Ziek persoon
Waar houd je aan vast als er niks meer is om op te bouwen, want ze is er niet meer. Waar haal je zelf de moed en hoop vandaan om zelf wel door te gaan en te kiezen voor het leven?
Je krijgt de raarste opmerkingen. Je moet er maar oké mee zijn, je wist toch dat ze het zwaar had, en de ergste het is maar een fase. Nee dit is geen fase ! Deze persoon is voor altijd weg en ik heb voor altijd verdriet.
Vind het ook enorm moeilijk te accepteren dat er geen “oplossing” is voor mensen die hieraan lijden. Geen hulp, geen hulpverlener, geen medicatie, niks bokst genoeg op tegen de zwaarte.
Als je heimwee kan hebben naar een persoon dan heb ik dat naar haar.
Veel word ook neergelegd bij maar deze persoon was ziek, deze persoon was chronisch suïcidaal, deze persoon dit, deze persoon dat, maar dat is toch niet eerlijk? De context is veel breder. De omgeving speelt net zo goed een rol en heeft net zo goed steken laten vallen. Het is niet eerlijk om alles bij die persoon neer te leggen. Hoe zien jullie dat?
5 Reacties
Tja, dat instanties steken hebben laten vallen, of mensen in de directe omgeving. Dat geloof ik direct. Maar is het eerlijk om die mensen de beschuldigende vinger toe te wijzen? Het klinkt heel bot, maar ook ik heb dit moeten horen. De persoon waar je over schrijft, heeft uiteindelijk helaas zelf de keuze gemaakt. Nee dat is niet eerlijk, naar hem/haar zelf niet, niet naar jou, naar niemand niet.
Je kunt er alleen helaas niets meer aan veranderen, al wil je nog zo graag. Je moet het op een gegeven moment een plek geven, dat kost tijd. Veel tijd.
Voor mijzelf sprekend is het nu 5 maanden geleden en ik heb nog steeds (onbewust) flashbacks naar het moment dat ik het hoorde en de paar minuten die daar op volgde.
Ik heb nog steeds dat ik een "schrik/angst" gevoel heb als ik treinen zie of hoor.
Ik nog steeds denk aan hoe eenzaam hij was, ondanks de vele vrienden.
Ik nog steeds denk, had ik meer met hem moeten praten.
Ik op scherp sta als ik van jongeren rond dezelfde leeftijd hoor dat het niet goed gaat.
Ik mij iedere keer kapot schrik als iemand hard de trap af rent thuis, omdat het nieuws vlak daarna kwam. Ik voel mijn hart dan bij wijze van spreken overslaan.
Maar je ziet "ik". Ik ben de enige die deze situatie kan gebruiken om er van te leren, om mij verder te vormen in het leven, om anders om te gaan met situaties, om te groeien, om mijn best te doen, om een stukje van hem toch in mij zelf door te laten leven, zodat hij toch een beetje doorleeft.
Het gemis en het verdriet gaat denk ik niet weg. Dat hoeft voor mijn specifieke situatie ook niet, verdriet en gemis mag er ook zijn. Het helpt mij om mijzelf scherp te houden en alert te houden op andere (jongeren) die het zwaar hebben.
Ik wens je heel veel sterkte, geef het tijd.
Dat ik er voor mijn gevoel er niet genoeg heb kunnen zijn voor haar zo voel ik dat echt. Al zegt iedereen om mij heen dat ik zoveel voor haar heb gedaan dat ik niks meer had kunnen doen. Ik heb haar overal in bijgestaan en om eerlijk te zijn weet ik ook niet wat ik anders had kunnen doen, maar dat gevoel heb ik wel.
Die schrik herken ik maar al te goed, net zoals de flashbacks. Vooral de flashback dat de politie voor de deur staat en je aan de hand van een paar foto’s van spullen je de persoon moet identificeren. Dat maakt het leven enorm vermoeiend en zwaar. Als je dan weer met de auto over het spoor moet of je ziet weer een trein rijden, maar het gemis in de kleinste en onverwachte momenten komen bij mij het hardst binnen. De witte auto die ze altijd had en dat er dan nu een andere witte auto opeens in de straat staat bijv. Dan schrik ik mij eigen rot.
Maar doordat je er alleen zelf wat mee kan voelt het ook erg alleen. Iedereen kan je helpen, maar je moet het zelf doen. En hoewel ik dat wel weet met mijn verstand vind ik dat gevoelsmatig lastig.
Wij deelde veel alleen samen. Het zijn onze herinneringen, het is ons leven en onze pijn die we samen konden delen. Nu kan ik dat niet meer delen met haar. Mijn veilige omgeving is weg.
Al kan ik ook niet boos zijn op haar. De rek was op. Ze heeft alles aangepakt en geprobeerd, maar het ging niet meer. Niemand zal ook weten welke herinneringen wij samen deelde. Niemand zal echt weten wie wij samen waren, want niemand was echt goed betrokken. Nu moet ik elke dag vechtend de dag door zonder haar.
Ja het gevoel van zelf moeten doen is herkenbaar. Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om, ik snapte niet altijd waarom het leek of mensen het zo snel "vergeten" waren. Ik heb daar wel eens naar gevaagd, maar tegelijkertijd dacht ik dan wel, tja ieder doet het op zijn/haar manier dat moet ik ook respecteren.
Geef het echt veel tijd, je zult nu misschien meer donkere wolken zien, maar het licht schijnt ook voor jou is het niet nu, is het wel morgen.
Veel sterkte!
na de zelfdoding van onze zoon in aug 2024, zegt iedereen tegen mij, hij heeft dit zelf gewild. Maar mij blijft een handgeschreven tekst uit zijn agenda op mijn netvlies staan:"Ik hoef niet perse dood maar ik kan zo niet leven". Hij wilde dit niet. Waarom zegt iedereen dat?
De vader van mijn overleden zoon gebruikt "hij had bepaalde karaktereigenschappen", omdat hij dan alles bij mijn zoon neer kan leggen. En ik vind dat niet eerlijk. Wij hebben namelijk ook een aandeel eraan, omdat wij bepaalde opmerkingen verkeerd hebben geinterpreteerd.
Het is niet alleen dat de ouders en geliefden, vrienden zouden moeten rouwen, maar de hele gemeenschap moet bedroefd zijn dat er mensen zijn die het leven niet meer aan kunnen. Want we hebben dat met elkaar zo gemaakt. En we kijken te weinig naar elkaar om. Als iemand het zwaar heeft, vindt de maatschappij dat lastig. De media geeft ons ook het gevoel dat we alleen maar zouden moeten genieten en dat er nooit iets zwaars op je pad kan komen.
We moeten als maatschappij veel meer over verdriet kunnen praten.
En inderdaad ik heb ook zo'n heimwee naar mijn zoon. Hij kon zich zo goed inleven. Stuurde me een briefje om me succes te wensen, maakte koffie met een hartje erop, was tegen iedereen vriendelijk en kon zijn kennis op een heel bescheiden manier overbrengen op anderen.
En nu? er wordt 4,5 jaar later niet meer over hem gesproken, behalve door mij.
En adviezen dat ik lichtpuntjes moet zien in mijn andere kind, zijn niet helpend. Natuurlijk houd ik ook zielsveel van hem, maar ik mis de andere intens. Elke minuut, en ook ik weet, dat zal nooit overgaan.