Hoe gaan jullie om met het 1ste jaar.
We gaan richting de eerste keer, na die bewuste namiddag, waarop we het nieuws kregen te horen. We waren in schock en nog steeds blijft het een gevoelig punt, waar ik zelf in iedergeval toch zeker wel een paar keer per week aan terug denk. Ik vermoed dat het voor mijn zoon, die zijn allerbeste vriend is verloren nog veel heftiger moet zijn, hij praat er zelf nooit over, wij hebben in het begin geprobeerd er veel over te praten, maar op een gegeven moment weet je ook niet goed meer wat je moet zeggen en hij werd gek dat we iedere dag of paar dagen vroegen hoe het ging, wat we ook wel snappen. De afspraak die we toen hebben gemaakt is dat hij praat als hij dat wil. Hij heeft nog steeds een gedenk plekje in zijn kamer met een foto en wat bezitting van hem. Maar praten doet hij niet.
Ik weet echt niet wat we moeten/kunnen gaan doen als het moment daar is. Is het een trigger voor een herbeleving, is de pijn heftiger, ga je naar zijn laatste rustplaats of juist niet.
Hoe zijn jullie hiermee om gegaan, of hoe denken jullie hiermee om te gaan?
Mij lijkt het wel fijn om samen met mijn zoon naar de laatste rustplaats te gaan en gewoon even te kletsen over de leuke dingen die ze hebben gedaan of de gekke plannen die ze nog samen hadden. Er eigenlijk gewoon voor hun zijn.
3 Reacties
Op de eerste herdenkingsdag van zijn overlijden kwamen er nog maar drie vrienden. Bij de derde herdenkingsdag kwam er niemand meer. En nu, vijf jaar later, heeft niemand van hen zelfs maar gereageerd op onze uitnodiging.
Ik ben niet boos op zijn vrienden. Ik ben blij dat ze jong zijn, dat hun psyche hen beschermt en dat ze verder kunnen gaan, de pijn van verlies kunnen overwinnen.
Ik hoop dat jullie jongen ook het verlies van een vriend kan verwerken, dat hij de pijn kan loslaten en zijn vriend kan herinneren zonder verdriet.
Op bezoek gaan bij de ouders kan zowel een goed als een slecht idee zijn. Ik ken persoonlijk de ouders van een andere jongen, die hun vrienden helemaal niet willen zien en hen ook de schuld geven, omdat ze “het hebben laten gebeuren”. Ik zou niet willen dat jullie jongen daardoor nog meer pijn krijgt, dus het is beter dit eerst met de ouders te bespreken.
Ik wens jullie veel sterkte.
Veel liefs
Natalia
Manu Keirse in heeft hier in zijn boek: 'Helpen bij verlies en verdriet' ook het één en ander over geschreven (rituelen - klinkt veel spiritueler dan het is). In het kort komt het er op neer dat iets specifieks doen een bepaalde houvast kan bieden.
Het is toch huilen de hele dag met zo'n groot verlies, maar soms is de verbondenheid wel het meest belangrijke voor iedereen. En kunnen er ook mooie herinneringen worden opgehaald over degene die een ieder zo mist