Verscheurd
Als iemand nu aan mij vraagt hoe het gaat, hoe ik me voel krijgen ze dit te horen: ik ben verscheurd, in wel 100 stukjes, ik probeer ieder stukje identiteit van mezelf tegen elkaar aan te leggen maar ze blijven niet plakken. Tijd is het antwoord, geef het tijd… ik kan het niet meer horen. En toch zijn de ondersteunde gesprekken met slachtofferhulpverlener Rob helpend en ben ik hem dankbaar dat hij naast me staat, begeleid, tips geeft en goudeerlijk is.
11 weken geleden heeft mijn partner de duisternis ontarmd, is naar ons lievelingsbos gegaan, zijn laatste stappen op de aarde. Ik dacht dat we alles deelde, alles al hadden overwonnen, mij dit nooit aan zou doen (n.a.v. eerdere gedachte / poging die hij dit heeft genomen 3.5 jaar geleden). We hebben eindeloze gesprekken gehad over eerdere duistere gedachtes. Een paar uur voordat hij van huis vertrok vertelde we elkaar hoe fantastisch we het hadden, hoe gelukkig we waren en hoeveel we van elkaar houden / hielden. Wat we allemaal nog van plan zijn met ons klushuis. Nu is het leegte, verdriet, angst, gemis, boosheid en zit ik alleen in mijn klushuis dat afgemaakt moet worden. Aangezien we 9 maanden geleden gekocht hebben keert de risicoverzekering niet uit dus weet ik niet eens of ik hier kan blijven wonen.
Op de uitvaart heb ik een speech voorgedragen over onze dagelijkse dag. Dingen die heel normaal zijn voor ieder ander, zijn de dingen die er nu niet meer zijn. ‘s avonds voor het slapen kneep ik in zijn hand, ik hou van je, samen sterk, samen kunnen we alles aan. In ons bed zoek ik zijn hand maar ik kan hem niet meer vinden.
9 Reacties
Ik denk dat ze ergens ook vonden en zagen ( althans als ik over mijn echtgenoot praat die mijn zoontje en mij verliet op 10 maart) dat ze alles hadden om gelukkig te zijn. Maar toch was er dat overheersende duistere hoofd. Ik begrijp het ook nog steeds niet en ik ga dat denk ik ook niet doen. Hij zei ook tegen mij. Ik weet het, ik heb alles en je doet alles voor me. Maar dat veranderde het in zijn hoofd niet.
En dat maakt het zo onmogelijk te begrijpen. Althans voor mij dan.
Hij zei alleen nog maar gedurende 2 weken. Ik kan het gewoon niet. Of wat moet ik dan doen.
Nooit zal ik het echt begrijpen wat er in zijn hoofd heeft afgespeeld en hoe lang al.
Dat alleen achter blijven herken ik ook. Je zegt nu zit ik met een klushuis.
Ik ben een kind met autisme. Hij wilde ook heel graag een kind
Ik voel me soms ook zo.
Van nu ben ik dan alleen met kind.
Heel veel sterkte gewenst!
Beduusd, niet te bevatten enz. Ik heb alleen maar de eerste weken voor mij uit gestaart wat moet je? En hoe verder?
Inmiddels ben ik een half jaar verder en gaat het iets beter. De dobbelsteentjes zijn langzaam aan het oplossen en het beduusde heeft plaats gemaakt voor kracht. Kracht om toch door te gaan. Gek maar dat voel je niet in het begin. Ben nu eigenlijk ook een beetje boos waarom hij er zo maar tussen uit peert, Maar weet dat dit niet realistisch is omdat hij gewoon eigenlijk toch ziek was in zijn hoofd en niet met mij/ons bezig was in zijn hoofd. Mischien wel heel eenzaam geweest? Anders doe je dit niet bedenk ik, dus heel eenzaam mischien ook wel. Lieve Suus ik wens je veel sterkte en kracht de komende tijd. Liefs Anja
wat me ontroerd is je liefde voor je partner, die er nog gewoon is en ook niet zal verdwijnen. Dat herken ik ook. Ik weet dat 'mijn' Lydie mij en onze dochter nooit pijn heeft willen doen, en dat ze niet anders kon - in haar beleving, op dat moment. Heel veel sterkte.
Wat was het?? COVIDperiode met teleustellingen, conflict met zijn vrienden over een kussen in ons zomerhuisje, toch misschien dat een vriendin een vriendje kreeg, of lag het allemaal aan mij..aan ons als gezin.
Ik heb me bijna 3 jaar schuldig gevoeld. Ik had het niet gezen dat hij het moeilijk had, zaken gebagetiseerd. Ik voelde me geen goede moeder.
