25 maart 2023 veranderde alles
25 maart 2023. Ik was in mijn eigen woning aan het klussen. Mijn vriendin Monique en ik hadden de stilzwijgende afspraak dat wanneer ik aan het klussen was er niet gebeld of ge-appt werd want anders zat ik alleen op mijn mobiel en kwam er weinig uit mijn handen. 's Avond belde haar moeder mij, ze vertrouwde het niet. Ik reed naar Monique's woning, ging naar binnen en vond een op de deur naar de woonkamer geplakte handgeschreven brief met de waarschuwing dat er geen glas aangeraakt mocht worden want Monique had natrium azide ingenomen. Ik controleerde de beneden verdieping maar daar was ze niet. Ik ging de trap op naar boven, haar naam roepend. Ik vond haar overleden op bed. Verdoofd belde ik 112 om vervolgens haar moeder te bellen. De politie was er als eerst, daarna kwamen de ambulance, de schouwarts en de brandweer. Verdoofd beantwoordde ik alle vragen. Moeder was inmiddels gearriveerd vanuit haar woonplaats. Ze mocht Monique's woning niet in want eerst moest een misdrijf door de politie uitgesloten worden. We werden op het politiebureau supergoed opgevangen. Ik vond Monique rond 20:00 uur. Om 01:00 uur werden Monique en haar woning vrijgegeven. Ik moest eerder naar de woning om vragen van de forensisch recherche te beantwoorden . Daardoor had ik tijd om Monique te checken voordat moeder kwam: ik had gevraagd aan de politie of de schouwarts, wanneer hij klaar was, Monique te fatsoeneren, ik wilde niet dat haar moeder zag wat ik had gezien. De schouwarts had perfect werk geleverd: Monique lag vredig en mooi in bed.
Om 02:00 uur kwamen uitvaartverzorgers. Ik heb Monique op mijn verzoek helemaal klaar mogen maken en de trap afgetild . Haar volle gewicht rustte op mij, ik wilde dat ze voelde dat ik het was die haar voor het laatst haar woning uit begeleidde. Op maandag 27 maart 2023 hebben haar beste vriendin en ik afscheid van onze Monique genomen en de kist gesloten. Op woensdag 29 maart 2023 was de uitvaart. Een paar dagen na de uitvaart ben ik weer gaan werken. Dit hield ik vol tot juni, toen viel ik om: ik heb bij de vondst van Monique PTSS opgelopen en krijg daar hulp voor. Ik ben nog steeds uitgeschakeld. De feestdagen zijn gelukkig voorbij maar ik zie op tegen 25 maart. Ik mis Monique.
Marco
8 Reacties
Het is zwaar om een geliefde te missen.
Balans zoeken is moeilijk.
Ik begrijp dat je er tegen op kijkt.
Zijn geen gemakkelijke dagen.
Dikke knuffel
Op maandag moest de kist gesloten worden, de uitvaartverzorger had mij gebeld omdat Monique er snel slechter uit ging zien. Haar beste vriendin en ik hebben dat gedaan. Moeder kon niet aanwezig zijn op die korte termijn en daarom heb ik 3 foto's genomen voor het geval moeder later zou willen zien hoe Monique opgebaard lag. Voordat we de kist sloten heb ik Monique's haar gefatsoenseerd dwz lekker wild gemaakt want de uitvaartverzorger had haar haar gekapt , absoluut zoals ze niet was. Daarna heb ik een miljoen kusjes gegeven en woordjes in haar oor gefluisterd. Vervolgens uiteindelijk na 2 uren de kist gesloten. Ook toen zat ik in een overlevingsmodus. Wanneer ik nu naar de 3 foto's terugkijk, wat ik overigens niet vaak doe, dan kan ik mij niet voorstellen dat ik Monique zo gekust heb, ze zag er door de chemicaliën die ze had genomen afgrijselijk uit. Ik probeer me dan ook vast te houden aan de mooie herinneringen die ik heb ook al heb ik de afgrijselijke beelden bijna 24/7 op mijn netvlies. Het is lastig, zeker nu 25 maart , de sterfdatum, langzaam weer nadert. Gelukkig heb ik een lief netwerk om me heen, dat is ozo belangrijk heb ik het afgelopen jaar wel gemerkt.
Hoe je haar vond en de chemicaliën.
Ik heb dat ook gehad met mijn zoon.
Hij heeft 3 en een halve dag op bed gelegen.
Ik was blij dat ik hem nog even zag, wetende dat ik hem nooit meer zou zien.
Vreselijk moment toen hij uit huis werd getakeld van boven.
Ik begrijp heel goed dat je tegen de sterfdatum op ziet.
Ik ben net uit de feestdagen en 22 december zijn verjaardag.
Dan komt straks weer 5 mei de sterfdatum.
Ik kan alleen maar zeggen ik begrijp volkomen hoe je je voelt.
En een dikke knuffel alvast.
Wat afschuwelijk dat jouw zoon ruim 3 dagen op bed heeft gelegen. En het uit huis takelen van jouw zoon moet helemaal een onwerkelijk moment zijn geweest.
Tussen het overlijden van mijn Monique en het moment dat ik haar vond zat ongeveer 5 a 6 uur. Ik zal het nooit meer kwijtraken wat ik aantrof. En toch ben ik "blij" dat ik haar heb gevonden en niet een vreemde. "Blij" is natuurlijk het verkeerde woord. Maar dat kwam door de korte periode tussen het vinden en de komst van de hulpdiensten: het was de laatste keer dat we even alleen waren, ik kon nog even wat tegen haar zeggen.
Ik heb Monique zelf de trap af gedragen. Het was eigenlijk de bedoeling dat zij in een speciale zak de trap af zou glijden maar dat vond ik helemaal geen fijn idee. Ik heb haar toen dus gedragen, haar volle gewicht rustte op mij zodat zij zou voelen dat ik het was die haar naar beneden bracht. Ik weet nog steeds niet waar ik de kracht vandaan haalde.
Nu komt 25 maart eraan. Ik slaap minder en ben onrustig nu de dag dichterbij komt. Vorige week hebben we daarover gesproken tijdens een online meeting met de lotgenotengroep van Slachtofferhulp. Dat was superfijn. Het was de tweede meeting en het deed me goed om met mensen te praten die echt begrijpen wat ik doormaak omdat zij helaas hetzelfde hebben meegemaakt. Ik heb goede tips meegekregen.
Jij ook heel veel sterkte alvast voor de komende 5 mei en een hele dikke knuffel terug.
Wat een kracht heb je dan, en in de overlevingstand.
Ik begrijp dat heel goed ook.
Liefs