Dag Angela,🌷

Herkenbaar wat je schrijft. Vandaar dat ik graag wil reageren hoe ik met andere opmerkingen
omga. Ik ben het gesprek aangegaan en ik heb het geprobeerd het bespreekbaar te maken.
Ik heb verteld over mijn teleurstelling, daar ik meer nabijheid en luisterend oor miste.
Tot nu toe is het gesprek niet in goede aarde bij mijn familie gevallen.
Een goede vriendin van mij die zij ook kennen wilde graag namens mij uitleg geven dat het niet de bedoeling van mij was hun boos of verdrietig te maken.
Met die intentie heb ik het niet aangekaart. Ik heb van mijn hart geen moordkuil gemaakt.
Ik wacht hun reacties af en de tijd zal daar invloed op hun zienswijze hebben hoop ik.
Ik heb mijn man aan zelfdoding verloren. En ik had gehoopt op meer ondersteuning.
Ieder pakt zijn eigen leven weer op. Toch vind ik het belangrijk dat oa. familie naar elkaar omkijkt.

Ik wens je veel sterkte met het grote verdriet.

Wie weet komt het ook wel weer goed, althans ik hoop het voor je.

Veel liefs Elsje.🥀

Heel herkenbaar. Mijn broer is nu 2,5 jaar geleden overleden, ook totaal onverwacht. Ik merk ook dat ik een soort over ben uitgepraat, er valt niets nieuws meer over te zeggen maar ik ben er toch nog niet klaar mee. Alleen met mijn schoonzus, de vrouw van mijn broer dus, heb ik het er nog echt over. Ik ga vanaf volgende week naar een lotgenotengroep, ik hoop dat dat me weer een stapje verder brengt. Ik snap ook het voor andere mensen moeilijk is, die weten vaak ook niet of ze er wel of niet iets over moeten zeggen. Ondanks je frustratie en boosheid daarover, probeer mild te zijn naar je omgeving en geef vooral aan waar jij behoefte aan hebt. Helaas werkt het ook meestal niet zo dat je dan zegt: "nu wil ik er even over praten". Het moet in een gesprek toch ook spontaan ontstaan. Aan de andere kant helpt het mij ook weer dat de wereld gewoon doorgaat en dat het mezelf lukt om daar weer 'gewoon' in mee te draaien. Dat leidt toch af, ik kan toch ook moeilijk elke dag gaan zitten huilen. Liefs van een lotgenoot.

Lieve Angela, herkenbaar en logisch dat andere mensen doorgaan met hun leven. Hard mss om te zeggen maar dat is het wel en helaas moet je zelf op zoek naar de oplossing. Keiharde en lange weg maar je moet er door heen en niet ontwijken. Het is er en het gaat nooit meer weg. Het zal altijd bij je blijven maar het is de kunst om het te accepteren en het mee te nemen op jou nieuwe weg naar gelukkig zijn. Niemand snapt wat je meemaakt alleen de mensen hier die hetzelfde hebben meegemaakt. Mogelijk een online bijeenkomst of een rouwtherapeut om te praten over wat je is overkomen. Ik heb geleerd na 8 maanden dat ik het helemaal zelf moet doen. Heel veel sterkte

Lieve Angela, ik denk dat alle nabestaanden dit herkennen. Er komt een moment waarop mensen gaan zwijgen, terwijl de meesten van ons willen praten. Eindeloos vaak het verhaal willen vertellen. Wat mij helpt is contact met lotgenoten. Ee is een facebookgroep voor nabestaanden van suicide. Er zijn ook kotgenotenbijeenkomsten. Ik weet niet waar je woont, maar soms zijn er rouwcafe's of andere organisaties die iets aanbieden. Ook 113 biedt zich in steun na suicide.
En bij je vrienden aangeven dat je behoefte er nog steeds is. Helaas zullen we de naam van onze overleden dierbare zelf vaak moeten noemen, maar laat je omgeving weten wat je nodig hebt.