Mag ik rouwen om broer ondanks jaren geen contact

5 december werd ik 's middags door mijn zoon gebeld. Hij was weer gebeld door mijn neef. Het bleek dat mijn jongste broer was overleden. De neef had geprobeerd mij te bellen via Facebook, maar dat lukte niet. 's Avonds hadden mijn neef en ik telefonisch contact. Zijn vader had besloten om op 1 december uit het leven te stappen. Hij was erg eenzaam, had alleen nog contact met mijn oudste broer. Met zijn 3 zussen en zijn 2 zoons had hij geen contact meer. 

Het contact met zijn zussen is na het overlijden van onze moeder, 22 jaar geleden, verbroken. Er was toen heel wat gebeurd door de vriendin van mijn oudste broer m.b.t. de erfenis en daarom verbraken wij het contact. De jongste broer heeft altijd hecht contact gehouden met de oudste broer. Het waren echt maatjes. 

Mijn oudste broer is al 40 jaar psychisch patiënt. Hij is psychotisch geweest en heeft zichzelf jaren geleden in brand gestoken. Op dat moment had ik al geen contact meer met beide broers, wel nog met de 2 zussen. Even voor de duidelijkheid: ik ben de middelste uit een gezin van 5 kinderen. 

Sinds 4 jaar heb ik een nieuwe partner en mijn beide zussen wisten daar niet mee om te gaan. Mijn oudste zus verbrak het contact en mijn jongste zus nam steeds meer afstand. Enfin, om het verhaal kort te maken. Ik had met geen van mijn broers en zussen nog contact. Toen ik van het overlijden van mijn broertje hoorde, probeerde ik mijn jongste zus (waar ik heel lang heel hecht ben geweest), maar zij antwoordde via Whatsapp dat ze geen contact wou, dat ze het te ingewikkeld vond. 

Ik ben naar de uitvaart geweest. Ik heb nooit ruzie gehad met mijn jongste broer, al vond ik het moeilijk om contact met hem te hebben. Hij was na zijn scheiding namelijk erg boos en agressief. Hierdoor is het contact met zijn zoons waarschijnlijk ook verslechterd. Vroeger was hij een leuke, vrolijke spontane knul. Ik verschilde 5,5 jaar met hem. We hadden geen hecht contact, hij was 'gewoon' mijn broer. 

Op de uitvaart zat ik naast mijn jongste zus. Zij was erg verdrietig. Ik probeerde haar te troosten, maar mijn hand werd weggeduwd. Er waren zeer weinig mensen op de uitvaart: mijn oudste broer met hulpverlener, zijn zoons met vriendin, zijn ex met nieuwe vriend en ik met partner. Achter ons zaten de 3 hulpverleners van mijn broertje. 

Na de dienst ben ik op mijn oudste broer afgelopen, hij herkende mij eerst niet. In elkaars armen hebben we gehuild. Er was geen koffietafel. De zoons bleven buiten bij elkaar staan roken en uiteindelijk ben ik op ze af gelopen. Even handen geschud. Praten ging niet, het was overduidelijk dat zij geen behoefte hadden. Uiteindelijk zijn we maar weggegaan. Pijn en verdriet om mijn broertje, om het gedrag van mijn zusje, het enorme verdriet van mijn oudste broer die zijn beste maat kwijt is. 

We zijn inmiddels een maand verder. Ik heb telefonisch contact gehad met de psychiater van mijn broertje. Nu bleek dat hij het contact met zijn familie miste en dat ze bezig waren om daar iets aan te doen. Ik slaap slecht, zie mijn broer steeds hangen. Ik heb verdriet om hoe het had kunnen zijn en hoe hij de laatste jaren moet hebben beleefd: de enorme eenzaamheid, zonder contact met zijn dierbaren. Verdrietig dat hij dit als uitweg zag, dat het hem niet lukte om op een gezonde manier met zijn kinderen om te gaan. Maar mag ik überhaupt verdrietig zijn? Iemand zei laatst tegen mij dat ik 17 jaar geen contact met hem had, die begreep het verdriet niet helemaal. 17 jaar geen contact hebben, betekent in de praktijk niet dat ik hem doodzweeg. Integendeel, ik heb het geregeld over mijn broers en zussen. Ze waren en zijn niet dood voor mij. Er is domweg ontzettend veel gebeurd in mijn familie waardoor geen contact (soms) beter is. 

Zelf ben ik 8 jaar geleden door een diep dal gegaan. Ik was toen ook suïcidaal, maar ben er goed uitgekomen. Daarom vind ik dit alles zo intens verdrietig. Hij is slechts 53 jaar geworden.