Schaamte
Beste lotgenoten,
Hebben jullie nu ook zo'n last van schaamte? Dat je niet durft te vertellen hoe de zelfdoding is gegaan. Ik vind dat zo moeilijk. En dan hoor je opeens dat mensen die verder van je af staan het toch weten! Dan is er schaamte. Toch het idee wrs. dat je tekort geschoten bent en wat mensen wel niet zullen denken. Zoiets. Herkenbaar?
Groetjes van
Helena
Bezig met laden...
19 Reacties
Schaamte? Absoluut niet.
Ik ben trots op mijn Monique dat zij het moeilijke besluit van zelfbeschikking heeft genomen , om voor haar belangrijke redenen en hoop dat zij gevonden heeft wat ze zocht. Mijn verdriet is er natuurlijk niet minder om.
Monique's dorpsgenoten moeten zich heel erg schamen. Ik trof Monique op 25 maart 2023 overleden in haar woning aan. Nadat ik 112 had gebeld kwamen de hulpdiensten die een deel van haar straat afzetten. Het toeval wil dat er tegenover Monique's woning bij een alleenstaande overbuurman ook een ambulance met loeiende sirenes moest zijn. Sindsdien tot een jaar later gonsde het in het dorp van de geruchten: mijn Monique en de overbuurman zouden gewelddadig tegen elkaar geweest zijn, bij mijn Monique zouden explosieven in huis zijn gevonden en meer van dat soort speculatieve en onzinnige geruchten, iedereen dacht te denken wat er gebeurd was. De.politie vertelde mij dat de overbuurman medische klachten had en dat hij in zijn woning onwel was geworden op het moment dat de hulpdiensten bij Monique waren. Het staat dus totaal los van het overlijden van mijn Monique. Tot op de dag van vandaag doen nog steeds de meest fantastische verhalen de ronde in het dorp. Die fantasten moeten zich diep schamen.
Dank!
De vraag over de methode is me maar een paar keer gesteld, ik zeg altijd dat het een vredige methode was, dat lijkt me genoeg. Er wordt dan ook niet meer doorgevraagd. Maar als het gewelddadig was, is dat geen oplossing. Maar het lijkt me als je zegt: "ik wil dat niet vertellen" of "dat is niet belangrijk" men ook begrijpt dat ze niet verder moeten doorvragen.
Schaamte en schuld voelen is normaal. Maar hou je vast aan wat Manu Keirse zo mooi zei: je mag schuld voelen want dat is een teken van liefde en verantwoordelijkheid, maar je bént niet schuldig.
Wat mensen denken kan je niet veranderen. Het gaat om jou en jouw liefde voor degene die is overleden. Jij weet wat je hebt kunnen doen en wat je anders had willen doen. Je hebt gedaan wat je kon. Je hoeft je nergens voor te schamen.
Je hoeft je nergens voor te schamen.
Gr Manaaa
dat het echt gebeurd is. Het heeft tijd nodig. Het is nog maar 4 maanden geleden.
Dank voor jullie verhalen en groetjes van
Helena
Treffend onderwerp inderdaad dat je aansnijdt. In het begin werd ik inderdaad ook overvallen door de vraag waaraan ze overleden is en dan zeker de vraag hoe.
Op de eerste vraag zeg ik dat zelf afscheid heeft genomen. Beetje cryptisch misschien, maar voor iedereen duidelijk. Het voelt ook minder hard en biedt ruimte om haar verhaal te vertellen.
De vraag hoe ze het heeft gedaan? Die heeft me in het begin zeker doen stamelen. Met de gedachte 'waarom zou je dat willen weten?'. Ik kreeg hem niet vaak gelukkig. Daarop is mijn antwoord nu: 'dat is niet belangrijk'. Daarmee zet ik er snel een punt achter en switch ik gemakkelijk van onderwerp.
Schaamte? Zo voel ik het niet, maar ik begrijp misschien wel wat je bedoelt. Klinkt misschien gek, maar het noemen van een ziekte als kanker zou wellicht makkelijker zijn om te brengen. Het is toch een ongemakkelijke mededeling. Die ik dan weer gelijk opvolg met wat een prachtig mens ze was en hoeveel ze uit het leven heeft gehaald. Een voorbeeld voor ons allen. Vergelijkbaar met wat Sjaan zegt. Dat is het beeld dat ik wil dat mensen van haar hebben.
Groeten,
Vincent
Mensen oordelen toch, probeer het langs je heen te laten glijden. Dit heeft bij mij ook wel een jaar geduurd hoor voordat ik zover was.
Ik ben inmiddels 22 maanden verder.
Ik vertel dat ik trots ben op mezelf, dat ik nog overeind sta en er elke dag sta
Ik wil het totaal geen beladen onderwerp maken. Ik zeg ook het is wat het is.
Wat anderen van hem vinden boeit mij niet, hij was voor mij een supermooi persoon en gevochten als een leeuw
Ik hoop dat iemand van jullie hier wat positiefs uit kan halen
Liefs
"hij deed geen vlieg kwaad".... tja, en dat is toch wel heel anders dan vele anderen die ik ken. Dus schaamte nee, triest ja
Schaamte heb ik er niet over en ik wil je op je hart drukken, dat moet jij ook niet hebben. Daar heb jij, ik en elke nabestaande nul invloed op. Of je het wilt delen én hoe is altijd aan jou.
Geen vragen voor je zelf gaan invullen.
Natuurlijk heb je gevochten voor je dochter en jij weet dat.
Ik schrijf soms elke avond wat op en zeg wat tegen mezelf, misschien helpt jou dat ook
Sterkte