Twee maanden geleden
Twee maanden geleden maakte mijn vriend na een lange en slopende depressie een einde aan zijn leven.
Dit was niet de eerste poging, maar hij had me na de vorige beloofd dat hij nooit een nieuwe poging zou doen, en ik geloofde hem.
Hij was in de periode voor zijn overlijden twee keer opgenomen geweest, had allemaal medicatie gehad die hij maar niks vond en waar hij dan weer mee stopte, had allerlei therapiëen gehad maar het lukte hem niet om de dingen te doen die hij moest doen om beter te worden. Uit bed komen, goed eten, bewegen, hij kon het niet meer opbrengen. Tot hij fysiek en mentaal compleet op was.
Ik mis hem verschrikkelijk, maar wat ik het nog moeilijkst vindt is dat hij en ik in de periode vlak voor zijn overlijden van elkaar verwijderd waren geraakt. We woonden best ver van elkaar weg en daardoor was het onder de beste omstandigheden al niet heel makkelijk om elkaar te zien. En hij wilde eigenlijk ook niet dat ik meekreeg hoe slecht hij er aan toe was. We hadden wel contact, maar echt delen hoe het met hem ging deed hij de laatste weken niet meer. En na anderhalf jaar ellende was ik zelf ook wel moe, en dacht ergens: ik zorg nu eerst voor mezelf en mijn kinderen en dan moet ik maar afwachten hoe en of jij hieruit komt.
Toen hij nog leefde leek dat allemaal heel logisch en verstandig, maar nu hij dood is, vind ik het echt afschuwelijk. Ik heb hem niet meer gezien in die laatste weken en er niet voor hem kunnen zijn. Ik heb zo het gevoel dat ik hem alleen heb gelaten. En nu kan ik niets meer voor hem doen.
Iemand vroeg me laatst of ik me schuldig voel, en ik voel me niet schuldig, denk ik. Het is alleen zo ontzettend verdrietig dat ik gewoon niet weet hoe ik ermee moet leven.
5 Reacties
Heel veel sterkte de komende tijd en vooral nu met de feestdagen. Mijn vriendin heeft een paar jaar terug ook enkele maanden voor de feestdagen afscheid genomen. Het is dan nog zo vers.
Dat je zijn depressie zelf ook als zwaar hebt ervaren, is niet vreemd denk ik. Het is niet makkelijk om iemand waar je van houdt zo te zien. Ik had het absoluut ook voor mijn vriendin over om haar te steunen, maar het is inderdaad zwaarder dan je door hebt. Ik had het pas door toen een psycholoog aan mij vroeg of het voor mij niet ook zwaar was. Heel vreemd, maar zo had ik het nog nooit bekeken.
Ook in raakte haar op het laatst kwijt. Ze nam me altijd mee in haar gedachten, maar op het laatst was ze onbereikbaar. Vanaf dat moment lijkt de depressie het helemaal over te nemen. Het laat maar zien hoe sterk zoiets is. Welke beloftes er dan ook gedaan zijn.
Het geeft mij rust dat zij nu rust heeft. Het was zo moeilijk om die onrust te zien. Ik hoop dat bij jou ook snel de mooie herinneringen de boventoon gaan voeren. Voor mij was het verwerken een achtbaan met ups en downs die steeds meer tot rust komt. Geef het de tijd. Ik had het gevoel er zelf weinig invloed op te hebben. Alle mooie herinneringen aan haar ben ik direct gaan noteren. Misschien helpt dat jou ook. Ik deed het met een lach en een traan.
Nogmaals veel sterkte.
Groeten, Vincent
Misschien is die afstand op het eind wel nodig om te kunnen loslaten en te kunnen gaan. Je kunt niet gaan als je nog zo in verbinding bent met de mensen van wie je houden en die zo graag willen dat je blijft. Iemand die ons kende zei tegen mij: "Wat dapper dat hij zo voor zichzelf heeft gekozen." Zo probeer ik het maar te zien, hij wilde en kon echt niet meer, ondanks dat hij wist wat het met ons zou doen, en in die zin heeft hij voor zichzelf gekozen.
