Stil verdriet
Mijn partner heeft 12 weken geleden afscheid genomen van haar leven en mij, zij verkoos dood boven leven en dood boven onze liefde. We deelden echt alles, behalve zij dit niet met mij… ik wist niet dat zij haar afscheid en haar voorbereidingen reeds had getroffen, ik heb dit niet zo zien aankomen.
En dan komt dat ineens dat ene bericht wat je nooit wilt horen, er was geen signaal vooraf, geen afscheid, geen brief. Ik werd compleet overdonderd, vol ongeloof en ging vol in de ontkenning en raakte in paniek. Van het een op het andere moment is het samen zijn ineens weg, de toekomstplannen zijn verdampt, het leven verliest zijn glans en eindig alleen.
In ons huis is alles wat nog “zij” was, als foto ingelijst en hangen haar kleren nog in haar kast. Natuurlijk zijn onze herinneringen in m’n hoofd en haar liefde in m’n hart, maar stil verdriet is de pijn die slechts weinig mensen zien, laat staan begrijpen, Dat ik mijn liefde voor haar niet meer kan uiten, ik haar niet meer kan bereiken, haar niet meer kan aanraken en niet meer kan zeggen wat ik voor haar voel.
Het gemis is heftig, het brengt mij nog volledig uit balans, neemt mij mee naar mijn diepste emoties, het is echt verdriet in het kwadraat. “Wanneer het leven lijden wordt, is liefde loslaten” staat er op haar kaart, ik weet niet hoe ik dat moet doen, ik ben mijn maatje en lief kwijt voor altijd. Ik mis haar schouder en haar armen om me heen, juist nu wanneer ik het zo hard nodig heb.
En ja het leven gaat inderdaad verder, maar snapt (n)iemand dan wat stil verdriet is? Ik weet niet voor al wat er gebeurd is, hoe dat een plaatsje te geven, hoe onrust terug te brengen naar balans en ik weer plezier zou kunnen krijgen in plaats van deze enorme strijd…
20 Reacties
Na dit schrijven heb ik vele reacties gekregen en ben met een heel bijzonder iemand, een lotgenootje, veel in contact geweest. Het praten/luisteren en het mogen delen, heeft mij veel gebracht. Ik heb echte stappen gemaakt en voel mij ondertussen veel sterker, heb kunnen accepteren en heb weer zin gekregen in het leven. Ja het is anders nu, niet meer zoals het ooit was, dat hoeft ook niet, wat was zit in mijn hart.
Ik ga nu mijn eigen weg, het is een nieuwe begin, na een ruig einde, ik heb nog een hoop dat ik wil doen, met haar liefde in mijn hart en als beschermengel daarboven zal het wel goedkomen.
Dank jullie wel en in het bijzonder ook zij als lotgenootje, dank je wel voor je vriendschap!
John
Tijdje geleden heb je gereageerd op mijn verhaal. Nog bedankt daarvoor. Nu wil ik een gebeurtenis delen met je. Je mag na het lezen zelf invulling geven over mijn verhaal.
Op 9 maart is mijn vrouw overleden. Op 13 april was ik jarig. Voor het eerst in jaren zou mijn familie weer op visite komen. In de morgen ging ik met de auto naar de banketbakker om gebak te halen. Op de terugweg sloeg ik op het laatste moment eerder linksaf een zijstraat in. Om een keertje anders te rijden. Dus ik kwam bij appartementencomplex vanaf de andere kant. Ik draaide de auto de parkeervak in waarin ik normaal niet staat. Ik zag door voorruit iets hangen in de struiken maar kon niet zien wat het was. Na het uitstappen liep ik er naar toe en zag dat een vrolijk gekleurde hartvormige ballon was. De letters op de ballon zeiden, "Happy Birthday" . Ik heb er foto's van gemaakt ter herinnering. Op het moment dat ik aan typen ben krijg ik weer kippenvel.
Allereerste wil ik zeggen dat ik je voel. Ook ik sta in het begin van mijn rouwproces, mijn liefde heeft 11 weken geleden besloten dat hij het leven niet meer zag zitten. De liefde die jij benoemt voor jou partner is de liefde en warmte die nu ontbreekt. Ik noem het leegte en duisternis met soms her en der stippen op de horizon. Iedere dag gaat de zon weer op en ze maken (toekomst)plannen en het gaat door maar dat van ons staat stil! In mijn speech bij de uitvaart noemde ik onze dagelijkse door de weekse (normale) dag en dat deze dingen vanzelfsprekend zijn voor een ieder die aanwezig was in de zaal, maar als dat van de 1 op de andere dag plots wegvalt is dit ondraaglijk, eigenlijk is het niet uit te leggen aan mensen die dit niet door hebben gemaakt. Ik zocht de eerste weken naar zijn hand in ons bed, voorheen kneep ik daarin voor het slapen, wat voor ons betekende; ik hou van je, ik voel je, samen zijn we sterk en kunnen we de wereld aan. Nu kan ik die hand niet meer vinden.
