Plek van het ongeluk
Na maanden van voorbereiden was het eindelijk zover: we gingen naar Peru om de plek te bezoeken waar het ongeluk van onze zoon is gebeurd.
We wisten van tevoren niet hoe we zouden reageren, maar het verlangen om er te zijn was er al vanaf het begin.
Op de dag zelf waren we allemaal gespannen. Gelukkig had onze taxichauffeur van tevoren uitgezocht waar de plek precies was, dus hij kon er zo naartoe rijden.
En dan sta je daar ineens… op een plek die je alleen van foto's kent. Het was heel confronterend. Maar tegelijk voelde het ook goed. Wat ons raakte, was dat er een herdenkingsmonument stond, geplaatst door mensen die we helemaal niet kennen. Dat doet iets met je — te weten dat anderen onze zoon maar ook de anderen niet vergeten zijn. We hebben er een poos gestaan en allen die omgekomen zijn herdacht.
Hoe gaan jullie om met de plek van een ongeluk? Ga je er juist heen of vermijd je het liever?
Voor ons voelde het goed om er geweest te zijn. Om het echt te zien en te voelen. Tegelijk ook het besef dat we er misschien nooit meer zullen komen.
10 Reacties
Wij zijn met de politie en ook samen naar zijn vindplaats gegaan en hebben daar een gedenkplaats van gemaakt door bloemen, zijde bloesems, foto's, brieven enz. achter te laten, de gruwelijke plaats mooi te maken in nagedachtenis aan ons enigste kind.
Omdat het in het buitenland gebeurt is ( Spanje) gaan wij er met zijn verjaardag weer heen om de plaats mooi te maken en een vaste gedenkbord te plaatsen, daar halen wij toch iets uit, zijn we gevoelsmatig dicht bij hem al is hij nu gelukkig thuis.
Het blijft onwerkelijk, een hel ........de verwerking met zoveel geweld en hem als een stuk vuil te dumpen is onverdraagzaam.
Maar op die plaats zullen wij hem jaarlijks herdenken, en niet op de dag van het vreselijke misdrijf , maar op zijn verjaardag, hij zou dit jaar 37 zijn geworden😭💔.
Lieve groetjes, Johanna.
Ik snap je gevoel om jaarlijks naar Spanje te gaan want het is inderdaad de plek waar je gevoelsmatig het dichtst bij je zoon bent. Zo hebben wij dat ook ervaren. Een gedenkplaats maken zodat het geen anonieme plek is, wat goed dat jullie dat doen.
Liefs Anja
Wat mooi dat je dit hebt kunnen doen en geweldig dat de buurtbewoners dat monument gemaakt hebben.
In het begin nadat ik wist waar mijn dochter gevonden is ben ik er een paar keer geweest, maar ineens sloeg dat om in een heel naar gevoel dus voor mij voelt het niet goed meer om er heen te gaan.
Tegelijkertijd kan ik me ook voorstellen dat die plek zo'n akelig gevoel kan oproepen dat je er niet meer heen gaat.
Je dochter is altijd bij je waar je ook bent.
Wat mooi dat jullie een boom mogen planten ter nagedachtenis aan je zoon. Ik kan me voorstellen dat je daar veel naar toe zult gaan.
Liefs Anja
Onze dochter Maia overleed in januari 2022 als gevolg van een verkeersongeluk bij ons in de buurt. Die plek hebben wij een hele tijd gemeden, maar sinds kort rijd ik er juist graag langs. Om even (bij het stoplicht) stil te staan bij wat ons is overkomen en om met Maia contact te maken.
Wij overwegen ook al langer om een gedenk-stoeptegel te plaatsen. Misschien moet dat er maar eens van gaan komen.
Hartelijke groeten van Martijn
Ik zou zeker een gedenktegel plaatsen wanneer je eraan toe bent.
Het is dan wat tastbaars en ons gaf dat een goed gevoel.
Ik krijg kippenvel als ik dit lees. Want het is onwijs mooi, maar tegelijkertijd zo dubbel, omdat het natuurlijk ook zo pijnlijk is.
Ik kom (helaas) erg vaak op de plek van het ongeluk. Het gebeurde op de A12, erg dicht bij ons huis, dus ik rijd er regelmatig langs. Ik doe dan altijd iets wat in mijn ogen heel stom is, maar toch goed voelt: ik geef een handkusje naar het hectometerpaaltje waar mijn man lag.
Naast de snelweg heb ik een gedenkmonument mogen plaatsen. Zodat ook vrienden en familie van mijn man een plekje hebben om naartoe te gaan.
Liefs van mij!
Wat een mooie manier om op dat moment aan je man te denken. Er bewust langs rijden.