Schuldgevoel
Ik lees veel hier veel hartverscheurende verhalen van mensen die een geliefde missen. Mijn verhaal is anders, ik ben mijn ex-man verloren, hij is in november uit het leven gestapt.
Ik mis hém niet. Ik sprak hem amper meer. We zijn 13 jaar geleden gescheiden vanwege zijn middelgebruik en paranoia dat daarmee kwam, maar we hebben een zoon, een puber. Onze zoon kwam structureel bij zijn vader en op de dagen dat ze samen waren, lukte het hem redelijk om nuchter te blijven. Tot er vorig jaar een aantal - voor hem - traumatische dingen achter elkaar gebeurde en hij zichzelf compleet verloor. Hij ging van een redelijk verzorgde man naar een vervuilde kluizenaar, waardoor onze zoon ook niet meer naar hem toe kon gaan en kort daarna heeft de keuze gemaakt om uit het leven te stappen.
Het is nu ruim 3 maanden geleden en ik worstel met schuldgevoel naar mijn zoon, omdat ik een vader voor hem heb gekozen die er niet voor hem kan zijn. Ik kan het rationaliseren hoor, want zonder hem had ik mijn zoon niet gehad. Maar ieders verdriet, vooral dat van onze zoon, doet mij veel pijn.
Het is een onbestemd en vaag gevoel dat nergens mee te vergelijken is en ik met niemand ècht kan delen, hoe lief onze omgeving ook voor ons is. Ik hoop hier op een beetje (h)erkenning.
4 Reacties
Mijn vriendin heeft ruim 4 jaar geleden zelf afscheid genomen. Ze was altijd enthousiast, maar ook een enorme, slimme denker. Dat maakte dat ze veel nadacht over alles. Dat maakte het voor haar niet makkelijk. Een aantal keer resulteerde dat in een maandenlange depressie.
En, wat jij min of meer ook zegt, hadden we dan ook liever dat ze iets fysieks had. Een gebroken been of zo. Iets waarvan duidelijk was dat het er was en hoe het behandeld moest worden.
Een ziekte in de geest, want dat is het mijn ogen, is zo ongrijpbaar en lastig op de lossen. Van de een op de andere dag kon het bij haar volledig opgelost zijn! Maar waar zat die knop dan? Waar moesten we aan draaien? We hebben er al die tijd wanhopig naar gezocht. En het bleek zo ontzettend sterk te zijn. Hoe sterk mijn vriendin ook was, ze heeft het kunnen verslaan.
De verslaving van je ex-man was waarschijnlijk net zo moeilijk om te zien? Wat het deed met zijn geest? Ik denk dat je daarmee iemand echt kunt verliezen. Verloor je daarmee ook de vader die je voor je zoon gekozen had? Mijn vriendin en heb ik hebben samen gestreden tegen haar ziekte. Samen hebben we het verloren. Heb jij dat ook zo ervaren?
Zoals Sjaan ook zegt, ben ik altijd voor het open gesprek. Als je zoon er op dat moment niet aan toe is, dan weet hij wel dat je ervoor openstaat. Een kleine hint zo nu en dan, opent het gesprek op een ander moment misschien dan wel.
Je zoon heeft gezien wat er gebeurd is met zijn vader. Wellicht is het voor jullie beide fijn om het gesprek te voeren. Jullie hebben het beide van zo dichtbij meegemaakt.
Het klinkt heel gek, maar misschien helpen wat 'verhalen uit de oude doos' erbij? Dat je je zoon vertelt over dingen jij en zijn vader hebben meegemaakt. Van voor de verslaving. Zeker voor iemand van zijn leeftijd, maakt dat het gesprek misschien wat luchtiger. En geeft het jou de kans om weer even met een glimlach aan je ex-man terug te denken.
Heel veel sterkte!
Groeten,
Vincent
Ik denk dat het goed is om met je twijfels met je puberzoon te bespreken. Je ex-man had ook een ongeluk kunnen krijgen. Het is verdrietig wanneer je op jonge leeftijd met een verlies te maken krijgt, maar het kan best zijn dat je zoon wel degelijk voelt dat hij heel gewenst is geweest, maar dat het noodlot helaas jullie allen heeft getroffen.
Ik heb ook een andere zoon, die nu 17 jaar is, en ik merk dat hij niet teveel over verdriet wil spreken. Maar heel soms is er in een verhaal een opening om even stil te staan wat ons is overkomen. En onlangs zei hij "ja, het is jammer voor Jurre en voor ons allen'. Maar tot heden kan hij het aan en werkt zijn puberbrein zo dat hij vooral voor zichzelf een leuk leven wil hebben. Daarin laat hij ons zien dat hij iets van het leven wil maken, ondanks zijn litteken van een overleden broertje. Dat hij een litteken heeft, dat vind ik ook naar en had ik liever niet gehad, maar helaas kan je het leven niet voor-programeren en is het gelopen zoals het gelopen is.
Zeker zo’n zelfgekozen einde is lastig te verkroppen. Ik denk vaak dingen als ‘had hij maar ‘gewoon’ kanker of een andere ziekte gehad ipv verslaving.’ Dan is de berusting daarin makkelijker en rest alleen de vraag van ‘waarom hij?’. Nu twijfelt iedereen die dicht bij hem stond aan zichzelf.
Vooral de redelijke twijfels naar mijn zoon uitspreken vind ik fijn dat je dat zegt. Daarin krijg ik (ongevraagd) veel advies en iedereen adviseert me voorzichtigheid en terughoudendheid. Ik denk dat de echte waarheid beter werkt, maar ook daarin voel ik me redelijk alleen.
Nogmaals bedankt, de herkenning doet me goed.
Het zelfgekozen einde is enorm lastig,
De vragen ‘had ik maar’ zijn herkenbaar
Mijn broertje van 34 is uit het leven gestapt een jaar geleden..
Rationeel weet ik dat hij dit wilde en dat ik het niet tegen had kunnen houden maar het blijft lastig: schuld gevoel
Ik kan me voorstellen dat je zoon het nare gevoel vaak weg stopt,
Als er een ingang is, zou ik er wel over praten met hem
Hem sparen werkt denk ik niet..
Heel veel sterkte voor jullie beiden!