het verlies van de liefde van mijn leven
Ik had me voorgenomen om dit niet op het forum te zetten. Het is zo moeilijk om dit te delen. Maar tegelijkertijd lees ik nu wel jullie verhalen en besef ik dat het me ook troost kan bieden en veel hierin herken. Ik heb hulp gezocht bij een psycholoog. Het helpt me, maar het verdriet gaat nooit meer weg en de vragen blijven.
Niemand kan beseffen hoeveel pijn het doet en hoe zwaar het is als je je naaste verliest door zelfdoding. Wat ik nu nog hebt zijn de herinneringen van ons samenzijn.
Dit is mijn verhaal over de liefde van mijn leven die er zelf voor koos om niet meer te leven. Evenals zijn vader en zus die hier lang geleden na depressiviteit voor kozen. Een familie die lijdt/leed onder depressies.
Ik heb het in stukjes en beetjes geschreven.
Geen afscheid kunnen nemen. Geen afscheidsbrief, een paar whatsappjes waarin hij appte hoeveel hij van mij hield. Niet appte dat hij er een einde aan zou maken.
Zijn blik naar mij, Zo leeg. Hij was al ver weg, realiseer ik me nu. Dat was daags voordat hij er een einde aan maakte. Dat is nu 3 maanden geleden.
Ik haalde hem altijd uit z’n cocon als hij weer in zichzelf gekeerd was. Deze stiltes konden soms uren of dagen duren. Het gebeurde wel vaker, een paar keer per jaar, als het niet ging zoals hij wilde of zomaar uit het niets. Deze depressies volgden elkaar steeds vaker op. Maar deze keer lukte het mij niet meer, kon het niet meer opbrengen want ik wist dat het een week later weer zou gebeuren. Zijn somberheid. Maar dat het zo erg was, had ik niet door. Hij was zelfs na al die jaren een gesloten boek, zelfs voor mij. En nu besef ik dat hij ziek was en dit goed verborgen hield.
Ik kon hem niet meer helpen.
Was er kortsluiting in zijn hoofd, kwam het omdat hij geen uitweg meer wist? Kwam zijn ongelukkige jeugd naar boven, waar hij nooit over wilde praten? Ik weet het niet. Ik krijg hier geen antwoord op. Vragen, vragen, vragen waarop ik nooit een antwoord zal krijgen.
Voor altijd in mijn hart. Een man om van te houden. Veel herinneringen om in liefde te koesteren. Vitaal, optimistisch, knap, behulpzaam maar ook gesloten en soms onbereikbaar. Een wijze en soms eigenwijze man om van te houden. Hij vond het moeilijk om adviezen van andere aan te nemen en ook om hulp te vragen . Stelde hoge eisen aan zichzelf. In alles zichzelf overtreffen. Nam ook veel uit handen bij mij.
De laatste weken voor zijn door stemmingswisselingen, extreme woede, kort lontje en dan weer knuffelen. Van het ene gelukkige moment naar het ongelukkige moment.
Hij had veel fysieke pijn.
Een verleden dat weggestopt was. Ik was geen deelgenoot van zijn verdrietig verleden. En dan blijven zeggen tegen mij en z’n broer “dat is geweest en voorbij”, daar hebben we het niet meer over. Een ongelukkig verleden haalt je altijd in!
Rusteloos en altijd bezig. Het trauma uit zijn verleden kreeg misschien weer grip op hem.
Vandaag in onze woonplaats 30 maart. Hij blijft ieder moment van de dag in mijn hart en in mijn gedachten. Ik wandelde met de hond deze avond. En tijdens de wandeling komt er weer zo’n moment naar boven. Het was de laatste dag dat we samen waren. en hij al ver weg was met zijn gedachte en ik merkte dat ik hem niet meer kon bereiken.
Iedere dag huil ik, ik kijk uit het raam en zie hem thuiskomen. Een glimlach op zijn lippen als hij in onze woonplaats naar ons appartement loopt. Maar hij is het niet, het zit in m’n hoofd. In gedachte vraag of deel nog iets met hem. In gedachte geeft hij me dan antwoord, dat fantaseer ik dan. Omdat ik na al die jaren wel weet hoe hij zou reageren.
