Bijzondere ontmoetingen

Bijzondere ontmoetingen
Dat verlies veel pijn en verdriet met zich meebrengt, hoef ik niemand te vertellen. We staan vaak stil bij het leven van ervoor en erna. Maar staan jullie ook stil bij de positieve dingen na het verlies? Dit klinkt misschien heel raar en ik wil niemand een vervelend gevoel geven, maar ik heb daardoor ook dingen meegemaakt of mensen ontmoet die ik anders nooit was tegengekomen. Begrijp mij niet verkeerd: ik wil mijn man voor geen goud missen en ik zou er alles aan doen om hem terug te krijgen. Maar ik probeer soms ook stil te staan bij de mooie dingen. Dat voelt soms tegenstrijdig en ik voel mij ook soms schuldig als ik daaraan denk. Maar ik heb mensen mogen leren kennen die ik echt heel erg bijzonder vind en nooit had ontmoet als hij niet overleden was. Ik heb een kant van dierbaren gezien die ik nog niet kende. Mensen hebben mij verrast. Maar ik ben ook dingen gaan doen die ik anders hoogstwaarschijnlijk nooit zou doen. Ik mis het leven van voordat hij overleed, maar soms ben ik ook dankbaar voor het leven dat ik nu heb. Dat ik dankbaar kan zijn voor de kleinere dingen in het leven, ook al is dit leven niet meer zorgeloos. Dat ik gesprekken met mensen heb gevoerd die ik anders nooit op die manier had gesproken. Gesprekken over het leven, gesprekken over de dood.

Het voelt gek om te zeggen dat ik dankbaar ben, omdat ik mijn man helemaal niet wil missen. Maar er zit ook een andere kant aan.

Is het gek dat ik dit zo voel? En dankbaar ben voor de bijzondere ontmoetingen die ik nu in mijn leven heb? Mag ik dat schuldgevoel dat ik soms heb loslaten? En is het normaal dat je je zo kunt voelen?