Terug naar Voor nabestaanden na zelfdoding

Mijn grote broer

06 februari 2022 (bewerkt) 17 Weergaven Openbare

Beste lotgenoten,

Ik ben mijn broer een paar maanden geleden aan zelfdoding verloren. Hij worstelde al tien jaar met het leven en had last van zware depressies en een angststoornis. We waren erg hecht en het gemis is enorm. De pijn die hij gevoeld moet hebben maakt me wanhopig.

Acht jaar geleden verloren we onze moeder aan borstkanker. Na mijn broers overlijden is mijn gezin ineens gehalveerd. Het voelt alsof ik de mensen die het dichtst bij mij stonden kwijt ben, ook al ben ik nog geen 30.

Ik denk nog vaak terug aan de laatste keer dat we elkaar zagen; een paar weken voor zijn overlijden. Hij kwam hier op bezoek. Hij gaf me een dikke knuffel bij aankomst – achteraf heb ik me vaak afgevraagd; hield hij me nou langer en beter vast dan normaal? We hebben gepraat, makreel van de barbecue gegeten en bordspelletjes gespeeld. Hij was vrolijk, maakte grapjes. Dat was een kant van hem die we al een tijdje niet meer hadden gezien. Hij was door de medicijnen het afgelopen jaar vaak behoorlijk vlak. Zelf gaf hij ook aan zich weer wat beter te voelen; een kleine beetje licht aan het einde van een donkere tunnel. Drie weken later was hij dood. Ik vind het nog steeds moeilijk om te geloven dat hij er niet meer is.

Achteraf begrijp ik dat je juist waakzaam moet zijn wanneer iemand ineens weer aan de beterende hand is, en er een soort rust over iemand komt. Had ik maar doorgevraagd, over hij hoe zich voelde. Had ik hem maar nogmaals op het hart gedrukt dat ik van hem hield, en dat ik er voor hem was. In zijn afscheidsbrief aan mij schreef hij dat hij het gevoel had een slechte broer geweest te zijn. Dat is niet waar, maar nooit zal ik hem dat meer kunnen vertellen. De zelfhaat droop er vanaf; hij verontschuldigde zich zelfs voor het typen van de brief of de computer. Schrijven lukte niet meer – hij kon zijn hand niet meer stilhouden. Had ik zijn hand maar kunnen vasthouden. Nooit meer zal ik kunnen delen hoeveel hij voor mij betekende en hoe eenzaam ik me voel zonder hem.

Hoewel ik in de weken na zijn overlijden begrip voor zijn keuze voelde, merk ik dat de twijfels en vragen toenemen naarmate de tijd verstrijkt. Wat is er toch gebeurd? Wat had ik kunnen doen om het leven een klein beetje dragelijker voor hem te maken? Vragen waarop ik nooit een zeker antwoord zal krijgen.

Ik probeer er met de mensen om me heen over te praten, maar voel me niet altijd begrepen. Dat maakt het verdriet en rouwproces eenzaam. Op hele donkere momenten helpen enkel verhalen van lotgenoten.

Ik wens iedereen die met een soortgelijk verlies te maken heeft ontzettend veel sterkte.

Roos

Bezig met laden...

7 Reacties

Mishi

02 november 2022

Beste Roos, dank je voor het delen van je verhaal. Ik herken er veel in. Mijn vriend heeft op 25 september een einde aan zijn leven gemaakt na een depressie van anderhalf jaar, en ook ik merk dat er veel uren in een dag zijn waarop soms je gedachten met je op de loop gaan. Aan de ene kant denk ik: hij heeft het echt zelf zo gewild, maar aan de andere kant voelt het niet als een keuze, wanneer een depressie je zo overneemt. Ik ben benieuwd hoe het inmiddels een paar maanden later met je gaat. Hier is het nog ontzettend vers en ik probeer geduld te hebben, maar weet aan de andere kant niet zo goed wat je van het verstrijken van de tijd kunt verwachten.

07 februari 2022 (bewerkt)

Heel veel sterkte! Ik deel je ervaring. Onze dochter heeft op haar 30ste, ook in de paar weken die haar zoveel beter af leken te gaan, toch nog gekozen voor een heel weloverwogen zelfdoding. Ik weet dat ze nu rust heeft, maar doorvragen had vast niet geholpen. Jouw broer vast ook niet. Hoeveel pijn het ook doet dat ze de laatste weken zoveel lol had met ons, dat hoort bij de dubbelheid van haar persoonlijkheidsstoornis. En dan moet ik maar leren blij te zijn met dat ze toch nog goede momenten had zodra ze haar keus gemaakt had. Want die hebben haar de rust gegeven om te mogen gaan.