Kon ik hem maar vertellen hoeveel ik van hem hou en hoe ik hem mist. Wist hij maar hoeveel ook onze vrienden om hem gaven. Tranen, tranen als ik dit schrijf.
Ik mis dat hij voor het slapen gaan zegt “slaap lekker”. Me ‘s morgens in zijn armen neemt. Samen wandelen, genieten van films, lekker eten. Zijn totale aanwezigheid.
En zo verlopen de dagen. De wereld gaat door en staat in brand. Maar mijn hart huilt om hem. Iedere dag.
We waren met elkaar vergroeid. Dan is het onmogelijk om los te laten.
De liefde verbond ons al die jaren. Dat was wat het was. We waren er voor elkaar. Had ik hem maar kunnen helpen en kunnen zorgen dat hij voor altijd gelukkig was. Maar dat kon ik niet. Daar was een wonder voor nodig. Ik had niet zo veel nodig om gelukkig te zijn, als hij het maar was.
Nooit meer samen wandelen, samen eten, samen op reis en nog veel meer.
10 Reacties
ik herken heel veel in je verhaal. ik ben 24 mei mijn vriend verloren het voelt als een nachtmerrie waar je niet uit komt.
naar een fijn en gezellig weekend te hebben gehad ben ik naar huis gegaan omdat mijn peetoom en peet tante bij mij kwamen. ik weet nog als de dag van gister dat ik tegen ze zei dat ik me zorgen om hem maakte.
maandag 23 mei heb ik met hem gebeld zoals we bijna ieder avond belden. hij vroeg kom naar mij, maar het was als half 10 en omdat het n half uur rijden is vanuit mij na hem ging het niet ook omdat ik de volgende dag gewoon moest werken. We hadden afgesproken dat hij 25 mei bij mij zou komen omdat ik 26 mei vrij was. hij zei is goed tot woensdag en hingen op,
24 mei nog geappt dat ik graag naar hem toe wou komen, app is nog aangekomen maar niet gereageerd
waardoor ik me nog meer zorgen maakte die ik al had.
25 mei de dag dat die bij mij zou komen, maar hij kwam maar niet ik bellen en bellen en bellen, maar geen antwoord.
26 mei opnieuw gebeld en gebeld, maar opnieuw geen antwoord dus ik heb de auto gepakt en ben er heen gereden met een vervelend gevoel in mijn buik, want ondanks dat hij vaker een dag niet op zijn app keek omdat die meddicatie heeft gehad van de huisarts om rustig te worden.
hoopte ik in mijn hoofd hij zal vast slapen.
ik kwam zijn woonplaats in rijden en ik kreeg een verstrikt gevoel in mijn maag alsof iemand mij wou wurgen z´n gevoel.
eenmaal aangekomen bij zijn straat was het eerst wat ik zag zijn auto opgeladen op de trailer. Mijn eerste reactie hup snel auto in t eerste vak geparkeerd wat ik zag en ik sprong mijn auto uit. rende naar zijn woning en kreeg van zijn neef en de vriend van zijn vader te horen wat er was gebeurd, iets wat ik diep van binnen al wist, maar hoopte dat het anders zou zijn, maar ik kreeg te horen waar ik al zo bang voor was.
ik voel me verscheurd, leeg, de energie om door te moeten zonder hem ik kan het niet. ik herken zoveel in wat je schrijft
en miste in dit heel erg iemand die het zelfde was overkomen omdat niemand zo goed weet hoe het voelt behalve als het jou is overkomen.
want zoals u al omschreef iedereen om je heen gaat door en jij staat stil.
heel erg veel sterkte gewenst de komende tijd.
