Het verboden woord; opgelucht
Ik durf het alleen tegen mijn naasten en mijn psycholoog te zeggen. Ik ben enigzins ook opgelucht. Mijn man heeft er zo vaak mee gedreigd, 'als jij bij me weg gaat dan doe ik mezelf wat aan'. 'Als je niet om half 4 thuis bent, dan vind je mij hangend in de overloop als je thuiskomt'. Het was een dreigmiddel waarop hij wist dat hij me kon pakken en wachten op het ergste. Achteraf kom ik achter zoveel geheimen, mijn leven is de afgelopen jaren één grote leugen geweest. Alleen mijn kinderen (4&5) zijn hetgeen wat mij op sommige dagen nog op de been houdt en wat achteraf gezien echt is geweest. Hij heeft het gedaan, terwijl hij wist dat ik hem zou vinden. Hij wist dat ik om een bepaalde tijd thuis zou komen met de kinderen. De traphekjes waren open, wat nou als een van de kinderen naar boven was gelopen?! Nu maanden later, merk ik rust op. Het is rustig in ons leven, geen ruzies en geen dreigementen meer. Veel vragen wel, die zullen nooit beantwoord worden. Veel leugens die boven water komen, hij leidde veel verschillende levens. Mag ik enigzins zeggen dat ik opgelucht ben?
3 Reacties
Dapper van je dat je het durft te benoemen. Mijn vrouw is 1 jaar en 2 maanden geleden omgekomen. De eerste week te druk met alles regelen en afscheid nemen, Maar de gang naar de kliniek waar ik haar ophaalde of bezocht hoefde niet meer. Geen tranen meer tijdens het eten. Mijn vrouw was aan het einde van haar leven. Ze had ook euthanasie gevraagd maar de wachtlijst vond ze te lang.
Ook ik heb veel vragen die nooit beantwoord zullen worden. Mijn vrouw had een jaar eerder al een poging gedaan maar was toen nog op tijd. Tja, soms denk ik. Was het maar de eerste keer gelukt. Dat had haar een jaar lijden bespaard.
Ook ik ervaar de rust nu de dreiging weg is. Altijd was ik alert en maakte zorgen over haar. Mijn hele leven draaide om de zorg voor haar.
Sterkte komende tijd
Wat goed dat je dit deelt. Ik denk dat niets van wat wij voelen als nabestaanden gek ik. Ook wat jij voelt dus niet. Het zou me niets verbazen als de meesten die dit hebben meegemaakt een bepaalde vorm van opluchting voelen.
Bij mij was het de zorg die ik had voor mijn vriendin. De momenten waarop ze niet lekker in haar vel zat, waren ook voor mij moeilijk. Ook al had ik dit absoluut voor haar over, het is niet makkelijk geweest. Zij heeft nu de rust. Dat geeft mij troost.
Groeten, Vincent