Verjaardag blijven vieren
Aanstaande maandag zou mijn vriendin 47 jaar geworden zijn. Toen ze 41 was nam ze afscheid. Haar verjaardag blijf ik nog altijd vieren. Ik leg een mooi boeket bij haar rustplaats en haal daar herinneringen op aan haar eerdere verjaardagen. Hoe sociaal ze ook was, die dagen vierden we altijd samen. Samen uit eten. Het waren bijzondere momenten. Achteraf besef ik me dat pas echt.
Hoe gaan jullie om met de verjaardagen van degene die jullie missen? Doen jullie misschien ook iets speciaals?
Bezig met laden...
6 Reacties
Ik ben al lange tijd stil lid van deze groep. Ik lees elk bericht en wil jullie bedanken voor jullie moed en openheid.
Zelf heb ik nog nooit iets geschreven — ik wist gewoon niet hoe ik de ondraaglijke pijn onder woorden kon brengen.
Mijn jongen, Sergey, is er niet meer sinds 2020. Hij was 27.
Ik noem 7 juni niet meer zijn verjaardag, want hij verjaart niet meer. Ik noem het zijn geboortedag.
Elk jaar maak ik zelf een digitale kaart en stuur die naar zijn vrienden, naar de familie en dierbaren.
Op zijn geboortedag laten we ook altijd een herdenkingsdienst houden in de orthodoxe kerk, waar we destijds afscheid van hem hebben genomen — achter gesloten deuren, in die vreemde coronatijden toen niet alleen feesten maar ook begrafenissen verboden waren.
De enige priester die ons niet afwees vanwege de manier waarop Sergey gestorven is, vader Dominique, staat nog steeds aan onze zijde.
Op Sergey’s eerste geboortedag na zijn dood kwamen er nog een paar van zijn vrienden. Op de tweede... niemand meer.
Het deed pijn om te zien hoe snel hij vergeten werd. En hoe eenzaam hij eigenlijk was.
Maar mijn naasten en vrienden blijven komen — twee keer per jaar: op de dag van zijn overlijden en op zijn geboortedag.
Dit jaar voel ik voor het eerst dat ik het niet kan: zijn lievelingsgerechten koken, iedereen uitnodigen... ik heb daar geen kracht meer voor.
Ze zeggen dat tijd wonden heelt, maar dat is niet waar. Het gemis, het besef van "voor altijd nooit meer" wordt alleen maar groter.
Op 7 juni dit jaar zou Sergey 32 geworden zijn.
Ik maak ook dit jaar weer een kaart
Wij zullen ook naar de kerk gaan, maar overdag zal ik thuis blijven want ik verwacht dat de sommige van mijn naasten toch langs zullen komen.
’s Avonds zal ik samenmet mijn dochter — Sergey’s oudere zus — uit gaan eten. Naar een restaurant waar we samen met hem naartoe zouden kunnen gaan, als hij er nog was.
Hij was souschef in een sterrenzaak en hield van de fijne Franse keuken.
En op 24 september, zoals elk jaar — de dag waarop Sergey stierf — zal ik weer proberen mij kracht terug te vinden om mijn dierbaren uit te nodigen voor de herdenking.
Als zij er niet waren geweest… was ik mijn jongen al lang achterna gegaan.
Wat goed dat je je verhaal deelt. Ik weet zeker dat veel lotgenoten je gevoelens herkennen. Ik in ieder geval zeker. De behoefte om op vaste momenten extra stil te staan bij wie we verloren hebben bijvoorbeeld. Zoals ik al schreef haar verjaardag bijvoorbeeld. Vanaf nu ga ik denk ik geboortedag gebruiken. Wat een treffende term heb je daarvoor gevonden.
Verder merk ik, net als jij, dat de geboortedag minder een moment is geworden waarbij we elkaar opzoeken. Dat wil denk ik niet zeggen dat er niet aan onze geliefde gedacht wordt. Wellicht wel minder, door degene die verder van ons af staan, maar ik geloof zeker dat mijn vriendin voortleeft in de harten van anderen. Dat moet bij Sergey ook het geval zijn. Ik geloof dat ze een indruk op anderen hebben achtergelaten, die niet meer verdwijnt.
Ik vind het mooi dat je vasthoudt aan de rituelen. Dat je nu bijvoorbeeld uit eten gaat met je dochter. Ik wens jullie een hele fijne avond; met veel mooie herinneringen aan Sergey.
Groeten,
Vincent
Mooi dat deze dag volledig voor hem us geweest.
Dat klinkt als een mooi voornemen! Voor mij is het ook altijd nog fijn om herinneringen aan haar op te halen met vrienden. Dat doen we niet meer zo vaak als in het begin, maar als we het doen, blijft het bijzonder. Het zijn mooie momenten.
Groeten,
Vincent
Ik vier elk jaar de geboorte dag van mijn zoon zoals we ook altijd ze verjaardag vierde toen hij er nog was
Wat mooi dat je dit bent blijven doen. Zo is ie toch altijd weer een beetje dichtbij.
Groeten,
Vincent