Rouwproces gezin na suïcide broer

2 jaar na de zelfdoding van mijn broer (midden 40) maak ik de balans op. Zijn zelfdoding draagt bij aan de kille statistieken. Soms denk ik erover na om te gaan schrijven over het lot van mijn gezin van herkomst en wil ik er tegelijkertijd niet in zwelgen; ik wil ook verder met mijn leven en het huidige moment omarmen.

En in de pogingen om dat laatste te doen word ik steeds op onverwachte momenten overweldigd door een bui van verdriet die op allerlei momenten plotseling op kan doemen. Misschien doemt die bui wel op juist als ik het verdriet probeer te verdringen door me te richten op mijn werk waarbij ik me heerlijk kan hullen in de jas van mijn functie in de gezondheidszorg. Dan zit je veilig aan de andere kant van de tafel en gaat het niet over jezelf maar over de persoon die voor je zit; en daarbij kom ik soms mensen tegen die zelf suïcidaal zijn. Heel dubbel; want hoe breng je nu op een professionele manier je eigen ervaring in, of niet?

2 jaar geleden beroofde mijn lieve broer zich van het leven; hij kampte met somberheid, verslaving en heeft persoonlijk ook tegenslagen meegemaakt. Ik denk dat hij al lange tijd psychisch niet in orde was. Een diagnose is nooit gesteld; hij wilde zelf geen hulp, en ook was het in ons gezin moeilijk om open over problemen te praten; onmacht, schaamte speelde een rol samen met oude trauma’s en onverwerkt verdriet dat samenhing met de dood van mijn zusje op jonge leeftijd en een geestelijk gehandicapte broer die zich gelukkig niet bewust is van wat er allemaal gebeurd is.  Na de suïcide lag er een opeenstapeling van verdriet om te verwerken.  Moeilijk was dat ik mijn eigen verdriet had, en daarnaast ook het verdriet zag van mijn ouders, boven op het verdriet dat al jarenlang in huis hing. In plaats van naar elkaar toe groeien merkte ik dat er juist afstand ontstond tussen wat vervolgens weer extra pijn gaf. Het was nog steeds niet mogelijk om samen openlijk te praten over wat er allemaal precies gebeurd is met mijn broer en ons gezin. We hebben zelfs een aantal maanden helemaal geen contact gehad. En ook mijn ouders zaten vaak niet op een lijn. Ik tobde met hoe ik voor hen nog een goede dochter kan zijn als er nergens openlijk over gepraat kan worden en als er geen ruimte is voor mijn emoties.  Mijn ouders hebben geen hulp gezocht; te eng en zij zijn van een andere generatie. Zelf heb ik een aantal gesprekken gevoerd die mij geholpen hebben om inzicht in de gezinsdynamiek te krijgen. Ik heb frustratie, boosheid, verdriet en alles daar tussenin ervaren. Het is een eenzame periode geweest waarin ik me vaak somber en onbegrepen heb gevoeld, en minder energiek. Nu, 2 jaar later vind ik langzaamaan weer meer houvast en door alle andere lagen van verdriet heen merk ik dat ik nu pas echt aan rouwen toe kom over mijn broer.

Wat mij geholpen heeft is mijn lieve man en geweldige kinderen, mijn fijne collega’s en vrienden met wie ik wel open kon praten over wat er is/was, en richting mijn familie heb ik vooral moeten leren loslaten en accepteren dat het zo is gelopen. Loslaten dat we nooit als hecht gezin samen kunnen rouwen over onze familiegeschiedenis, loslaten dat ik mijn broer niet heb kunnen helpen, loslaten dat ik het nodig heb om door familie begrepen te worden, en mezelf toestaan om zonder schuldgevoel ruimte in te nemen, grenzen te stellen en te omarmen wat er goed is in mijn leven. En dat gaat met hard vallen en opstaan.

Met deze bagage ga ik verder en het verhaal is nooit af. Misschien kan het andere mensen helpen. Ben benieuwd hoe andere lotgenoten omgaan met loslaten. Het schrijven weet ik nog niet maar het posten van dit bericht is een stap om de stilte te doorbreken.