Ik moet dit kwijt - Waarschuwing

Op dit forum noem ik mijzelf Marie Curieus. Ik vond en vind dat zelf wel een grappige woordspeling. Er is een groot risico dat dit het enige grappige gedeelte is dat in dit stuk te lezen zal zijn. Ik denk dat ik een redelijk succesvol leven heb, met een lieve vriendenkring en een goede carrière. Dit ondanks de littekens uit mijn verleden. Velen van mijn vrienden weten daar wel iets van, maar bijna niemand weet alles. En dat alles wil ik deze keer wel opschrijven. Het moet eruit. Als ik praat, stop ik op een gegeven moment. Ik denk vaak aan te voelen dat het teveel is voor de ander om te kunnen verwerken. Als anderen praten over hun verleden, kan ik bijna nooit iets luchtigs bijdragen. De trauma's liggen erg dicht aan de oppervlakte.

Op mijn tweeëntwintigste levensjaar ben ik van geslacht veranderd, zowel hormonaal als operatief. Van een jongen naar een vrouw. Dit opende voor het eerst de deur vanuit een diepe duisternis naar het licht. Ik heb altijd willen weten hoe ik in die diepe duisternis verzeild ben geraakt. Om die kennis te verkrijgen heb ik uiteindelijk midden veertig moeten worden. Voor de kliniek was het niet nodig dat ik een antwoord op die vraag had, maar voor mijzelf was het dat wel. Natuurlijk wist ik dat ik dat allerlei ervaringen had die niet normaal waren, maar ik had niet de woorden om te omschrijven wat die met mij hadden gedaan.

Ik ben geseksualiseerd als kind. Het begon met mijn vader, die erg bezig was met mijn lichamelijke ontwikkeling. Onder de douche liet hij mij zijn erectie zien, en ook dat ik zelf erecties kon krijgen. Voor hij mij liet slapen, nam hij mij eerst bij zich in bed. Dat begon toen ik vijf jaar oud was. Natuurlijk deed ik hetzelfde bij vriendjes als ik bij ze ging spelen. Ik weet nog dat dat een paar keer heel erg raar afliep, waarbij ik één keer overstuur bij een vriendje ben weggerend. Uiteindelijk durfde ik niet meer naar het huis van andere kinderen toe en speelde het liefst alleen thuis.

Ik voelde me het meest thuis bij meisjes. Maar op de lagere school werd dat heel raar gevonden. Ik wilde heel graag bij één meisje zijn, en wilde ook alles zijn en doen wat zij deed. Ik was idolaat van haar. Mijn oudere broer, die naar dezelfde lagere school ging als ik, pestte mij hiermee. Tijdens de pauzes renden ze om me heen, met teksten als: 'Is hij al stijf?' en 'Komt er al spul uit?'

Thuis was de situatie erg gespannen. De onsmakelijk hechte relatie die mijn vader en ik hadden verziekte ook de relatie met mijn moeder en mijn broer. Mijn vader had mijn broer al opgegeven. Hij noemde hem een 'watje'. Volgens mijn vader kwam dat door de kwade invloed van mijn moeder. Al zijn hoop was op mij gevestigd. Ik zou en moest een 'echte man' worden. Ik kreeg alles wat ik maar wilde, terwijl mijn broer nauwelijks iets kreeg. Soms haalde mijn vader mij 's ochtends uit bed om samen 'iets leuks' te gaan doen, zonder dat mijn broer en moeder ergens van wisten. Mijn broer reageerde zich af op mij zodra mijn ouders uit beeld waren. Later, in therapie, heeft hij ook toegegeven jaloers op mij te zijn geweest. Wat daarbij ook gebeurde, is dat ik als kind handig gebruik wist te maken van het feit dat mijn vader mij niets weigerde. Dat leidde vrijwel zonder uitzondering tot ruzie tussen mijn vader en moeder. Vanaf mijn tiende beschuldigde mijn moeder mij er weleens van dat ik haar huwelijk probeerde kapot te maken.

