Verlies verandert alles

Vandaag is het precies zes jaar geleden dat mijn man voor het eerst zei dat hij van mij hield. Gevolgd door: “Nu kunnen we het net zo goed officieel maken, haha.” Vandaag is dus eigenlijk onze jubileumdag, want op deze dag kregen wij officieel een relatie. Alleen valt er nu niet zoveel te vieren. Ja, de liefde die wij voor elkaar voelden en nog steeds voelen. Maar ik kan het niet met hem vieren. En dan bekruipt die eenzaamheid mij weer. Het is een prachtige dag, het zonnetje schijnt, maar hij is er niet.

En wat is er veel gebeurd in die zes jaar. Van corona, tot aan het kopen van ons huis, tot aan de geboorte van ons zoontje en niet lang daarna zijn overlijden. En terwijl mijn leeftijdsgenoten hun gezin uitbreiden of gaan trouwen, is ons leven zo anders.

Je hebt het leven vóór het overlijden en ons leven daarna. Maar daarin heb ik ook de Shyla van vóór het overlijden en daarna. Ik ben niet meer de persoon die ik was. En dat is oké. Daar heb ik nu vrede mee. Maar dat is niet altijd zo geweest. Verlies is zoveel meer dan het verliezen van de persoon zelf. Je verliest een toekomst, je verliest een bepaalde zorgeloosheid. Je kijk op het leven wordt anders. Althans, zo heb ik het ervaren.
Ik ben trots op de persoon die ik nu ben, na het overlijden. Maar stiekem verlang ik ook terug naar de Shyla die ik daarvoor was.

Herkennen jullie dit ook?
Welk secundair verlies hebben jullie allemaal gevoeld?
En ben jij als persoon veranderd?

Liefs van mij