Ik vind het vooral verdrietig dat ik hem zo had zien lijden de laatste tijd, en dat er voor hem nou niets anders meer komt dan dat. Ik bleef ergens toch geloven dat het tijdelijk zou zijn en dat er weer, misschien geen goede afloop, maar in elk geval nog iets anders voor hem zou komen. Hij heeft nu rust, misschien is dat voor hem de 'goede' afloop. Het is in elk geval een bewuste, geplande keuze geweest en dat troost me ergens wel.
Mooi om te lezen dat je de herinneringen aan je vriendin hebt opgeschreven. En ik vind het ook heel knap dat je dat bent aangegaan. Op de een of andere manier vind ik zelf de mooie herinneringen moeilijker te verdragen dan de verdrietige. Ik zit nu nog teveel met m'n eigen verdriet en alle gedachten aan de laatste maanden. Maar uiteindelijk zou ik het heel mooi vinden om iets meer te kunnen denken aan hem als persoon en aan wie hij was, zonder dat mjn eigen verdriet er steeds tussenin staat. Dat gaat vast tijd kosten maar is wel waar ik uiteindelijk graag zou willen zijn.
Liefs,
Mishi
Ik merk dat ik zo met hem begaan was en hem wilde helpen dat ik ook compleet aan mezelf voorbij ging, en het niet eens door had, zoals jij ook schrijft. Ik was helemaal dat gevoel kwijt dat hij en ik aparte personen waren met een verschillende levensweg. Je weet rationeel gezien dat je iemand niet kunt redden, maar een gezonde relatie is toch ook niet echt mogelijk als iemand zo depressief is, tenminste, niet voor ons.
Het is nog maar kort geleden en ik moet steeds denken aan hoe hij dit helemaal alleen heeft gepland, en uitgevoerd, en alle details die daarbij horen, en dat hij daar nu op de begraafplaats ligt. Er zijn ook fijne dingen, maar het voelt alsof er een grauwe deken over mijn hoofd ligt en een zwaarte in mijn lijf die er maar niet uit wil. Ik hoop dat dat mettertijd minder wordt, want uiteindelijk is hij dood en wil ik heel graag leven.
Heel erg bedankt voor je reactie, die deed me goed, en de steun is er gelukkig wel, ook van mensen die het helaas zelf hebben moeten meemaken.
Allereerst wil ik je zeggen dat ik het vreselijk voor je vind dat jij dit mee moest maken. Fijn dat je hier je verhaal doet en ik hoop ook dat je de steun, begrip en liefde zal krijgen die ik ook aan mensen heb gehad die hetzelfde mee hebben gemaakt. Mijn man ( overleden door suïcide in 2017) had ook een eerdere poging gedaan en beloofde het niet meer te doen - en ik had geen reden hem niet te geloven en wilde hem geloven. Voor mensen die geen suïcidale gedachten hebben is het sowieso een heel moeilijk te omvatten iets, dus ons brein gelooft vaak niet dat het echt kan gebeuren. Dus toen het gebeurde dacht van, ja ik wist er van maar ik had het nooit verwacht. Heel pijnlijk - alsof ik het zou hebben moeten weten, ik was immers degene die hem jarenlang met zijn depressie had zien worstelen. Dat brengt met tot het volgende… leven of houden van van iemand met een depressie is enorm uitputtend. Voor mij was dat. Probeerde te helpen, te fixen, het beter te maken. Ik liep op mijn tenen en was uitgeput. Ik had het niet eens in de gaten. Was zo op hem gericht. Het heeft tijd nodig en voor mijn was het een spiritueel iets wat ik door moest na zijn dood. Het is nu 5.5 jaar geleden en onze dochters en ik hebben voor het eerst dit jaar weer kerst gevierd. Het is een stuk beter. Het is nog steeds erg maar het beslaat niet meer mijn hele wereld en mijn hele dag. Ik hoop dat je veel lieve mensen om je heen hebt en je hier niet alleen mee voelt - dikke knuffel ? Iris