Mis haar iedere dag
In maart 2024 heeft mijn vrouw een einde aan haar leven gemaakt. Ze had zich aangemeld voor euthanasie maar kon niet langer meer wachten. Ze was al 2 jaar opgenomen bij twee verschillende ggz. Bijna 70 jaar en geestelijk helemaal op. Ze heeft al de voorgeschreven medicijnen geprobeerd maar niets hielp. Eind januari ontving ze een brief van het expertisecentrum dat beide ggz de medische gegevens niet gestuurd hadden en zodoende er geen intake gesprek plaats kon vinden. Opnieuw formulieren ingevuld maar ik zag de teleurstelling bij haar. Weer een tegenslag. Het had haar rust kunnen geven als ze een intake gesprek in het vooruitzicht had. Het was haar niet gegund om op een humane manier te sterven. Nu op zeer gewelddadig manier.
Na de schok moet je verder. Crematie regelen. Haar kleding naar een goed doel brengen zoals ze had gewild. Alles gaat op automatische piloot. Vertwijfeld afvragen wat je verkeerd heb gedaan. Niet slapen maar piekeren. Had maar dit niet gezegd of had ik het anders gedaan. Waarom even weg gegaan voor een boodschap waardoor ze kans kreeg. Al die vragen die je afmat.
Na een paar weken ging ik haar paspoort zoeken. Lag in een klein brandvrij kistje. Ik opende het kistje en vond een dichtgevouwen briefje. Na het openen vielen er twee foto's uit. Één foto van ons samen uit onze verkeringstijd en een pasfoto van mij. Het was een afscheidsbrief van mijn lieve vrouw. Bij het lezen van het briefje vielen veel puzzelstukjes op de plek. In een seconde gierde alle emoties door mij heen. Alleen de laatste zin wil ik delen. 'Zorg goed voor jezelf dat gun ik jou". De lieverd had aan mij gedacht. Ze maakte mij duidelijk dat het niet aan mij lag. Maar toch kan ik er niet mee leven. Schuldgevoel blijft. Ze vroeg in haar laatste week aan mij. Voor jou is ook zwaar hé? Ze was weliswaar depressief maar ook mijn vrouw. Ze zag duidelijk dat ik moe was. Je kent elkaar door en door dus acteren had geen zin. Ik gaf toe dat ik moe was. Mijn vrouw tobde ook met fysieke ongemakken. Door jarenlang gebruik van lithium had ze nierproblemen en dronk ze min. 4 liter water per dag. In 2009 heeft ze ECT 3x 12 ECT ondergaan. Daarna kreeg ze geheugen problemen. Niet goed op woorden komen en slecht geheugen. Ze was ook stukken uit haar leven vergeten.
Haar laatste medicijnen waren de MAO remmers waardoor ze ook een dieet moest volgen. Bepaalde producten die ze lekker vond mocht ze niet meer eten. Tja. Het werd steeds moeilijker. Door haar ziektebeeld leefden wij heel dicht bij elkaar. Maar ook in een isolement want naar verjaardagen konden wij niet.
Ik mis haar. Iedere dag en uur. Ze was mijn grote liefde.
11 Reacties
Beste John,
Bedankt voor je verhaal. Nu ik weet dat er meer nabestaande zijn die het meemaken voel ik me gesteund. Je denkt van binnen dat je de enige ben maar gezien de reacties is dat niet zo. Van binnen blijft het wel knagen dat er op korte termijn geen mogelijkheden zijn voor Mensen met psychisch lijden die een doodswens hebben.
Ze had een humane dood verdiend.
Beste mijnheer Groenepool,
Toen ik uw verhaal las, zat ik hier, als stoere vent, met tranen in mijn ogen.
Deze week is het 18 weken geleden is mijn partner overleden. Niet door euthanasie, maar door geweld.
Ze vroeg wel om euthanasie en kreeg het niet, via KEA gevraagd, die kon niet helpen, via het regulier traject, lukte ook niet, want ze was nog niet uitbehandeld...en ECT wilde ze absoluut niet. Ik heb nog een aanvraag ingediend voor tRMS, dat duurde toch nog te lang, ze was moe, doodmoe. Dus toen startte ze haar zoektocht naar een achterdeur.
Die heeft ze ook gevonden, dat was haar allerlaatste aktie.
Helaas zonder afscheidsbrief of ergens een krasje op papier of een berichtje wat of waar dan ook en ik heb echt alles ondersteboven gehaald.
Ik vind dit nog steeds moeilijk een plekje te geven.
Had dit alles voorkomen kunnen worden en het anders gekund?
Anders waarschijnlijk wel, praten over euthenasie in plaats van doodzwijgen.
Een doodwens hebben is geen reden om iemand op te sluiten, iemand die depressief is ervaart dit anders en voelt dit als straf die eraan komt, voor het uitspreken van die wens.
Zou het resultaat nu of op termijn anders geweest dan nu het geval is? Niemand die dat ooit zal weten.
Ze wilde geen blok aan mijn been zijn, of mij in de weg staan met haar depressieve (angst)buien. Ja ook ik was moe en gaf nog niet op, fysiek eist het wel zijn tol.
Als er alles aangedaan is om haar te helpen, dan is er niks extra meer wat er dan nog gedaan had kunnen worden.
U heeft tot het laatst alles gegeven, het is een schrale troost en het neemt de pijn niet weg, wel hopelijk het zelfverwijt - op termijn.
