Moe moe moe
Na het overlijden van mijn vriend bijna twee jaar geleden ging het eerste jaar een beetje voorbij in een roes. Ik ben vrij snel, een week na de begrafenis, weer helemaal terug aan het werk gegaan, en wilde dat ook erg graag. Het was allemaal natuurlijk heel heftig met alle 'eerste keren' zonder hem, en heel veel emoties, ik was volgens mij een jaar lang bijna elke dag in tranen. Nu in het tweede jaar merk ik dat dat wat rustiger wordt, maar ik ben zó ongelooflijk moe. Het lijkt wel alsof ik totaal niet op gang kom, alleen maar bezig ben met het minimale om voor mezelf en mijn kinderen te zorgen. Mijn dag bestaat uit de taken die ik heb opknippen in zo overzichtelijk mogelijke brokjes. Ik heb geen energie om de dingen te doen waar ik blij van word, en werken lukt ook maar deels.
Herkennen mensen dit? Kan het nog met rouw te maken hebben dat je zo ongelooflijk moe bent? Het voelt als een enorme zwaarte in mijn lijf en in mijn hoofd en ik zou zo graag weer het gevoel hebben dat ik een beetje tot leven kom.
5 Reacties
Het is misschien inderdaad tijd om het verdriet weer wat meer ruimte te geven.
Ik maakte altijd fotoboeken van het afgelopen jaar, en liep daar sowieso vaak wel een jaar of meer mee achter, maar na het overlijden van mijn vriend ben ik blijven hangen in 2022. Ik kon het nog niet aan om de laatste zomer en de periode van zijn overlijden zo weer langs te zien komen. Maar die ga ik nu toch maar afmaken. Het moet toch lukken om ook dat jaar de plek in de tijd te geven die het verdient.
En andere kleine dingen, mediteren, dagboek schrijven. Ik voel me vaak erg overgenomen door het leven en alles wat er bij komt kijken als alleenstaande werkende ouder. En kan daar erg somber van worden als het dan allemaal voelt als teveel. Daar heb ik wel hulp voor, gelukkig, maar het blijft soms een soort draaimolen van allemaal dingen die eigenlijk allemaal non-negotiable zijn qua belangrijkheid en toch niet allemaal kunnen.
Om dan nog aandacht te hebben voor dit verdriet is soms lastig maar toch echt nog nodig, en dat verdient mijn vriend ook, en onze relatie.
Heel veel liefs voor jullie allemaal.
Heel herkenbaar wat je zegt inderdaad. Voor mij is het nu bijna vijf jaar geleden dat mijn vriendin afscheid nam. Na twee jaar voelde het enerzijds heel recent en anderzijds 'lang' geleden. Ik vermoed dat het rouwen ook gewoon veel energie kost en het daarom leek dat ik wat stil bleef staan. Net als jij heb ik de draad weer zo snel mogelijk opgepakt, maar daardoor was er misschien wat minder ruimte om het verdriet toe te laten.
Het opnieuw inrichten van mijn leven kostte daarnaast ook veel energie. Als team hadden we een bepaald levenspatroon, dat in een klap veranderde. Veel dingen waren niet meer vanzelfsprekend en ben ik anders gaan doen. Misschien is dat bij jou nu ook aan de hand. Terugkijkend heeft het inderdaad wel een paar jaar geduurd voordat er een nieuwe balans was. Daarna is de rust weer gekomen.
Heel veel sterkte bij het vinden van jouw nieuwe balans. De vermoeidheid is niet vreemd dus. Hopelijk komt de lente snel en geeft de zon je wat extra energie.
Groeten, Vincent
Ik probeer dat te accepteren, het is wel heel vervelend dat je zo moe bent.
Ik heb gesprekken sinds mijn zoons overlijden 2 jaar geleden. Ik leef ook erg gestructureerd, omdat ik anders dingen vergeet.
Ik zie dat als een pluspunt.
Maar het is uit nood geboren.
De moeilijke gesprekken met instanties waar dingen mis zijn gegaan die zijn gevoerd.
Ik laat mijn emoties ook tijdens schooltijd, gewoon komen.