08 februari 2022 (bewerkt)

Prachtige woorden. Het spijt me om te horen van jullie dochter. Mijn broer's zelfdoding was inderdaad ook heel weloverwogen en zorgvuldig gepland. Hoe moeilijk ik het ook vind om zijn afscheidsbrieven te lezen (met name vanwege de zelfverachting), er klonk ook een sterkte stem in door: hij moest dit doen. In zekere zin is er dus ook een soort van opluchting...(al klinkt het niet goed om het te zeggen). Hij is in ieder geval uit zijn lijden verlost en heeft net als jullie dochter de rust gevonden waar hij naar op zoek was. Jullie ook veel sterkte met dit verlies!

Vincent | Ambassadeur

06 februari 2022

Beste Roos, allereerst heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies. Mijn vriendin heeft twee jaar geleden afscheid genomen en ik heb me inderdaad ook afgevraagd of wat ik had kunnen doen. Ik besef alleen dat daar waar ze tegen streed, sterker was dan zij en ik samen aankonden. We kunnen ons niet voorstellen hoe krachtig een depressie kan zijn. Als ik 24 uur bij haar was geweest, of als ze 24 uur in te gaten zou zijn gehouden, hadden we dit wellicht kunnen voorkomen. Maar had ze dan een leven gehad? Had ik dan een leven gehad? Ik denk dat ik altijd meer had kunnen doen, maar het waarschijnlijk niet had kunnen voorkomen. Hooguit kunnen uitstellen.
Ik herken de verontschuldigingen van je broer. Mijn vriendin schreef dat ze het gevoel had vooral een last te zijn. Dat deed ontzettend veel pijn. Ik heb haar zo vaak gezegd dat ik van haar hield en dat haar depressies daar niets aan afdeden. Dat zeggen hielp niet. De periodes waren zo zwart, dat ze dat niet aan kon nemen.
De laatste ontmoeting met je broer klinkt als een heel mooi moment. Een mooi afscheid zou je misschien kunnen zeggen? Hij klinkt als een heel mooi mens. Je hebt hem vast een mooi plekje in je hart gegeven. Dan is ie nooit weg.
Heel veel sterkte,
Vincent

08 februari 2022 (bewerkt)

Hoi Vincent. Dankjewel voor je woorden. Je hebt natuurlijk helemaal gelijk; een depressie is zo krachtig, het kan iemand overnemen. Uiteindelijk dwingt de ziekte iemand tot zelfdoding. Ik weet het, en meestal maak ik me geen illusies dat ik het had kunnen voorkomen (wellicht enkel wat dragelijker voor hem kunnen maken), maar wat zitten er ineens veel uren in een dag en wat een tijd heb je om erover na te denken; soms gaan m'n gedachten met me op de loop. Het voelt als een constant gevecht tussen m'n rationele en emotionele zelf. Het was zeker een mooi afscheid. Als het dan toch een afscheid had moeten zijn waarvan ik niet wist dat het een afscheid was, dan had ik me geen mooier afscheid kunnen voorstellen. Jij ook veel sterkte met het verwerken van het verlies van je vrienden! Hopelijk kunnen we elkaar er, door er hier over te 'praten', allemaal een klein beetje bij helpen.

06 februari 2022 (bewerkt)

Het is niet te bevatten en het is heel begrijpelijk dat we zoeken bij onszelf of we niet iets anders hadden kunnen doen,want deze uitkomst is te afschuwelijk. Hadden we iets kunnen doen wat een andere uitkomst had opgeleverd.....eigenlijk weten we dat we niets konden doen. Het is alleen dat we alles hadden willen doen om ze bij ons te houden. Alles, alles wat een andere uitkomst had kunnen opleveren. Maar niet dit......niet te doen. Sterkte x

08 februari 2022 (bewerkt)

Hoi Jen. Dankjewel voor je reactie. Dit beschrijft het gevoel heel precies; je weet ergens dat je niks had kunnen doen om het te voorkomen, maar je kunt hier toch eindeloos over blijven malen. Ik had het graag in ieder geval nog een klein beetje dragelijker voor hem gemaakt, maar had het wat uitgemaakt? Of had het het nóg moeilijker voor hem gemaakt om afscheid te nemen? En inderdaad; voor mij en ons was iedere uitkomst beter geweest, maar was dat voor mijn broer ook zo geweest? Ik durf het niet te zeggen.. Vragen waar je nooit een antwoord op zult krijgen...