Mijn knappe 28-jarige dochter heeft haar leven beëindigd
Woensdagavond 20 september 2023 opende ik mijn mail en vond ik het meest heftigste bericht van mijn leven. Met “sorry” in het onderwerp, schreef mijn 28-jarige en oudste dochter Samanta; “Lieve mam en pap, als jullie deze mail lezen, dan heb ik gisteravond een einde aan mijn leven gemaakt. Ik ben in mijn slaapkamer”. Om een lang verhaal kort te maken stond mijn/ons leven acuut stil en stonden wij een uur later met een aantal familieleden voor haar appartement in Eindhoven te wachten, tot het moment dat de politie verscheen. Niet veel later werd door twee jonge agenten bevestigd dat ze niet meer leefde en zichzelf had verhangen. Ik verkeerde in een totale shock en voelde helemaal niets meer! Vanaf dat moment zijn we in een rollercooster beland en exact een week later stonden we bij de uitvaart van onze eigen lieve, knappe en high sensative dochter. Onvoorstelbaar omdat wij dit absoluut niet hadden zien aankomen! Ja ze was al 10 jaar depressief en had een enorm negatief zelfbeeld maar het ging echt beter, wat zelfs door haar therapeuten werd bevestigd. Haar laatste woorden waren “mam, je hoeft jezelf echt geen zorgen meer om mij te maken want het gaat echt goed!”
Kan ik hier ooit een weg in vinden en mijn leven weer oppakken? Ik heb nog een dochter van 21 jaar en een lieve vriend maar weet het even niet meer
2 Reacties
Allereerst heel veel sterkte in deze lastige tijd. Zoals je inderdaad heel treffend beschrijft, bevindt je je in een rollercoaster. Zo heb ik het ook ervaren toen mijn vriendin vier jaar geleden afscheid nam. Ik had het gevoel heel weinig grip te hebben op de situatie.
Ik heb twee dingen gedaan die mij in ieder geval hebben geholpen. Ik heb tien foto's gezocht waaraan ik goed herinneringen had. Die heb ik af laten drukken en aan de muur gehangen. Met een heel gemengd gevoel (verdriet en een glimlach) heb ik er regelmatig naar zitten staren.
Verder ben ik alle mooie herinneringen die ik aan haar had, op gaan schrijven in een heel klein boekje dat ik altijd bij me had. Van grote avonturen, tot de hele kleine dingen. Hoe we samen op de bank zaten bijvoorbeeld.
Dat je het niet aan zag komen, begrijp ik heel goed. Het is iets wat zo -letterlijk- onvoorstelbaar is, dat ik het ook niet aan zag komen. Ook al zei ze dat ze het niet zag zitten. Zoiets hoort bij een depressie denk je dan.
Gun jezelf de tijd om het te verwerken. Die tijd heb je echt nodig. Mij heeft het Lotgenotencontact geholpen trouwens (https://www.slachtofferhulp.nl/emotionele-hulp/contact-met-lotgenoten/). Misschien is het ook iets voor jou. Het is fijn om een ervaring te kunnen delen met iemand die jouw gedachten herkent.
Nogmaals heel veel sterkte in deze lastige tijd. Ik hoop dat de mooie herinneringen aan je dochter snel de boventoon zullen voeren.
Groeten, Vincent