Ik zou het me ingebeeld hebben
Vorig jaar maart ben ik verkracht door een collega. Het was iemand waar ik een vertrouwensband mee had opgebouwd. Ik heb mijzelf ziek gemeld op advies van de vertrouwenspersoon en niks gemeld op mijn werk. Mijn collega bedreigde mij met de woorden: ze zullen je toch niet geloven ik zeg gewoon dat we een affaire hadden. Ik hield het daarom stil. De angst om niet geloofd te worden , de pijn van het verraad. Ik heb hard aan mijzelf gewerkt in de maanden die volgden. Mijn man was eerst boos op mij. Ook hij begreep het niet. Ik had meegewerkt, dan wil je het toch? Ik kreeg Emdr therapie en besloot na wat mislukte sollicitatie pogingen terug te keren. Mijn collega betuigde spijt en zei dat het nooit meer zou gebeuren. Had ik dat maar vastgelegd. In oktober begon hij met het maken van opmerkingen waar ik bang van werd. Ik kreeg een baan aangeboden aan de andere kant van het land en zei ja. Het betekende dat ik ontslag kon nemen. Op de dag dat ik mijn ontslag nam begon ik te huilen en mijn leidinggevende met wie ik altijd een goede band had nam mij apart en vroeg me naar mijn verhaal. Ik heb alles verteld. Daar heb ik nu nog spijt van. Mijn angst om niet geloofd te worden is uiteindelijk bewaarheid geworden. Niet bij haar, dat niet. Er werd een onderzoekscommissie ingesteld ( extern) en die hoorden mijn verhaal en dat van mijn collega aan. De uitkomst van dit feitenonderzoek was vreselijk! De jurist legde mij tijdens het tweede verhoor al het vuur aan de schenen. Hij vroeg waarom ik mee had gewerkt. Ik wees hem erop dat zulke vragen nooit aan een slachtoffer van een overval worden gesteld die meewerkt. De uitkomst? De dader kon niet weten of ik dit wel of niet wilde omdat ik meegewerkt had. Het feit dat wij alleen in een gebouw waren, hij mij mijn borsten had vastgepakt telden niet mee . Ik mocht het dan ervaren hebben als verkrachting maar sorry dat was het niet. In de wet is dit geen strafbaar feit. Het voelde als een zware klap. De dader mag blijven werken. Hij Krijgt een reprimande van het bestuur. Ik ben mijn vertrouwen in mannen en mensen kwijt en mijn baan. Het voelt nu drie weken na de uitkomst van het onderzoek nog steeds zo onrechtvaardig !
3 Reacties
Het voelt inderdaad erg oneerlijk hoe dit kan lopen. Wat vervelend dat je dit hebt moeten meemaken met een commissie die de boot volledig mist. Zoals je zelf al zegt, je hoeft je niet schuldig te voelen. Hoe je reageert is een reactie waar je zelf geen invloed op hebt. Fight, Flight or Freeze. Er zijn veel mensen die zich niet kunnen inbeelden dat je in zulke situaties bevriest of zelfs meewerkt, wat ook heel normaal is als overlevingstactiek! Als slachtoffer van seksueel misbruik heb ik ook meegewerkt, gedissocieerd en ben ik bevroren. Nauwelijks vocht ik en als dit wel was dan kreeg ik het 10 keer harder terug. De vragen vanuit omgeving kunnen alsnog het pijnlijkst zijn en hopelijk komt daar ooit een verandering in.
Ik zal binnenkort mijn verhaal plaatsen hoe ik veroordeeld werd, terwijl de dader -zelfs in beeld en geluid- bekend werd gemaakt.
Wat ik jou alvast kan meegeven:
-Blijf sterk en wordt sterker, want je kunt alleen zelf de veranderingen in gang zetten wanneer je ze aankunt.
-Geef niet op, Karma kan lang duren maar uiteindelijk lopen daders tegen hun eigen daden aan.
-Blijf delen wat je voelt en denkt, al is het alleen maar om je pijn van je af te schrijven, je helpt anderen met je verhaal. Mij heb je er ook mee geraakt.
Heel veel sterkte en geduld wens ik je toe. En ook al is het een cliché: er zijn meer goede dan slechte mensen (en sommigen zijn zelfs mannen).
Ik ben benieuwd naar jouw verhaal. Ik hoop dat hoe meer dit soort verhalen naar buiten komen hoe meer de samenleving gaat zien hoe het systeem niet klopt en dat victim blaming in het hele systeem ingebakken zit.
Ik had veel aan het filmpje van het centrum sexueel geweld over victim blaming . Het maakte voor mij duidelijk wat er mis gaat. Ik voel mijzelf nog heel vaak schuldig over alles wat gebeurt is ook al weet ik dat het niet hoeft.