Hij had geschreven " ik kon het leven niet meer aan".. de jonge die zo weinig tegenslagen had gekend. 1 keer heeft hij gezegd dat hij zichzelf niet zo leuk vond.....ik vrees dat een groot deel van de mensen die eruit stappen zich even een moment een last vinden....en fat dan gecombineerd met kokerdenken en lef...veel kracht.. mijn zoon had verantwoordelijkheidgevoel. Maar even was alles helemaal weg. Iets sterkers overwon en nam hem mee
11 weken dat betekend dat je wereld al 11 weken compleet stilstaat. 11 weken voelt als 11 uur en dit ga je nog best wel lang houden.
Ik herken je woede naar geef het tijd. Je hebt er niks aan, maar
Elke dag wordt het licht, elke dag moet je opstaan.
Nu is hij non-stop In je gedachten en er komt een moment dat je een minuut niet aan hem denk en een minuut wordt langzaam een uur en er zal een moment zijn dat je je vreselijk schuldig voelt een paar uur of een dag niet aan hem gedacht te hebben.
Of het moment dat je schrikt dat je lacht en zelfs schuldig kan voelen dat je even miet lachen
Als je deze stappen omzet naar tijd ben je zeker 1,5 jaar verder.
Dit rouw proces is keihard, maar ook voor jou gaat er een dag komen dat alles wat lichter voelt, maar dit heeft vooral met geduld te maken.
Mijn vriend stapte 11 april 23 uit het leven en stierf in mijn armen. Hij is nooit bij me weg geweest heb hem altijd gevoeld.
Pas nu heb ik het gevoel dat ik weer aanwezig ben en niet meer in de mist loop.
Nog steeds kan ik bos worden om goedbedoelde Scheve hoofden die zachtjes vragen hoe het gaat.
Tegenwoordig zeg ik gewoon goed, maar het blijft keihard vallen en opstaan.
Wel vind ik het heel mooi dat ookal ben je iemand verloren, je liefde voor die persoon gaat niet weg en ik kan zelf nog verliefd worden opnieuw in mijn herinneringen.
Dat vind ik heel mooi om mee te nemen, maar ook voor mij ik moet geduld hebben
Ongelofelijk veel sterkte en wees niet te streng voor jezelf
ik denk dat wij als achterblijvers nooit kunnen bevatten wat er op enig moment in de hoofden van onze partners is gebeurd. Mijn man heeft op 21 april dit leven verlaten. Ook wij telden onze zegeningen, we hadden alles wat we nodig hadden. We zeiden altijd tegen elkaar: ook in een hutje op de hei zouden we gelukkig zijn, als we elkaar maar hebben. En toch... toch heeft hij die laatste stap, net als jouw man, alleen gezet. Ik hou me vast aan hoe mijn man in het leven stond, altijd lief, behulpzaam, trouw en collegiaal. En ik weet dat hij nog liever zijn armen en benen had afgehakt dan mij of onze familie bewust verdriet te doen. Die laatste momenten zijn als een uitgebarsten gezwel in zijn hoofd geweest en hebben alles in duisternis gehuld. Ik hoop dat jij je vast zal kunnen houden aan de mooie momenten die jullie samen hadden. Ook al voelt het nu of je in duizend stukken gescheurd bent. Heel, heel veel sterkte!!
De liefde die tussen jou en je partner was en nog steeds is, is zo goed voelbaar in je verhaal Het is bitter voor je en ook verdrietig om te lezen.
Ik hou ook nog zo zielsveel van Henk mijn overleden man.
Wat mij troost geeft is …..dat hij ergens er nog is. En toeziet hoe ik na zoveel verdriet door zijn zelfdoding …mij staande weet te houden in dit leven. Ik lees dat je heel erg verdrietig bent. Wat jammer hè, dat het zo heeft moeten lopen.
Ik denk dat je partner nu op een plek is waar hij heel graag wilde zijn. Mijn man verlangde er in ieder geval wel naar. Hij wilde zo graag tussen de wolken zweven. En ergens daar is hij nu, dat weet ik zeker.
Ik denk ook dat je partner echt heel erg leed om hier op aarde nog langer te blijven.
En ik geloof dat je, hem weer terug zult zien enwel tussen de Engelen🪽
Hopelijk geeft dat een beetje kracht.
Ik wens dat je troost vindt ergens, bij wie of waar dan ook in deze wereld.
Sterkte.🙏
Ps….ik heb gereageerd omdat ik geraakt ben door je liefde voor hem 🧡 die je vreselijk zult moeten missen.
Veel liefs van Elsje.