Concentratie
Na het overlijden van mijn zoon leek het alsof mijn hoofd het gewoon niet meer deed. Ik kon me nergens op concentreren. Alles was weg — mijn gedachten, mijn focus, en zelfs spullen verdwenen en kwamen op de meest vreemde plekken weer tevoorschijn.
In de loop van de tijd is er wel wat verbetering gekomen, maar ik merk ook hoe snel ik weer terugval.
Op dit moment zijn we veel bezig met het zoeken naar foto's en filmpjes van onze zoon. Dat brengt veel emoties met zich mee. Mooie herinneringen, maar ook heel confronterend. En telkens als we daarmee bezig zijn, merk ik dat het me weer uit balans brengt. Ik raak dingen kwijt, vergeet namen, voel me onrustig.
Ik vroeg me af: herkennen jullie dit?
Dat je concentratie zo ver te zoeken is? Dat je hoofd vol zit of juist leeg voelt?
Hoe gaan jullie daar mee om?
15 Reacties
Heel herkenbaar wat je omschrijft.
Voor het overlijden van mijn dochter had ik een fotografisch geheugen, was ik een wandelend telefoonboek en wist iedereen bij naam en toenaam.
Alles op moeten schrijven en opzoeken, in gesprekken niet op namen of bepaalde woorden komen, alles meedere keren moeten lezen omdat je onder aan de bladzijde al niet meer weet waar het over gaat, dat vind ik echt irritant en heel hinderlijk. Het besef dat dit "erbij" hoort, weiger ik eigenlijk te accepteren, maar je moet wel. Als er iets voorvalt, waardoor je weer getriggerd wordt, dan is het erger en is het idd alsof alles leeg is.....
Ik probeer van alles uit om te kijken wat me helpt en daardoor meer rust in mijn hoofd krijg.
In plaats van een boek te lezen, luister ik nu naar een boek, iets wat me wonderbaarlijk heel goed af gaat.
Ik leg alle spullen op een vaste plek, plan alles in mijn agenda, inclusief de namen en bijzonderheden bij afspraken en maak dan ook af wat er op die dag in de agenda staat, anders vergeet ik het...
Woordspelletjes vind ik ook leuk en fijn om te doen, die helpen met actief denken en dat werkt ook best goed.
Iets andere inrichting van mijn "voormalige normale" impulsieve en zo uit de mouw schudden leven helpt me een beetje rust te vinden.
Liefs Miranda
Ondanks dat het erbij hoort blijft her vervelend en soms ook genant.
Ik verontschuldig me ook vaak als het gebeurt terwijl je er niets aan kunt doen.
Ik ben blij dat ik hier niet alleen in sta en het herkenbaar is.
Liefs Anja
Dit is echt super herkenbaar. Ik had toevallig van de week nog een gesprek met een collega over een onderwerp waar we het onlangs kennelijk al over hadden gehad samen. Maar ik kon me het gewoon niet meer herinneren. Echt super frustrerend. Ik ben dan wel eens bang dat ik ongeïnteresseerd over kom, wat ik totaal niet ben. Maar mijn geheugenverlies maakt me onzeker. Ik weet ook veel dingen van vroeger niet meer, maar vooral de korte termijn is een uitdaging. En je concentratieproblemen herken ik ook.
Ik vond het bizar om te beseffen hoe je hersenen werken als je zoiets meemaakt. Dat je niet alleen in survival modus gaat, maar ook dat het je beschermt tegen ‘nutteloze’ informatie omdat je al genoeg aan je hoofd hebt. Ik werd af en toe echt helemaal gek van mezelf omdat m’n hoofd zó vol zat.
Ik probeer daarom extra om ook de rust op te zoeken: even geen prikkels. Mijn brein laten uitrusten. Even wandelen, een massage, mediteren, sporten. En dat helpt me een beetje.
Liefs Iris
Dank je wel voor je berichtje.
Het klopt voor mij ook dat die vergeetachtigheid je onzeker maakt, vooral in mijn werk heb ik daar erg last van.
Wanneer ik ergens mee bezig ben en ik zie een mail binnen komen ga ik daarmee aan de slag en vergeet gewoon datgene af te maken waar ik mee bezig was. Heel frustrerend.
Liefs Anja
Ik sta wel eens gewoon stil te staren en ben dan helemaal de weg kwijt.
En denk nog wel eens komt dat goed of krijg ik Altzheimer. (Had mijn moeder ook en ben daar sowieso bang voor ondanks 56 jaar)
Wat jij zegt over overlevings modus daar had ik niet aan gedacht maar is denk ik zeker het geval.
Ik waardeer deze verhalen en reacties, heel herkenbaar i.t.t. de andere verkeerscomunity.
Ik denk dat het inderdaad een hele normale reactie van je brein is, uit zelfbescherming. Ik word daar ook angstig van hoor, omdat ik bang ben dat het niet meer goedkomt en juist alleen maar zal verergeren. Maar ik denk echt dat je brein zich ook weer zal herstellen, als je verder bent in het proces.
En fijn om te horen dat je je ‘thuis’ voelt in deze community. Hopelijk helpt het je!
Hoe wij daarmee omgaan.....niet , dat is voor nu onmogelijk.
Hopelijk na de therapie ( emdr ) die over ruim 2 mnd pas opstart gaan wij het stukje leven weer terugzien, voor nu .....is het overleven , iedere dag opnieuw.
