moeilijk en niet praten
hoi ,ik post hier mijn verhaal omdat ik t even niet meer weet ,de broer van mijn partner erik heeft vorig jaar juni zelfmoord gepleegd ,erik heeft m gevonden ...zomaar ..uit t niets ,we kunnen t nog steeds niet bevatten en alles is anders nu en zal altijd een lijndraad in ons leven zijn (,heb ook nog 2 kinderen .20 en 23 jaar oud ), dat is ook t enige wat ie nog heeft ..ons..hij heeft verder geen zussen of broers .zijn ouders zijn allebei overleden ..dus hij kan er op die manier dus niet over praten ..ook bij ons wordt er in het gezin er niet of nauwelijks over gepraat ...en dat maakt t nog lastiger voor ons..maar ook voor hemzelf ,.erik geeft zelf ook aan dat niet te willen ..terwijl wij daar wel af en toe de behoefte aan hebben maar laten t dan zo , allemaal ..een beetje de kop in t zand steken en doorgaan .dat is nu het geval ,nu komt 10 april de dag dat ie eigenlijk jarig zou zijn .dus de eerste keer ..zonder hem ..ik weet niet goed wat ik moet doen die dag ..t zo laten of ..hebt t erik gevraagd maar hij geeft daar geen antwoord op .hebben jullie miss tips om die dag ..door te komen ? alles is welkom .gr angela
6 Reacties
Hoi Angela,
Het vast een moeilijke dag geweest.
Misschien ebt het nog na.
Ik lees dit nu pas. Ik heb voor de volgende keer een tip.
Wat mij helpt is die dag iemand uitnodigen zodat je wat afleiding hebt, om door die dag heen te komen.
In mijn geval mijn moeder was er.
Taart halen ookal voel je je niet feestelijk.
Hem vieren, de emoties zijn er toch wel.
Zijn lievelings eten sushi hebben we gegeten.
Afleiding is voor mij het beste wat werkt.
En ik laat zeker mijn emoties ook toe.
5 mei wordt het 2 jaar dat mijn zoon van 21 jaar overleed.
Het is nog elke dag moeilijk.
Vooral het enorme gemis.
En het rouwproces waar je doorheen gaat.
Dikke knuffel
Hoi Angela,
Je hebt me geïnspireerd om mijn eigen verhaal hier toe te voegen, dus daarvoor veel dank. Het is heel herkenbaar dat je je alleen kunt voelen en niet kunt praten. Het maakt het zo moeilijk. Hopelijk helpen de adviezen van onderstaande leden je. Ik wens je heel veel sterkte.
Dag Angela, in wat je schrijft valt me vooral jullie onmacht op om elkaar in het verdriet te kunnen bereiken. Dat is ook geen eenvoudige opgave tijdens een rouwperiode. Jij bent in staat om dit te verwoorden, dat kunnen we lezen. Zou het een idee kunnen zijn om je partner niet te vragen wat hij zou willen maar zelf te komen met een voorstel. Dat zou iets kunnen zijn om uit deze impasse te geraken. Sterkte, Maria.
Lieve Angela, een eerste verjaardag, feestdag of de dag dat je zelf jarig bent, het is zo moeilijk. En inderdaad het maakt het nog lastiger als mensen er over zwijgen. Ik maak dat na de zelfdoding van 2 jaar geleden van mijn echtgenoot nog steeds mee. Ik heb en had het zo nu en dan zo nodig. Ik schrijf mijn gedachten veel op en heb er met een psycholoog over gepraat. En je verhaal kwijt kunnen in deze groep helpt ook. Ik heb vorig jaar op zijn verjaardag familie en vrienden uitgenodigd op zijn verjaardag, een soort eerbetoon. Dat was heel fijn om zo samen te zijn, maar er werd niet over gesproken. En toch voelde ik me op deze dag gesteund omdat iedereen er was die ik had uitgenodigd.
Ik wens je heel veel sterkte met dit verlies 💙
Ljeve Angela, een eerdere feestdag benadrukt zo het gemis. Suicide is een afscheid die zoveel verschillende emoties met zich meebrengt, daar worstelt elke nabestaande mee. En iedereen weer anders. De een wil erover praten, de ander niet. Maar we denken allen veel, dat is wel de overeenkomst.
Wij "vieren" de verjaardag van mijn zoon niet zo. We komen wel samen, steken een kaarsje aan en gaan even samen wandelen. En dan zijn we blij als het weer voorbij is, want we zien er altijd als een berg tegenop....
Angela, allereerst sterkte gewenst en goed dat je hulp zoekt. Ik denk dat veel mensen op dit platform een familiedynamiek van "niet praten, moet dit zelf oplossen" herkennen. Ik maak me ook zorgen om mijn oudste zoon (zijn broertje van 20 heeft zelfmoord gepleegd) , maar die praat tenminste. Dat is nog heel recent dus ik kan niet uit ervaring putten mbt alle 1e keren (feestdagen, verjaardagen etc).
Waar ik aan denk is: als praten niet lukt, laat hem dan schrijven. Brief aan zijn broer.. Brief aan zichzelf over hoe hij zich nu voelt. Als jullie dat dan mogen lezen die dag, dan kun je er hopelijk wat mee? Organiseer een dag om samen te zijn, gezin en evt met zijn beste vrienden. Samenzijn (zonder expliciet erover te praten) kan hem mogelijk helpen. En ik snap je twijfels heel goed want als ze zich eenmaal afsluiten van de wereld om hun heen, dan komt niemand er doorheen. Daarom, vraag ook professionals hulp.
Hele warme groeten nogmaals veel sterkte.