Verdriet van een 16-jarige opvangen
Hoi allemaal,
De 16-jarige vriend van mijn even oude dochter, is vrijdag uit het leven gestapt. Ze hadden al een jaar een best wel fijne relatie, wat lang is op die leeftijd. Haar vriend had niet de beste thuissituatie, dus die verbleef ook vaak bij ons waar we dan toch probeerden aan te tonen dat een gezin ook gewoon warm en liefdevol kan zijn.
Die fatale vrijdag had mijn dochter een banale ruzie met hem gehad (zij moest werken dus hij kon niet langskomen, hij ‘dreigde’ met zelfmoord als hij die avond toch niet naar haar kon komen, mijn dochter moest beginnen werken en heeft gezegd dat ze van hem hield en ze hem na haar werk zou bellen om eruit te geraken. Die kans heeft ze nooit meer gekregen)
In zijn afscheidsbrief is ook een deel aan haar gericht, het overgrote deel zeer liefdevol en warm en dankbaar. Een klein (in andere balpen bijgekrabbeld) stukje, gaat over de ruzie en dat hij niet verdiende wat ze hem aandeed…
Mijn dochter is sowieso ontroostbaar na dit verlies op zo’n jonge leeftijd, ze lijkt het ook niet te kunnen plaatsen en zendt berichten in de hoop dat hij toch antwoord. Daarbovenop voelt ze zich enorm schuldig en denkt ze dat hij omwille van haar die beslissing nam of op zijn minst dacht dat ze niet van hem hield.
Ook wij als ouders zijn kapot van verdriet, deels omwille van het verlies van zo’n jong iemand waarmee we toch ook een soort ouderlijke band mee hadden, deels omdat het vreselijk is om je kind telkens opnieuw te zien breken en te beseffen dat er een lange en pijnlijke weg voor haar ligt. En uiteraard is er ook de angst dat ze hem zou willen volgen…
Er is geen handboek over hoe een (want uiteindelijk is ze dat ergens nog) kind met zo’n immense orkaan aan gevoelens moet en kan omgaan, en ook wij als ouders kennen niemand die hier ervaring mee heeft, vandaar dit verhaal, hopend op herkenning en tips.
3 Reacties