Verscheurd
Als iemand nu aan mij vraagt hoe het gaat, hoe ik me voel krijgen ze dit te horen: ik ben verscheurd, in wel 100 stukjes, ik probeer ieder stukje identiteit van mezelf tegen elkaar aan te leggen maar ze blijven niet plakken. Tijd is het antwoord, geef het tijd… ik kan het niet meer horen. En toch zijn de ondersteunde gesprekken met slachtofferhulpverlener Rob helpend en ben ik hem dankbaar dat hij naast me staat, begeleid, tips geeft en goudeerlijk is.
11 weken geleden heeft mijn partner de duisternis ontarmd, is naar ons lievelingsbos gegaan, zijn laatste stappen op de aarde. Ik dacht dat we alles deelde, alles al hadden overwonnen, mij dit nooit aan zou doen (n.a.v. eerdere gedachte / poging die hij dit heeft genomen 3.5 jaar geleden). We hebben eindeloze gesprekken gehad over eerdere duistere gedachtes. Een paar uur voordat hij van huis vertrok vertelde we elkaar hoe fantastisch we het hadden, hoe gelukkig we waren en hoeveel we van elkaar houden / hielden. Wat we allemaal nog van plan zijn met ons klushuis. Nu is het leegte, verdriet, angst, gemis, boosheid en zit ik alleen in mijn klushuis dat afgemaakt moet worden. Aangezien we 9 maanden geleden gekocht hebben keert de risicoverzekering niet uit dus weet ik niet eens of ik hier kan blijven wonen.
Op de uitvaart heb ik een speech voorgedragen over onze dagelijkse dag. Dingen die heel normaal zijn voor ieder ander, zijn de dingen die er nu niet meer zijn. ‘s avonds voor het slapen kneep ik in zijn hand, ik hou van je, samen sterk, samen kunnen we alles aan. In ons bed zoek ik zijn hand maar ik kan hem niet meer vinden.
9 Reacties