Wat een vreselijk verdriet waar jullie in zijn terecht gekomen. Het verlies van je zoon wat zo rauw en alles overheersend is.
Alle gevoelens die je beschijft mogen er zijn en zijn herkenbaar. Wees niet te streng voor jezelf.
Mag ik je vragen hoe jullie je dagen doorkomen? Ik weet nog hoe wij ook zo verdoofd door het huis liepen niet wetend hoe je de dagen door moest komen.
Ik hoop dat de EMDR jullie wat gaat opleveren.
Ik denk aan je
Liefs Anja
Idd is het overlijden van onze enigste kind/zoon allesoverheersend.
Omdat wij tesamen met mijn man , wij drietjes zo'n eenheid waren, dat maakt het verlies nog zoveel zwaarder.
Onze dagen bestaan uit met onze hond lopen, en zelfs dat kan ik soms niet eens opbrengen, soms bij vrienden of familie langs, zodat we weg kunnen gaan als het teveel word... thuis liever geen visite.
Huilen, zoeken op internet naar hulp die er niet is, ellenlange wachtlijsten, absurd dat ze je zo kunnen laten zitten .
De EMDR , ja we zijn gediagnosticeerd met PTSS & Compexe Rouw dus voorlopig nog een hele lange weg te gaan.
En een leven zonder onze zoon, kan ik me niet eens voorstellen...... ik weet ook niet of wij dat aan gaan kunnen.
Eerlijk gezegd ben ik doodsbang voor de toekomst.
Hoe leer je dit verdriet en gemis te dragen, onmogelijk lijkt mij, zelfs tijd heel niet alle wonden waarvan men nooit geneest.
Lieve groetjes, Johanna❤️🩹
Hoewel ik geen naaste ben verloren op de manier zoals bij jou, herken ik zo veel in je verhaal. Het is geen toeval dat je dit juist nu plaatst, ik geloof namelijk al lang niet meer in toeval, maar dat is een ander onderwerp.
Na 40 jaar te hebben gewerkt in de IT merk ik dat mijn geheugen achteruit holt. Kon ik vroeger alle namen uit mijn contactenlijst opdreunen met telefoonnummer en nu ben ik blij met mijn digitale geheugen. Ook wanneer ik mensen tegenkom die ik al tijden ken, zijn de namen vaak ontschoten. Ook dingen zoekraken of ineens weer vinden is zo herkenbaar.
Deze week ben ik begonnen met het digitaliseren van oude dia’s en het scannen van foto’s. Wat een trip down memory lane. Ineens komen flarden van mijn verleden die ik al lang had weggedrukt weer naar boven. Alle gescande foto’s staan nu in een Google Drive gedeeld met vrouw en kinderen. Voor het geval dat…
Terug naar jouw situatie. Is het bij mij toe te schrijven aan ouderdom, bij jou is de klap nog steeds voelbaar en dat maakt je zo kwetsbaar. Uit het feit dat je er op deze manier mee bezig bent maak ik op dat je langzaam werkt aan herstel en het een plaatsje geven. Dat kost tijd, ik weet het. Maar weet je gesteund door je mede ambassadeurs. We zijn er ook voor elkaar.
Henk
Ik heb vaak genoeg gezegd dat mijn hersenen zo'n klap hebben gehad dat ze nooit meer de oude worden.
Ik was een wandelende agenda op mijn werk maar dat lukt gewoon niet meer.
Gelukkig gaat het met stapjes vooruit maar regelmatig ook een stap achteruit.
Het is fijn om hier herkenning te vinden
Groetjes Anja
Ik herken het heel goed.
Hou er rekening mee dat rouw en dingen uitzoeken en herinneringen zien veel energie kost. Neem na zoiets de tijd voor jezelf.
Ik werd er zo onrustig van dat ik afleiding ging zoeken om die emoties niet te hebben (als je een trauma hebt, noemen ze dat "adhd bij trauma", dus ik werd daarna heel druk terwijl ik vergat hoe moe mijn lijf en hoofd waren.
En dan kwam de klap vanzelf. Soms 2 dagen compleet van slag.
Het concentratieprobleem en mijn geheugen zijn echt een probleem waardoor ik niet meer kan werken (ik was juriste en zit nu in de bijstand). Ik train mezelf wel en sommige dingen onthou ik weer heel goed, maar ik kan een la open trekken en me compleet verbazen over wat ik daarin heb gelegd. En dan verbaas ik me daar weer over 😉.
De twijfel aan jezelf geeft ook onrust.
Maar ik heb het dus ook.
Ook heel herkenbaar wat je schrijft. Om de emoties niet te voelen ben ik Ik gaan trainen voor de 4-daagse van Nijmegen tot mijn lichaam het helemaal opgaf en ik moest stoppen. Ik wist niet dat het adhd bij trauma genoemd wordt.
Van de week heb ik meer dan een half uur naar mijn bril lopen zoeken 😅
Wat doe je om je geheugen te trainen?
Liefs Anja
Ik lees heel veel en doe online puzzels en rekenspelletjes maar ook Rummikub enzo 😉.
Als ik iets niet weet, gelijk googlen of Wikipedia zodat ik ook de achtergrond begrijp van iets.
Ook ik doe veel online spelletjes om mijn hoofd leeg te maken. Helaas lukt het nog lang altijd niet om een boek te lezen, ik hoop dat dat beetje bij beetje beter gaat worden