Ik wil mijn dochter er niet teveel mee belasten.
Het is denk ik echt de rouw die ook effect heeft op je lichaam. Ik ervaar dat ook.
Ik probeer ook leuke dingen te plannen, en dat lukt ook, geen energie net als jij, maar als ik het doe dan kan ik ook even genieten en mijn dochter ook. Ook dan is mijn zoon in mijn gedachten. Dat zal altijd zo blijven denk ik. Dikke knuffel
Het is heel normaal dat je moe bent. Het hoort bij de manier hoe jij met de rouw om je vriend omgaat. Iedereen doet dat op zijn eigen manier. Het feit dat je direct een het werk bent gegaan was waarschijnlijk voor jou een manier om te overleven. Je hebt zo, min of meer voor jezelf gezorgd dat je niet volledig overweldigd was en in staat was door te gaan. Weliswaar de dagelijkse tranen, maar misschien heb je jezelf afgeschermd voor meer emotie?? Ik vul nu voor je in, dus misschien sla ik de plank wel helemaal mis..
in ieder geval is rouw na zelfdoding van je partner niet na twee jaar over.
Hoe gaat jouw omgeving met je om? Wordt er nog wel eens gesproken over het verlies van je vriend? Is er nog wel eens een gesprek met jou over hoe het nu met je gaat?
Ik denk dat je twee heftige jaren achter de rug hebt en dat je nu misschien moet accepteren dat de moeheid er mag zijn. Wees lief voor jezelf. Het mag, ook nu nog.
Heel praktisch. Is het mogelijk om hier met iemand over te praten en een plan te maken om het voor jou mogelijk te maken om letterlijk uit te rusten. Tijd voor jezelf om je verdriet echt toe te laten. Misschien ervaar je dan nog meer vermoeidheid, maar het geeft je wel de kans om daarna ook weer de mooie herinneringen toe te laten. Van kinderen te genieten hoe ze nu zijn. Erken je voor jezelf dat je een topper bent omdat je deze twee jaren met je kinderen doorgekomen bent. Geef jezelf een schouderklopje dat je er nog staat.
Deze vermoeidheid hoort bij jouw rouwproces. Misschien moet je nu de tijd nemen om de emoties waar je vlak na zijn overlijden geen ruimte voor had toe te laten. Het mag. Ik denk dat jouw lichamelijke en mentale vermoeidheid een teken voor je is dat het daar nu de tijd voor is.
Hoe je dit praktisch in kunt vullen kan ik niet voor jou zien.
Ziekmelden? Extra hulp bij de verzorging van de kinderen? Hulp van een professional om de energie die je nog hebt te gebruiken voor die dingen die nu belangrijk zijn?
Je bent best al op de goede weg met het in stukjes knippen van je taken overdag, maar misschien moeten er tijdelijk gewoon wat taken af?
Ik weet niet of je dit aan het denken zet?
Reageer gerust.
Ikzelf ben nu ruim vier jaar verder. Vlak na het overlijden van mijn man kwam ik in een achtbaan van dingen die geregeld moesten worden Opheffen van ons bedrijf, verkoop van ons huis, verhuizen naar een vakantiehuisje omdat er anders geen onderdak was, etc. Dat alles in de start van de Corona periode. Ik stond er voor een groot deel alleen voor. Geen tijd om te rouwen. Ook ik was doodmoe toen ik na bijna twee jaar weer een dak boven mijn hoofd had en er financieel weer wat stabiliteit was. Ik kon hele dagen slapen, me niet concentreren, niet genieten. Ik kan nu na professionele hulp de dag weer aan. Ik kan weer genieten van kleine dingen en ben in staat om weer toekomst gericht bezig te zijn.
Het verdriet blijft. Maar juist de ruimte voor de mooie herinneringen geeft weer energie voor de toekomst.
Ik weet zeker dat jou dit ook gaat lukken In je verhaal zie ik dat je op de goede weg bent. Een ding mag je nooit vergeten. De gevoelens die komen mogen er zijn. Het hoort erbij.
Ik wens je veel zelfinzicht en acceptatie toe. Kanjer 👍🏻😘