Elise
Wat vreselijk wat je is overkomen en ik begrijp je intense verdriet. Ik lees heel veel onvoorwaardelijke liefde van jou uit en goed dat je het wil delen. Ik begrijp ook al die vragen, maar je zal daar helaas geen antwoorden op krijgen. Dat maakt het ook zo machteloos. Je hoeft dit ook niet alleen te doen, misschien dat een fysieke lotgenotengroep je kan helpen/ondersteunen? Je zou eens kunnen kijken op: https://www.slachtofferhulp.nl/emotionele-hulp/contact-met-lotgenoten/
Of misschien kijk ook eens op: https://www.slachtofferhulp.nl/gebeurtenissen/zelfdoding/
Ik wens je veel sterkte en hou je taai!
Zo herkenbaar ? 7 april j.l de liefde van mijn leven verloren. Ook alles gedaan om mijn grote liefde uit zijn cocon te krijgen en niet gelukt. En wat je schrijft nooit meer samen dit nooit meer samen dat nooit meer. Zo zwaar zo moeilijk zo niet te bevatten. We moeten elkaar veel sterkte wensen. Liefs Anita
Wat goed dat je je verhaal deelt. Zoals de anderen herken ik ook erg veel in jouw verhaal. De mooie kanten van zijn karakter, het daarentegen erg gesloten kunnen zijn, maar ook het fijne van echt een team te kunnen zijn. Misschien word je dat wel meer als je er op zulke moeilijke momenten voor elkaar bent. Zo te lezen ben je een enorme steun voor hem geweest. Ook al is dat misschien lastig om voor te stellen. En hebben jullie samen hele mooie herinneringen opgebouwd. Ik hoop dat die snel de overhand gaan krijgen. Mijn vriendin heeft 2,5 jaar geleden afscheid genomen en het verdriet is nooit helemaal weg. Het mag er wat mij betreft ook zijn. Het laat zien hoe bijzonder ze voor mij was.
Veel sterkte toegewenst. Neem de tijd.
Groeten, Vincent
Mijn man heeft nooit laten zien wat er aan gevoelens speelde achter zijn glimlach.
In de afgelopen jaren waren er door vele nare heftige gebeurtenissen wel sombere perioden,maar ik kreeg hem daar elke keer weer uit.
Professionele hulp wilde hij niet of zoals hij zelf zei: ik ga niet naar zo'n geitenwollen sok. Die douwen er een pilleke in en dan zijn alle problemen voor hen weer opgelost. Nee ik praat wel met jou.
Helaas praatte hij ook niet met mij. Ik zag het voorheen altijd als hij niet lekker in zijn vel zat maar voorafgaand aan zijn zelfdoding waren er al maanden geen signalen van somberheid. Door de corona was ons leven ook erg klein en was er weinig wat we konden doen ter ontspanning van alles wat er speelde, zijn zus van 55 jaar met Alzheimer die alleen woonde,zijn 81 jarige moeder die mantelzorger voor haar was, maar wiens gezondheid met sprongen achteruit ging,mijn moeder die na een afschuwelijke doodstrijd overleed aan een 2e hersenbloeding en nog meer waarin hij zich zo machteloos voelde.
Zijn goedheid en altijd willen helpen en zorgen heeft hem uiteindelijk de das om gedaan.
Hij verwerkte niets maar stopte alles in zijn al veel te zware rugtas.
In de ochtend was hij nog bezig met de toekomst, hij zou de kamermuur een kleurtje geven terwijl ik ging werken. Verf was in huis gehaald en hij was nog bezig om de stopcontacten e.d eraf te schroeven, toen ik vertrok.
Er was niets wat er op wees dat hij in de uren erna een eind aan zijn leven zou maken.
Het was ondenkbaar dat hij zoiets zou doen,hij en ik waren zo 1,hij hield zoveel van mij en van onze kinderen.
En toch is het 5 januari 2022 gebeurd.
Heeft hij een psychose gekregen, is hij plotsing in zijn hoofd bezig geweest met alles wat er speelde en is het moment ineens te zwaar geweest,was hij heel erg depressief en hebben we het niet kunnen zien omdat hij het niet heeft laten zien?
Zoveel vragen waar we nooit antwoord op gaan krijgen.
