Nog één keer zeggen wil
Het onwerkelijke gaat er steeds meer af en het komt steeds meer binnen wat er de afgelopen tijd is gebeurd, net zoals het verdriet.
Ik breng mijn partner veel ter sprake, maar zelf begint niemand er over. Dat vind ik moeilijk, ze vinden dat minder nodig omdat ze haar in stilte een plekje willen geven. Maar voor mij voelt het alsof ik als enige haar in leven houd. Wat ik haar nog wil zeggen blijft eeuwig ongezegd. Dingen die je dan zo graag nog één keer zeggen zou, maar ze niet meer kan ontvangen. Dat ik zo ontzettend van haar houd.
En vanaf het vreselijk nieuws. De dag waarna ik nooit meer de partner van kan zijn. De liefde verbond ons en het liefst wil ik samen verhalen maken, maar dat gaat niet meer. Nu mist ze het een na het ander en dat zal alleen maar meer worden.
Wij deelde veel alleen samen. Het waren onze herinneringen, het werd onze zwaarte, ons leven. Verder vind ik het ook enorm moeilijk te accepteren dat er geen “oplossing” is voor mensen die hieraan lijden. Geen hulp, geen hulpverlener, geen medicatie, niks bokst genoeg op tegen de zwaarte. Dat maakt suïcide dan haast toch de enige “oplossing” of uitweg voor deze mensen?
4 Reacties
Heb je verhaal gelezen. Het is herkenbaar voor mij en kan je verdriet voelen. Mijn vrouw is 1 jaar en 2 maanden gegaan. Het lijkt wel of ik steeds meer gaat houden van haar. Graag wil ik dat haar zeggen.
Anderen praten niet over haar. Ook niet als ik herineringen ophaal.
Inderdaad lijkt het wel of geen oplossing is om suiciale mensen te helpen. Er is nog enorm te verbeteren in de geestelijke gezondheidszorg.
Ik hoop dat mijn verhaal je een beetje troost kan geven. Met jou zijn er veel nabestaande die een dierbare missen. Maar de manier van scheiden doet zoveel pijn.
Ik voel wat je zegt. Al die dingen die je niet meer kunt delen. De afstand die steeds groter wordt naarmate de tijd verstrijkt. Mijn partner overleed in December 2021. We keken altijd samen naar het nieuws, bijvoorbeeld, en inmiddels is er zoveel krankzinnigs in de wereld gebeurd wat ik niet met haar meer kan delen. Er is een vóór en een 'na' , met alle gebeurtenissen, ook in ons persoonlijke leven. Elk verjaardagsfeest is moeilijk. Zelf wordt ik ouder, onze dochter ook, maar zij - blijft voor altijd 49.
Dat (bijna) niemand er over begint, herken ik ook. Dat maakt het eenzaam. Feestjes van wederzijdse vrienden. De lege plek, die blijft.
En de onmacht, ook. Mijn L. heeft heel veel therapieen en medicijnen gehad, en uiteindelijk leek niets te helpen. Dat is moeilijk te verteren.
contaCT met lotgenoten kan wel heel fijn zijn. Slachtofferhulp biedt daarin wel een aantal dingen aan. Ik wens je veel sterkte en als je het fijn zou vinden mag je me ook gerust een PB sturen. (ik begrijp uit je verhaal dat je ook met een vrouw samen was, op een of andere manier gaf mij dat een gevoel van herkenning).
groetjes, Jacintha
zo herkenbaar wat jij zegt. Ik kan ook praten over zelfdoding van mijn zoon en dat helpt mij en mijn eigen verwerking 's proces. Ik heb gemerkt dat mensen hebben grote moeite daar over te praten, heel vaak weten ze echt niet wat ze kunnen tegen je zeggen. Voor veel mensen zelfdoding is nog steeds een soort taboe-daar praten wij niet over en geven wij in stilte een plekje. Voor mij is het inmiddels al bijna 10 maanden geleden dat mijn zoon is uit het leven gestapt en er zijn heel weinig mensen nog die over hem praten, of hij nooit bestond. Ik voel me regelmatig heel erg eenzaam in mijn verdriet en dat is ook zo, maar het is toch zo fijn, als er over je dierbare wordt gepraat, ook als het is in verleden tijd.
Ik wil tegen je zeggen dat je niet alleen bent, ter ondersteuning kan je altijd telefonisch contact opnemen met Slachtofferhulp Nl. Telefoon nummer is 0900-0101 of je kan een contactformulier van lotgenoten invullen dan wordt contact met je opgenomen,
https://www.slachtofferhulp.nl/emotionele-hulp/contact-met-lotgenoten/
Ik wens je heel veel sterkte!
Groetjes,
Jenya
Het eenzame gevoel zoals wij nu ook als nabestaanden ervaren, zou lichter worden als er levenslang met ons gepraat zou worden over ons trauma. Niet ervan uitgaan dat we alleen deze pijn maar moeten dragen