ik verloor mijn vader aan zelfdoding.

Mijn naam is Donna en ik verloor mijn vader 3 jaar geleden aan zelfdoding. 

17 november in de middag kregen mijn broer en mijn moeder rare smsjes, daarin stond dat we moesten opletten op onze vader/man. We hadden geen idee waar het over ging. We confronteerden mijn vader er mee en reageerde hier niet echt op, mijn vader zei dat er niks aan de hand was. 's savonds hadden we een feest, georganiseerd voor mijn vader, mijn vader was 40 jaar in dienst bij de wegenbouw. we parkeerden de gebeurtenis wat er 's middags gebeurd was en maakten er een mooie avond van, samen met mijn vader, moeder, broer en ik. 's middags zou ik met mijn vader in een cafe naar de motor gp wedstrijd gaan kijken. mijn vader hield van motoren, waardoor ik sinds kleins af aan altijd meeging naar motor campings of dergelijke, waardoor ik dezelfde hobby's en interesses had als mijn vader. We zaten samen in een groepsapp, ik had van te voren tegen mijn vader verteld dat ik niet mee ging, omdat ik niet zo'n zin had. Mijn vader reageerde in de groepsapp dat hij moest gaan werken( dit was niet waar). achteraf gezien heb ik spijt dat ik dit niet samen met hem gedaan heb die middag. Mijn moeder vader en broer gingen naar het voetballen 's middags, ik ging 's avonds naar mijn nicht met een vriendin. Ik kon het verhaal van zaterdag middag met die smsjes niet loslaten en ik deelde dit met mijn nicht en vriendin. 's avonds toen ik thuiskwam lag iedereen al in bed. Ik was wat later thuis waardoor ik had uitgeslapen maandagochtend. Ik moest om 14:00 uur gaan werken. En toen begon de ellende.. Het was maandag 19 november 2018  volgens mij 19/20 uur, dat weet ik niet meer zeker. Toen ging de deurbel op het werk, ik werk in de zorg en normaal gezien kwam er 's avonds niet meer veel bezoek voor de bewoners. Ik had een gek voorgevoel maar dat wilde ik meteen vergeten. Daar stond mijn broer en neef aan de deur, allebei aan het huilen. Mijn broer zei '' pap is dood, hij heeft zichzelf opgehangen''. Ik geloofde het niet, ik was helemaal in de war en begon te schreeuwen. Ik liep terug naar binnen naar mijn collega, zij keek me met vragende ogen aan wat er aan de hand was, ik vertelde hun zeggen dat mijn vader dood is maar dat kan niet waar zijn. Daarna gingen we naar onze familie, toen ik binnenkwam was het muis stil, niemand zei iets. Ik begreep er nog steeds niks van en kon het niet geloven. Ik had een hele goede band met mijn vader waardoor ik niet kon geloven dat hij me in de steek zou laten en op deze manier mij/mijn moeder en broer zou verlaten. Mijn vader hand zich opgehangen in ons tuinhuisje, dit tuinhuisje staat op een wei waar we kerstbomen verkopen, ook de plek waar we allemaal onze rust vinden omdat we zelf in de stad wonen. Schijnbaar heeft hij daar zijn rust gevonden of werd het hem allemaal teveel. We blijven achter met zoveel vragen/ schuldgevoelens en zorgen voor elkaar achter. Dan moet je een begrafenis gaan regelen terwijl we niet eens wisten waarom dit allemaal gebeurden. Hier sleepten we elkaar doorheen met veel pijn en verdriet. Het was ook fijn dat er zoveel vrienden en familie bij ons waren. Maar dit werd allemaal minder.. Vrienden en familie komen niet meer en negeren ons. nog steeds begrijp ik het niet, wij kunnen er toch niks aan doen ? wij kiezen hier niet voor? Ik heb me een lange tijd alleen gevoeld en ik voelde me een lange tijd niet goed genoeg. Ik had weinig tot geen zelfvertrouwen meer omdat mijn vader mij verlaten had, hoe kon ik mensen nog vertrouwen of waarom zouden mensen liefde voor mij hebben terwijl mijn eigen vader dat niet eens had, naar mijn mening verlaat je je gezin niet op deze manier, zonder afscheid zonder brief. Voor mij hoefde het een periode ook niet meer zo, ik wilde niet dood maar ik wist op dat moment niet hoe ik verder moest leven zonder mijn vader. na vele gesprekken met psychologen en emdr therapie en mijn werk en familie, kreeg ik weer af en toe wat moed, en om niet te vergeten door mijn moeder en broer en vriend. Deze mensen zijn alles voor mij.  Mijn moeder broer en ik zijn sterk samen, maar vechten nog iedere dag met veel verdriet. Ik vraag me af of dit gevoel ooit nog minder wordt, ik betwijfel het. Maar toch moeten we door.. Tot op de dag van vandaag. vanaf 3 jaar geleden weten we nog steeds niet waarom mijn vader er niet meer is. We hebben vele vermoedens maar dit weten we niet zeker. en hij kan het ons niet vertellen waarom ons dit allemaal aangedaan wordt... Dit was mijn verhaal.