Inventarisatie behoefte lotgenoten contact groep "Verder met Elkaar"
Beste allemaal,
Ook na vele jaren wanneer verlies al langer geleden is, maakt het feit nog steeds deel uit van het heden. Bij nabestaanden van zelfdoding, ook zeker na langere tijd, vinden wij het belangrijk om ruimte te geven aan zowel het verlies als de persoonlijke reis die daarna is doorlopen.
Naast de community groep faciliteert Slachtofferhulp Nederland ook live en/of online lotgenotengroepen voor nabestaanden van zelfdoding. Tijdens deze waardevolle bijeenkomsten kom je eenmalig, of in een reeks, met een groep nabestaanden samen om ervaringen uit te wisselen met begeleiding vanuit Slachtofferhulp.
Via deze oproep willen we daarom graag inventariseren of er een behoefte is om een groep die al verder is in het proces met elkaar te verbinden. Als uitgangspunt is langer geleden ongeveer 15 jaar, maar laat jezelf niet tegenhouden door dit getal.
Herken je jezelf hier in? Of iemand in je omgeving die hier wellicht interesse in heeft? Laat het weten in een reactie onder dit bericht of in een 1:1 bericht naar mij toe.
Met groet van,
Stefan
8 Reacties
Beste Stefan,
Geen idee of je vraag nog actueel is.
Eigenlijk ben ik precies op zoek naar zoiets, en met deze vraag ook op die forum aangeland. Ik sluit me aan bij de opmerkingen van Jaap hieronder, die het heel mooi beschrijft. Hoewel het 30 jaar geleden is dat mijn moeder zelfmoord pleegde, nadat ze twee jaar daarvoor slachtoffer was geworden van een geweldsdelict op straat, komt de rouw bij mij nog steeds in alle levensfases steeds opnieuw op, op een andere manier dat wel. In die tijd, in 1996, was ik jong en aan het begin van mijn volwassen leven. Ik heb veel weggedrukt om door te kunnen gaan. Die overgang van jongere naar volwassene is sowieso turbulent dus ik had/gaf mezelf geen ruimte om te rouwen. Er was in die tijd ook geen lotgenotencontact (internet was er ook nog niet). Niet dat ik wist tenminste. Later wel natuurlijk, maar toen was ik er zelf niet open voor, blij dat ik was dat ik mijn leven 'normaal' op de rit had. Het integreren van de ervaring is vervolgens gaandeweg gebeurd, maar toch zou ik het alsnog fijn vinden om hierover met anderen te spreken die hetzelfde hebben meegemaakt. Dat heb ik namelijk nooit gedaan.
Dus ja, mocht zo'n groep er zijn/komen, dan wil ik wel aansluiten.
Groet,
Marlies
Beste Stefan,
Ik zit nu in een online groep bestaande uit alleen partners na zelfdoding en dat vind ik persoonlijk erg fijn. Je staat toch anders in het rouwproces bij verlies van je partner dan bij een kind of ouder. Dus voorlopig blijft het voor mij hierbij. Ik wens iedereen veel sterkte bij de verwerking van het geleden verlies en hoop dat degenen, voor wie het al lang geleden is toch ook hun verwerking kunnen vinden. Liefs, Ina
Hoi Stefan, ik heb een tijdje geleden gedacht dat ik een live bijeenkomst met lotgenoten (partners na zelfdoding) wel fijn zou vinden. Toen bleek dat ik min of meer verplicht was om een 6-tal twee wekelijkse bijeenkomsten bij te wonen. Dat was en is voor mij gewoon te intensief..dat trek ik gewoon niet. Tegelijk is er bij mij wel degelijk behoefte aan een live meeting met lotgenoten. En bij mij is de zelfdoding van mijn man 'slechts' een jaar geleden. Ik hoop dat hier ook aandacht aan gegeven kan worden.
Dank je voor de reactie Inatjoo1955!
Had een eenmalige live biijeenkomst beter bij je gepast? En was f2f voor jou belangrijk, of mag het ook online zijn?
Groeten Stefan
Ik ben zeer blij met deze vraag :-)
Ik heb hier nl zeker behoefte aan, en dat na 35 jaar geleden (of misschien wel juist, in die tijd werd er al helemaal niet over gesproken en veel weggestopt en opgekropt).
Ik heb nl al aardig wat lotgenoten contact gehad met veel wederzijdse (h)erkenning, verbinding en daardoor dierbare gesprekken, toch is de dynamiek anders na zo vele jaren tov iemand die net nabestaande is geworden en vaak nog in de overleving staat. Al heb ik nog steeds harnekkige overlevingspatronen heb ik recent in mijn proces ontdekt, die nu na al die jaren niet meer nodig zouden hoeven zijn, ook een uitdaging.
Ik ken gelukkig inmiddels meerdere zogenaamde 'Verlaat Verdrieters', zoals dat soms wordt genoemd (of nabestaanden met gestolde, bevroren rouw), maar er is voorzover ik weet geen lotgenoten groep die bij elkaar komt, zeker niet als het om zelfdoding gaat.
Dus ja, graag! Ik ken zeker mensen in mijn omgeving voor wie dit verlate rouwproces speelt, die zijn wellicht ook geinteresseerd.
Ik lees mijn bericht nog even en ik besef me dat ik in mijn bericht de 'doelgroep' iets te klein maak vanuit mijn eigen perspectief / ervaring:
er kan natuurlijk nog van alles spelen na zoveel jaren, ook als je destijds wel hebt gerouwd en die rouw niet 'gestold' of 'bevroren' is. Dat het bij mij nu pas boven komt, na zo lange tijd, komt omdat ik er voor gevlucht ben destijds en zal zeker niet voor iedereen gelden die vele jaren geleden iemand verloren is ..
ik zou daar wel aan willen meedoen, alhoewel mijn zoon pas bijna 5 jaar geleden is overleden. Maar aangezien mijn expartner en andere zoon nauwelijks meer praten over Jurre, is er voor mij juist wel een platform nodig om over mijn kind te praten, maar ook voor mijzelf hoe ik met de toekomst moet dealen.
Dank je wel Sjaan!