Verloren klasgenoot
Paar weken geleden werd mijn oud klasgenoot op een brute manier vermoord. Bijna heel Nederland weet er van af. Ik kende haar niet goed, maar toch heeft het iets met me gedaan. Ik durf ‘s avonds bijna niet over straat, fietsen in het donker al helemaal niet ook al is het maar twee minuten van de metro naar huis. Alleen ik heb het gevoel alsof ik niet kan laten zien hoeveel dit met me doet. Want uiteindelijk had ik maar 1 les met haar voor 2 jaar. Er zijn veel meer mensen die haar kende en een paar vrienden van mij waren ook vrienden van haar. Die hebben wel echt het recht om het lastig te hebben en elke keer als ze er aan herinnerd worden een steen in hun maag te krijgen, maar wie ben ik nou uiteindelijk.
Alleen ik kan haar niet ontwijken. Op het nieuws, in de stad en als ik mijn vrienden zie wordt ik aan haar herinnerd. Elke keer weer die steen. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Me ouders waren bang dat ik er te opssesief mee bezig was, maar ik heb ze overgehaald dat het niet zo is. Alleen was dat dus niet waar. Ik denk toch dat ik misschien met iemand moet praten erover, alleen weet ik niet echt hoe, kan iemand mij helpen?
3 Reacties
Wat ben jij onwijs dapper! Het is juist heel sterk dat je dit zo durft te delen.
Na het overlijden van mijn man heb ik een tijdje met een praktijkondersteuner van de huisarts gesproken. Dit is laagdrempelig en kan je vaak snel terecht. Zou dat jou ook kunnen helpen? Ik kon heel makkelijk de dokter bellen en zo een afspraak maken.
Uiteraard mag je hier ook altijd alles delen!
Heel veel liefs van mij!
Je schrijft dat je graag met iemand erover wil praten. Had je daar al n idee bij? Iemand met dezelfde ervaring of juist een professional?
Verschrikkelijk van je oud klasgenootje. ik vind het heel knap dat je jouw verhaal deelt met ons.
Ook al kende je haar niet heel goed, dat het je raakt, je angstig maakt en daarmee bezig bent is ook jouw goed recht. Als iemand, waarmee je op school hebt gezeten op deze manier uit het leven wordt gerukt, dat is een ingrijpende gebeurtenis, die ook jou kan overkomen en je daarom best bang kunt zijn.
Dat het landelijk bekend is en er dagelijks wel iets in het nieuws komt of over gepraat wordt maakt het extra moeilijk om die herinneringen en de steen in je maag kwijt te raken.
Ouders maken zich zorgen om hun kind, dat doen de jouwe ook. Ze kennen je als geen ander en ook al zeg je dat je er niet teveel mee bezig is, zij weten dat je dat wel doet.
Erover praten met iemand, die je kan helpen hier mee om te gaan lijkt mij een goed idee en dat je dat durft aan te geven is al een hele grote stap.
Als je nog op school zit, daar is altijd een vertrouwenspersoon, waar je terecht kunt en die je verder kan helpen.
Een ander idee is om met je ouders te praten, dat het je inderdaad meer raakt dan je wilde toegeven en samen met hen naar hulp zoekt door bijvoorbeeld naar de huisarts te gaan, die je kan doorverwijzen.
Ik wens je heel veel kracht en sterkte lieve Maria en je bent altijd welkom hier in onze groep om je verhaal te delen.
Liefs Miranda