Nooit had ik gedacht dat dit mij zou kunnen overkomen, niet mijn man,wij waren zo 1 en toch is deze hel nu onze werkelijkheid.
Het is niet te bevatten en ik ga regelmatig kopje onder in mijn immens grote verdriet en wanhoop.
Een leven zonder hem zie ik niet,hoe dan, maar ik overleef nu elke dag voor onze kids.
De herinneringen aan hem koester ik en ik hou hem vast in mijn hart.
Het doet pijn ,ongelooflijk veel pijn en de tijd zal leren of we verder kunnen zonder hem.
,
Wat herken ik veel in het verhaal wat je opschrijft. Het onbereikbare was hier ook zo overheersend soms. Hij was al zover heen en op het moment zie je t gewoon niet. Dit omdat wij ons niet kunnen voorstellen daadwerkelijk deze stap te nemen naar een zelfgekozen dood. Ook was mijn vriend iemand die extreem hoge eisen aan zichzelf stelde en iemand die nooit tevreden en blij was met zichzelf. Onzekerheid was de rode draad in zijn leven vertelde hij me eens. Op het laatst, toen het echt bar slecht ging met hem voelde hij zich naar iedereen toe tot last, had het gevoel dat hij faalde. Hij voelde zich waardeloos. Het feit dat het hem ook niet meer lukte om te werken droeg daar ook aan bij. Geen concentratie meer kunnen opbrengen. Ook zijn dochter was volgens hem beter af alleen bij haar moeder. Hij vond zichzelf geen goede vader en wist moeilijk de dagen met haar door te komen als ze er was. Het is een lange lijdensweg geweest. Hij heeft nu hopelijk rust, ik heb voor mijn gevoel levenslang. Waar het eerst nog wel redelijk ging, het is 17 maart 2022 gebeurd, gaat het alleen maar slechter met me en komt de enorme klap nu pas. Ik voel me werkelijk uitgeput. Maar kan niet bij de pakken neer gaan zitten want heb wel drie kinderen. Het zal gaan met vallen en opstaan, een open wond die nooit helemaal heelt. Veel liefs
Een heel herkenbare beschrijving van een man die in zijn depressie zat en in een fuik van gedachtes ook de andere niet meer toeliet.
Het in zichzelf gekeerd zijn, ken ik van mijn zoon van net 16 jaar. Later kijk je terug en kan je een foto of een uitspraak pas interpreteren. Alles achteraf. En niet door hebben dat de andere zo diep zit. Dit hoor ik zoveel terug bij lotgenoten.
Ook bepaalde karaktereigenschappen; Wijs en soms eigenwijs, sociaal, een karakter, iemand om om van te houden. Ook het moeilijk adviezen van anderen aannemen en om hulp te vragen . Hoge eisen aan zichzelf.en altijd zichzelf willen overtreffen.
Allemaal ook kenmerken van iemand die niet genoeg om zichzelf kan geven, terwijl de hele wereld dat wel deed. En zeker jij.
Ik zou je willen aanraden om een lotgenotengroep te zoeken. Daar kom je mensen tegen die je verhaal herkennen. Mensen die net als jij het leven zo zwaar vinden. Dit steunt je mogelijk, want de wereld gaat door. Aanvankelijk zal je steun krijgen, maar op gegeven moment gaat iedereen verder. Ook jij zal dat mogelijk doen, maar in een heel ander tempo. Het is een loodzwaar lot. Ook ik mis mijn knul zo enorm. Hij was altijd zo heerlijk aanwezig. En plots na een vakantie was hij ontevreden met het leven. Nooit eerder iets gezegd hierover en 5 weken later was hij er niet meer. Het is een groot gemis, deze mooie mannen die ons leven zo mooi maakten.
Je bent een deel van jezelf kwijt en dat is keihard. Maar ik hoop dat op een dag je ook weer kan genieten van kleine dingen. Het zal even duren, maar op een gegeven moment wordt het lijden iets lichter. Vergeten zullen we ze nooit,
Knuffel voor je