Verdriet van een 16-jarige opvangen
Hoi allemaal,
De 16-jarige vriend van mijn even oude dochter, is vrijdag uit het leven gestapt. Ze hadden al een jaar een best wel fijne relatie, wat lang is op die leeftijd. Haar vriend had niet de beste thuissituatie, dus die verbleef ook vaak bij ons waar we dan toch probeerden aan te tonen dat een gezin ook gewoon warm en liefdevol kan zijn.
Die fatale vrijdag had mijn dochter een banale ruzie met hem gehad (zij moest werken dus hij kon niet langskomen, hij ‘dreigde’ met zelfmoord als hij die avond toch niet naar haar kon komen, mijn dochter moest beginnen werken en heeft gezegd dat ze van hem hield en ze hem na haar werk zou bellen om eruit te geraken. Die kans heeft ze nooit meer gekregen)
In zijn afscheidsbrief is ook een deel aan haar gericht, het overgrote deel zeer liefdevol en warm en dankbaar. Een klein (in andere balpen bijgekrabbeld) stukje, gaat over de ruzie en dat hij niet verdiende wat ze hem aandeed…
Mijn dochter is sowieso ontroostbaar na dit verlies op zo’n jonge leeftijd, ze lijkt het ook niet te kunnen plaatsen en zendt berichten in de hoop dat hij toch antwoord. Daarbovenop voelt ze zich enorm schuldig en denkt ze dat hij omwille van haar die beslissing nam of op zijn minst dacht dat ze niet van hem hield.
Ook wij als ouders zijn kapot van verdriet, deels omwille van het verlies van zo’n jong iemand waarmee we toch ook een soort ouderlijke band mee hadden, deels omdat het vreselijk is om je kind telkens opnieuw te zien breken en te beseffen dat er een lange en pijnlijke weg voor haar ligt. En uiteraard is er ook de angst dat ze hem zou willen volgen…
Er is geen handboek over hoe een (want uiteindelijk is ze dat ergens nog) kind met zo’n immense orkaan aan gevoelens moet en kan omgaan, en ook wij als ouders kennen niemand die hier ervaring mee heeft, vandaar dit verhaal, hopend op herkenning en tips.
3 Reacties
Misschien niet de reactie die je wilt en graag negeren als hij je niet aanstaat.
We helpen eenzelfde situatie meegemaakt met een jongen van dezelfde leeftijd. Een probleem geval wat zich langzaam in je gezin nestelt en de boel uit ballanst trekt.
Ze klampen zich helemaal aan zo'n meisje en haar netwerk vast en isoleren haar steeds meer. Hij dreigde ook met zelfmoord op een gegeven moment, toen ze de relatie wilde beeindigen. Na de zoveelste dreiging heb ik hem geadviseerd het inderdaad maar te doen. Uiteindelijk is hij vertrokken en hebben we er niets meer van gehoord
Ik wens jullie dochter sterkte. Als ouders zou ik niet te veel sympathie hebben voor het slachtoffer in dit geval. Helemaal als hij jullie dochter in de afscheidsbrief nog even opzadelt met een schudgevoel. Jullie dochter treft geen blaam.
Sterkte.
Allereerst veel sterkte gewenst! Ik begrijp je angst volledig, je hoopt dat ze het niet op gaat pakken als 'ik kan maar beter hetzelfde doen'. Naast het intense verdriet wat je als ouders ziet bij je kind, onmachtig om daarin ook maar iets te kunnen veranderen. Een goede vriend van mijn zoon was al depressief en had ook net na zijn dood (in maart van dit jaar) het idee hetzelfde te gaan doen...gelukkig kwam ik hem op tijd tegen, en grepen zijn ouders in toen ik benadrukte dat ik de doodswens in zijn ogen zag. Hij gaf enkele weken terug aan dat hij de knop om heeft gezet, en dat wat ik toen zag, inderdaad correct was. Je angst is dus reëel, helaas.
Mijn zoon heb ik na zelfdoding van zijn broertje aangeraden om met een psycholoog in contact te treden, en zoveel mogelijk te zorgen dat hij niet de komende tijd 's nachts alleen thuis is. Dat laatste is dus wel essentieel, want ook al is iemand wellicht introvert en graag alleen thuis...dit brengt zulke heftige gevoelens naar boven dat ze in een -tijdelijke- bewustzijnsvernauwing terecht kunnen komen. Hij woont niet meer thuis, we bellen nu iedere dag.
Hoe lang dat nodig gaat zijn, kan ik vanuit mijn relatief korte ervaring niet zeggen, en ieder mens is anders daarin.
Ik hoop dat je haar op het hart kan drukken dat het absoluut haar niet aan te rekenen is dat hij die stap heeft genomen. Het was zijn besluit, uiteindelijk. En natuurlijk kun je niet zeggen dat iemand van 16 zijn leven en toekomst kan overzien. Maar dan nog...het is niet jullie schuld. En dat hij niet uit zijn donkere gedachten/overtuigingen kon komen; soms is daar zelfs met de meest adequate hulpverlening niet aan te ontkomen. Ik heb gehoord dat velen al jaren met die gedachten rondlopen, soms al vanaf de basisschool. Zo ook mijn zoon (20 jaar), kon ik postuum lezen in zijn PC (afscheidsbrieven). En hij heeft alle liefde en steun gehad, wij accepteerden hem zoals hij was; wij hadden echter geen idee dat hij zo negatief over zichzelf dacht.
Oftewel hoe verdrietig deze constatering ook is; zoek steun bij elkaar. Praat erover, soms even een knuffel zonder woorden, en laat haar de frustratie en ondermijnende gevoelens ook delen met een goede vriendin en/of lotgenoot, en liefst ook een expert-ondersteuner. Praten, schrijven, ...wat dan ook voor haar passend is.
Want over weken, maanden, jaren zal ze er ongetwijfeld nog over willen praten, terwijl de wereld door draait... Rouw is een meerkoppig monster.
Nogmaals heel veel sterkte gewenst.