4 August 2022

Kan me helemaal vinden in je bericht.
Precies de vragen die ik ook heb. Ik heb net gebeld met pro Persona.
De wachtlijst was 6 mnd waar hij in therapie kon, 5 dg per week.
Er is veel fout gegaan in de communicatie.
Maar 6 mnd wachten is ook erg lang.
Als je er zo ernstig aan toe was als mijn zoon.

Oftewel de regering heeft de psychische zorg kapot bezuinigd.
Ik ga ook een klacht neerleggen bij beschermd wonen wat ook zo slecht verlopen is.
Dus ik heb nog een hoop te doen.
Maar dit moet voor mijn verwerking.
In kaart brengen en klachten leggen waar ze horen.
En stap voor stap ik moet m'n tijd nemen.
De ene dag lukt me dit de andere dag voel ik me lamgeslagen.
Kan ik niks.

Voor mij is het een half jaar geleden dat mijn man er een einde aan maakte. Er is geen dag dat hij uit mijn gedachte is geweest en heel veel tranen. Ik ben bij een psycholoog geweest onlangs, heeft me redelijk geholpen. Maar een antwoord krijg ik nooit. Ik schrijf er heel veel over en probeer terug te gaan in ons leven door dit allemaal op te schrijven. Het is ook een van de handvaten. En binnenkort ga ik EMDR behandeling doen. En heel veel praten met familie en vrienden, lezen en herkennen wat de mensen in deze groep hebben meegemaakt. Herkenning. Het is en blijft moeilijk Janny. Nogmaals sterkte. ❤️

Wij hebben het ook meegemaakt, het is een nachtmerrie, mijn zoon op 12-12-2021 , 23 jaar diep ongelukkig en kon zijn geluk niet vinden , hij heeft zich voor de trein gegooid ,
Hij vond het leven niet leuk en vond de hele wereld ziek en verrot ? ook zijn verslaving had hem in zijn macht

Lieve Janny,
Wat is het nog vers. Je zult wel het gevoel hebben dat je in een achtbaan zit. Heen en weer geslingerd door emoties. Mijn vriendin heeft zelf ook afscheid genomen en dat is wat het met mij in de eerste periode deed. Dat werd vanzelf minder. Ik heb het verdriet heel bewust binnen laten komen, maar ben ook begonnen met het opschrijven van de mooie herinneringen aan haar. Misschien kan zoiets jou ook helpen.
Zoals je al leest, ben je zeker niet de enige. De verhalen van anderen hebben mij enorm geholpen. Het herkennen zorgde ervoor dat ik dingen een plekje kon geven. Wellicht is een lotgenotengroep ook iets voor jou (https://www.slachtofferhulp.nl/emotionele-hulp/contact-met-lotgenoten/). Die kun je -deels- ook online aan deelnemen. Voor mij was het een uitkomst. Maar haast je vooral niet. Probeer geduld te hebben.
Heel veel sterkte!
Groeten, Vincent

Snap ik helemaal.
Ik zit ook nog vol ongeloof dat het gebeurt is.
Niet te vatten.
Dikke knuffel

Ik had dat ook. In shock zijn en niet kunnen geloven dat het echt gebeurd is. Ik was helemaal verlamd, angstig, sliep niet en kon geen prikkels aan de eerste weken.
Bij ons is het inderdaad puzzelen wat hem zo ver heeft kunnen drijven. Vrienden van hem zijn ook totaal verbijsterd.
Ik denk dat het een combi was van teleurstelling op vele fronten; Coronaperiode en minder sociale contacten, bij een superslimme jongen die te weinig uitdaging had, mogelijk teleurstelling van een vriendin die een vriendje kreeg, en afzegging van allerlei leuke uitstapjes bij een jongen die zichzelf niet leuk vond (laag zelfbeeld). Ik heb ook gesproken met hem dat hij wat vast zat in zijn gedachten, dat hij juist een prachtmens was, maar hij zag blijkbaar alles anders.... Het is zo wreed dat ze blijkbaar zich zo klem voelden zitten dat ze dit als oplossing kozen.
Ik wens je heel veel kracht. Het is ook een moeilijke tijd die je waarschijnlijk nog krijgt. Iedereen rouwt anders. Omgeving kan hele domme opmerkingen maken en denken dat je dit "een plekje gaat geven"..Nee, het is een wond,waarom heen je een nieuw leven heen moet weven.

Jee 16 jaar en geen bekend probleem, heftig. Wij waren altijd verzichtig en hoopte dat het zal nooit gebeuren. Wij zijn nog in schok . Veel sterkte

Lieve Janny,
helaas ken ik ook de pijn van het verlies van een kind. Mijn zoon was net 16 jaar. 5 Weken wat aan het tobben, geen psychiatrische voorgeschiedenis. Mijn man heeft het ook nog benoemd, misschien moeten we je anders laten opnemen, en nog geen 18uur later heeft hij zelf een besluit genomen. Hij had alles al ingekocht om er een eind aan te maken. Wij wisten hier niet van.
Hij heeft zo weinig verteld hoe hij zich voelde. Af en toe wat gemopper en soms bozig, maar tussendoor ook betere momenten. En de hulpverlening zag hem als een worstelende puber en beweerde dat hij teveel levenslust had om zijn leven te beeindigen. We hadden nog 48uur ervoor bij een cursus gezeten in hun organisatie (Kenter), hoe om te gaan met een dwarse puber.

Als zo iets plaats vindt, worstel je met allerlei emoties. Verdriet, schuldgevoel wat je anders had kunnen doen, teleurgesteld dat je je kind niet kende en hij/zij niet het meest belangrijke met je heeft gedeeld, boos op hulpverlening, etc. Misschien voel je ook warmte a.g.v.. de steun die je krijgt. In ieder geval een wirwar van emoties.
Ik ben meteen hulp gaan zoeken en zeker bij lotgenoten voelde ik steun, omdat anderen je minder begrijpen. Ik was zo op zoek naar wat kenmerken waren dat mijn slimme gevoelige, sociale zoon dit kon doen. Het is zo'n onomkeerbare actie en dat doet zo'n pijn.
Ik ben nu bijna 2 jaar verder. De nachten zijn nog onrustig. Overdag gaat het wat beter. Maar ik vind zelf dat de glans van het leven eraf is. Dit gebeuren kost zoveel energie. Verder leven rondom een enorm gat. Heel veel sterkte..