullie kind, en blijf je verhaal vaak doen. Dat lucht op
dank voor je reactie . Jouw zoon klinkt ook als zo iemand die sociaal was en veel te geven had. Wat vreselijk om je eigen kind zo te zien worstelen.. en dan te verliezen.
Heel veel sterkte en liefs ook voor jou.