Concentratie
Na het overlijden van mijn zoon leek het alsof mijn hoofd het gewoon niet meer deed. Ik kon me nergens op concentreren. Alles was weg — mijn gedachten, mijn focus, en zelfs spullen verdwenen en kwamen op de meest vreemde plekken weer tevoorschijn.
In de loop van de tijd is er wel wat verbetering gekomen, maar ik merk ook hoe snel ik weer terugval.
Op dit moment zijn we veel bezig met het zoeken naar foto's en filmpjes van onze zoon. Dat brengt veel emoties met zich mee. Mooie herinneringen, maar ook heel confronterend. En telkens als we daarmee bezig zijn, merk ik dat het me weer uit balans brengt. Ik raak dingen kwijt, vergeet namen, voel me onrustig.
Ik vroeg me af: herkennen jullie dit?
Dat je concentratie zo ver te zoeken is? Dat je hoofd vol zit of juist leeg voelt?
Hoe gaan jullie daar mee om?
4 Reacties
Hoewel ik geen naaste ben verloren op de manier zoals bij jou, herken ik zo veel in je verhaal. Het is geen toeval dat je dit juist nu plaatst, ik geloof namelijk al lang niet meer in toeval, maar dat is een ander onderwerp.
Na 40 jaar te hebben gewerkt in de IT merk ik dat mijn geheugen achteruit holt. Kon ik vroeger alle namen uit mijn contactenlijst opdreunen met telefoonnummer en nu ben ik blij met mijn digitale geheugen. Ook wanneer ik mensen tegenkom die ik al tijden ken, zijn de namen vaak ontschoten. Ook dingen zoekraken of ineens weer vinden is zo herkenbaar.
Deze week ben ik begonnen met het digitaliseren van oude dia’s en het scannen van foto’s. Wat een trip down memory lane. Ineens komen flarden van mijn verleden die ik al lang had weggedrukt weer naar boven. Alle gescande foto’s staan nu in een Google Drive gedeeld met vrouw en kinderen. Voor het geval dat…
Terug naar jouw situatie. Is het bij mij toe te schrijven aan ouderdom, bij jou is de klap nog steeds voelbaar en dat maakt je zo kwetsbaar. Uit het feit dat je er op deze manier mee bezig bent maak ik op dat je langzaam werkt aan herstel en het een plaatsje geven. Dat kost tijd, ik weet het. Maar weet je gesteund door je mede ambassadeurs. We zijn er ook voor elkaar.
Henk
Ik heb vaak genoeg gezegd dat mijn hersenen zo'n klap hebben gehad dat ze nooit meer de oude worden.
Ik was een wandelende agenda op mijn werk maar dat lukt gewoon niet meer.
Gelukkig gaat het met stapjes vooruit maar regelmatig ook een stap achteruit.
Het is fijn om hier herkenning te vinden
Groetjes Anja
Ik herken het heel goed.
Hou er rekening mee dat rouw en dingen uitzoeken en herinneringen zien veel energie kost. Neem na zoiets de tijd voor jezelf.
Ik werd er zo onrustig van dat ik afleiding ging zoeken om die emoties niet te hebben (als je een trauma hebt, noemen ze dat "adhd bij trauma", dus ik werd daarna heel druk terwijl ik vergat hoe moe mijn lijf en hoofd waren.
En dan kwam de klap vanzelf. Soms 2 dagen compleet van slag.
Het concentratieprobleem en mijn geheugen zijn echt een probleem waardoor ik niet meer kan werken (ik was juriste en zit nu in de bijstand). Ik train mezelf wel en sommige dingen onthou ik weer heel goed, maar ik kan een la open trekken en me compleet verbazen over wat ik daarin heb gelegd. En dan verbaas ik me daar weer over 😉.
De twijfel aan jezelf geeft ook onrust.
Maar ik heb het dus ook.
Ook heel herkenbaar wat je schrijft. Om de emoties niet te voelen ben ik Ik gaan trainen voor de 4-daagse van Nijmegen tot mijn lichaam het helemaal opgaf en ik moest stoppen. Ik wist niet dat het adhd bij trauma genoemd wordt.
Van de week heb ik meer dan een half uur naar mijn bril lopen zoeken 😅
Wat doe je om je geheugen te trainen?
Liefs Anja