Eenzaamheid
Sinds ik weduwe ben (ik was 27 toen ik weduwe werd, nu net 30), voel ik mij vaak eenzaam. Ik heb genoeg liefdevolle mensen om mij heen: hele lieve vrienden en goed contact met mijn schoonfamilie. Maar toch, na een dag werken kom ik thuis in een leeg huis. Natuurlijk heb ik mijn zoontje, maar hij is nu 3,5. Het is toch anders om met een volwassene aan de keukentafel te zitten dan met je kleintje. Vooral nu de donkere dagen eraan komen, wordt dit gevoel weer sterker.
Ik probeer wat gezelligheid in huis te creëren door vrijwel elke dag kaarsen aan te steken. Onder een dekentje kruipen op de bank is echter niet hetzelfde als warm tegen je geliefde aanliggen. In je eentje een serie kijken voelt anders dan samen een serie volgen. Overdag ben ik veel bezig ben en dan gaat het vaak goed. Dan is het natuurlijk ook licht buiten, dus dat helpt ook wel mee. Ik ben van nature vaak erg vrolijk, maar als ik dan weer thuiskom in dat lege huis – koud en donker – overvalt het mij toch.
Zijn er mensen die dit herkennen en misschien nog tips hebben, naast de dingen die ik al doe, om deze donkere, koude dagen door te komen zonder het constante gevoel van eenzaamheid?
6 Reacties
Het neemt je pijn niet weg maar in het Engels is er een mooi tegeltje:
It's better to have loved and lost than never to have loved at all
Je bent eenzaam want degene met wie je samen was is er niet meer.
Verstoppertje spelen en je onderdompelen in activiteit verandert niets.
Houd je vast aan je natuurlijke vrolijke zelf, leven doe je in het hier en nu.
Onthoud alle mooie herinneringen en omarm je toekomst met dat ventje.
Groeten Maick
Zo zie ik het ook! Juist doordat er zoveel liefde is en was is er ook zoveel pijn en verdriet. Het is gek hoe het meerdere kanten op werkt!
Liefs Shyla
En toch sta je iedere morgen op om voor je zoontje te zorgen die ook een deel van je man in zich heeft en op hem lijkt. Super knap van je hoe je je staande houdt en er voor gaat.
Gelukkig worden de dagen weer langer en warmer.
Liefs Anja
Dit herken ik ook! Ik ben toch de enige weduwe op verjaardagen en feestdagen. En dan mis je toch die persoon naast je. Eenzaamheid zit in zoveel dingen!
Liefs!
Daarnaast zal de eenzaamheid misschien ook wel zitten in het niet begrepen worden door jou leeftijdgenoten. Want er zijn nu eenmaal niet veel 30-ers die weduwe zijn. Ook daar heb ik geen tips voor.
Rouwen neemt zijn eigen tijd tot je op een dag beseft: he, ik heb me heel even zonder die nare gevoelens heel fijn gevoeld.
Maar weet wel dat er zeker mensen zijn die met je meeleven en ik weet zeker dat je familie en vrienden "naast je staan". En ook al zal jij dat vaak niet voelen, verstandelijk weet je het denk ik wel. Houd je daar aan vast met het besef dat rouwen een eenzaam proces is.
Liefs en heel veel sterkte en kracht, ook voor je zoontje
Nel