En koester die mooie liefde tussen jullie beiden in uw hart. Daar is zij en daar zal ze altijd ook blijven.
Wanneer de pijn draagbaar is en de mooie herinneringen weer als eerste opkomen, dat hoop ik dat u net zo trots bent als ik nu. En dank de mooie momenten die wij samen hebben kunnen delen en die neemt niemand nog af.
Dank u voor het delen!
Zoon pijn dat gemis hé Groenepoel. Mijn man heeft 12 juli het leven verlaten. Zit vol zelfverwijt, falen. Mijn hart is gebroken. Waar ik me ook zorgen om maak is dat ze hem gaan zien als oh das die man die…… maar hij was zoveel meer een goed lief mooi mens altijd behulpzaam voor iedereen. Super slim ook. Maar hij had voort te veel dingetjes aan zijn hoofd. Zoon gemis mijn lieve mooie man. Hij was nee is nog steeds mijn grote liefde. Dat is iets wat nooit weg gaat.
Beste Anna,
Bedankt voor je verhaal. Ook mijn hart is gebroken. Ze was een prachtig en intelligente vrouw die geen vlieg kwaad deed. Altijd andere mensen helpen en een hart onder de riem steken. Maar ook kwetsbaar. Ze werd ook door andere mensen gezien waar iets aan mankeerde. Dat maakte haar onzekerder.
De liefde voor haar zal nooit verdwijnen. Het afscheidsbrief helpt mij om goed voor mezelf te zorgen. Dat was ook haar laatste wens.
Dag Groenepoel.
Mijn man is 16 augustus 2022 heen gegaan. Dat is nu alweer 2 jaar geleden.
Mijn man was 58 jaar, best nog wel jong om uit het leven te stappen.
De vertwijfeling of ik het wel goed gedaan heb, daar had ik het begin ook heel veel moeite mee.
Ik weet nu dat ik het goed gedaan heb. Hij is in alle rust vertrokken naar de zee.
Ik lees dat de mooie dingen voor je vrouw niet meer haalbaar waren.
Dat was natuurlijk heel bitter voor jullie beiden. Ik denk dat ze rust zocht en dat ze die gevonden heeft. Ik hoop met dit weten dat je uiteindelijk berust in haar keuze.
Ze was op begreep ik. Misschien is dit niet de plek om dit te schrijven, toch doe ik het…
Ik ben ervan overtuigd dat je haar weer terug ziet, ook ik zie mijn man weer terug en soms kijk ik er naar uit.
Ik wens je heel veel sterkte🥀
Groeten van Elsje.
Is heel herkenbaar voor mij. Mijn dochter heeft ook alle behandelingen doorlopen maar niets hielp. Ook lang MAO remmers geslikt met de daarbij horende restricties qua eten. Ze had ook euthanasie aangevraagd maar toen ze hoorde dat het nog 2 jaar duurde zag ik al aan haar dat ze dat niet aanvaarde. Ze heeft haar halsslagader doorgesneden en ze is gevonden in haar badkamer toen ik maar geen kontakt met haar kreeg. Het is nu bijna 1 1/2 jaar geleden ( mei 2023) maar heb het nog steeds niet verwerkt. Je blijft met de pijn zitten die ze gehad heeft en ik vind het onmenselijk dat het zo lang duurt voordat er euthanasie mogelijk is. Heel veel sterkte met het verlies van je vrouw!
Mijn dochter die wilde ook niet wachten op euthanasie en heeft zichzelf van het leven beroofd door zich voor de trein te gooien. Zij was ook vreselijk depressief Het is nu 8 maand geleden en ik denk zelf verwerken doe je dit nooit dus het is ook niet gek dat je het nog niet verwerkt hebt.
Beste Conchita,
Bedankt voor je reactie. Wat erg dat je dochter geen uitweg zag, Begrijpelijk dat je dit niet verwerkt heb. Helemaal verwerken zal niet lukken. Wel het gebeuren een plek geven in je hart. De pijn in je hart zal iedere dag er zijn maar we leren er mee omgaan.
Ik hoop het. Want de glans van mijn leven is weg. Niet natuurlijk. Dat je kind voor jou gaat. Zal mijzelf opnieuw moeten leren kennen
Beste Eus,
Bedankt voor je reactie. Wat afschuwelijk wat er gebeurd is en dat je nog met pijn zit is heel begrijpelijk. Het verwerken is extra moeilijk omdat mijn vrouw euthanasie heeft gevraagd en de twee ggz niet de moeite hebben genomen om de medische gegevens te sturen naar het expertisecentrum. Het was voor haar moeilijk om een dieet te volgen naast het 4 liter water drinken. De nieren waren aangetast door de lithium die ze voorheen gebruikte. Het werd teveel voor haar.
Beste Els,
Bedankt voor je reactie. Ze was de laatste week erg moe en verdrietig. Mijn zelfverwijt is dat ik haar niet begrepen heb. Twee dagen voor haar dood bezocht ik haar en bij het weg gaan pakte ze met haar handen mijn handen vast en stamelde en huilde. Bedankt hé voor alles. Maar op dat moment dacht ik dat ze mij bedankte voor alle dingen die ik voor had gedaan. Later realiseerde ik dat ze al plannen had.
Ja, ik ben overtuigd dat ik haar terug ziet.