De onrust die je voelt is er nu eenmaal, je hebt een trauma, je leven staat op z’n kop, plezier haal je uit kleine dingen op een gegeven moment (zoals ik de zon voelde branden), afgelopen week weer even ging werken (ookal heb ik een concentratie van een 4 jarige). Even praktisch: Ben je een lezer? Ik wel en kon geen bladzijde lezen van een fictief boek maar heb menu Keirse gelezen maar vooral het boek verlies door suïcide heeft me geholpen, pdf bestand heb ik evt voor je.
Warme groet, Susan
Voor mij is het nu twee en een half jaar geleden dat mijn partner uit het leven stapte. Onverwacht, net als bij jou had ze had nooit met me gedeeld dat ze deze plannen had en ook al ging het niet goed met haar, het was nooit ook maar in me opgekomen dat ze dit zou kunnen doen. We waren na een periode van scheiding en apart wonen weer bij elkaar gekomen en ik stond op het punt om weer terug bij haar te komen wonen. het leek net weer iets beter met haar te gaan. Mijn dochter, toen 17, en ik bleven totaal verbijsterd achter.
Geen afscheidsbrief. Ze was de avond ervoor nog bij me geweest, onze dochter kwam weer voor een week naar mij en we zouden die dag erna inkopen gaan doen voor de feestdagen (het was December). Ze had dat zelf voorgesteld.
Wist ze dat ze het ging doen, toen ze bij me was? Was het voor haar een afscheid? Ik zal het nooit weten. Ik heb me erbij neergelegd dat sommige vragen nooit beantwoord zullen worden, maar wennen doet het nooit. Ik mis haar nog steeds.
Heel veel sterkte, John.
Ik herken veel in je verhaal. Mijn man heeft mijn zoontje en mij op 10 maart dit jaar verlaten. Ik had ook geen brief en de echte reden wat het leven voor hem genoeg maakte zal ik ook niet te weten komen. Ik heb ook veel moeite met dat open einde. Ik ben ook teleurgesteld in mezelf dat ik het niet heb zien gebeuren en dat ik hem voor mijn gevoel niet heb kunnen helpen terwijl hij zo moet hebben geleden. Ik voel me heel erg tekortgeschoten. Ondanks dat veel mensen zeggen dat ik er niets aan heb kunnen doen.
Zelf ben ik ook nog zoekende naar hoe ik mijn levensplezier weer terug kan vinden. Ik denk dat het vooral veel tijd nodig heeft. Het is natuurlijk nog maar kort geleden. Ik wens je heel veel sterkte
Helaas kan ik je niet troosten, want er is geen troost voor zo'n verlies. Maar misschien is het enige wat ik je zou willen wensen is mensen te vinden die soortgelijks is overkomen. Mij helpt dat enorm om me niet eenzaam te voelen.
Ik heb meteen contact opgenomen met Slachtofferhulp om deel te nemen aan een groep. 2 Maanden voor de start was mijn 16jarige intelligente gevoelige zoon uit het leven gestapt. Hij stond altijd gulzig in het leven en de laatste 5 weken voor zijn dood was hij wat down. Hij liet een afscheidsbrief achter dat hij het leven niet meer aan kon. Zo'n ander beeld dan dat ik hem kende.
Bij de eerste ontmoeting met andere ouders viel er een spanning van me af. Dit waren ook redelijke mensen, liefdevol, hoe had het hen kunnen gebeuren.
Natuurlijk kom je er nooit 100 procent achter waarom iemand het leven te zwaar vindt ondanks alle omringende liefde. Maar het kunnen blijven praten over je geliefde en ook hoe je zelf verder moet, is daar het centrale thema. Mij heeft dit meer geholpen dan psychologen en de rouwtherapeute.
Het verdriet, gemis gaat nooit over,maar verbinding met anderen maakt het iets behapbaarder. Sterkte
Op 30 april heeft mijn moeder zonder afscheid te nemen het leven los gelaten. Geen briefje helemaal niks. Haar angst heeft gewonnen. Mijn zus heeft kanker en het idee dat ze haar moest overleven is haar denk ik teveel geworden. We weten het niet. Ik weet het niet , niemand. Maar alles gaat maar door, en ik leef in verdriet. Ik weet ook niet hoe verder te gaan… het is een nachtmerrie. Mijn leven staat even stil. Maar de rest raast maar door. Met mijn zus gaat het voor nu goed. En dat moeten de onderzoeken steeds weer laten zien dat de schoont blijft. En desondanks stapte mijn moeder uit het leven. Hoe dan???
En mijn man heeft begin maart een einde aan zijn leven gemaakt. Ik vraag me ook af in hoeverre dit een rol gespeeld heeft in zijn situatie. Terwijl het voor de meeste mensen het geval is dat je je ouders een keer moet gaan verliezen.
Mijn schoonvader is overigens nu redelijk stabiel....