Op mijn achtste stopte mijn vader met mij aan te raken. Tegelijkertijd begon hij competitief gedrag van mij te verwachten.  Misschien maakte hij zich zorgen omdat ik mij te meisjesachtig begon te ontwikkelen. Want ik wilde rond die tijd graag een barbiepop, dit tot grote ontsteltenis van mijn vader. Hij gaf me op voor allerlei veel te hoog gegrepen sportieve prestaties. Ik ben opgegeven voor allerlei competities op gebieden waar ik geen aantoonbare vaardigheden voor had. Dat eindigde altijd in tranen. Als mijn moeder mij dan troostte, gaf mijn vader haar de schuld een watje van mij te maken.

Wat er in mijn hoofd gebeurde, is dat ik mij in mijn verbeelding voorstelde eigenlijk een meisje te zijn. Dat iedereen een jongen zag, was volgens mij omdat zij zich vergisten. Ik was ervan overtuigd dat als mijn puberteit aanbrak, dat ik op een ochtend wakker zou worden als meisje. Dan zou alles weer kloppen. En mijn vader zou weer trots op mij zijn.

Natuurlijk gebeurde dat niet. Ik voelde mij tijdens de puberteit ernstig verraden door mijn lichaam. Een totaal gebrek aan sociale vaardigheden zorgde ervoor dat ik op de middelbare school een mikpunt werd van spot en hoon. Ik wist alleen maar te pleasen, en deed dat ook nog eens voornamelijk bij mannelijke leraren. Ik werd ermee gepest dat ik homoseksueel zou zijn, wat in het geheel niet strookte met mijn fantasieën. Thuis had ik wat make-up liggen, en als ik opmaakte voelde ik me even een meisje. Het waren de enige vredige momenten in een voor de rest tamelijk uitzichtloos leven.

Ik sneed mijzelf en goot gesmolten waxinelichtjes uit in mijn handpalm. Ik wilde mijn pijngrens verhogen zodat ik niet hoefde te laten merken dat anderen mij konden raken. Dat lukte goed. Iemand heeft ooit een sigaret op mijn huid uitgedrukt terwijl ik weinig liet merken. Ik werd niet eens boos. Al wat ik probeerde is om de wond voor mijn omgeving te verbergen. Op veertienjarige leeftijd heb ik geprobeerd mijn polsen door te snijden. Dat lukte me bij lange na niet, maar ik had wel twee wondjes op mijn polsen. Als ik die aanraakte tijdens lesuren gaf me dat een rustig gevoel. Ik wist dat ik er alles aan zou doen om een mooi leven te krijgen, maar ook dat als het te erg zou worden, dat er dan een uitweg was.

Om kort te gaan, na de middelbare school was ik totaal afgesloten. Ik ging zonder veel succes studeren. En voor een tweede maal op de rand van de afgrond heb ik besloten om naar een kliniek te stappen om mijn geslacht te laten veranderen. En dat lukte. Voor het eerst van mijn leven ervaarde ik iets van licht.

Maar de littekens van dit leven draag ik nog steeds bij mij. Als ik onder druk sta, is het contact met mijn lichaam het eerste wat ik kwijtraak. Ik maak vaak niet zo'n goede inschatting van situaties, mijn verbeelding gaat makkelijk met me aan de haal. Het duurt vaak erg lang voor ik mij ergens thuis voel. Dat merken anderen niet aan mij, maar ik merk het zelf des te meer. Het maakt me moe. Ik heb nog nooit een relatie gehad.

Mijn seksuele fantasieën zijn grof en gewelddadig. Ik ben bang dat ik kinderen beschadig als ik te dichtbij kom. Ook ben ik bang dat ik pedofiele gevoelens ontwikkel, al is daar nooit sprake van geweest.

Met mijn familie van herkomst heb ik gebroken. Mijn vader heb ik al bijna 20 jaar niet gezien, op één samenkomst na. Die had ik georganiseerd omdat ik hem wilde confronteren met ons verleden samen. Toen ik mijn vader vertelde dat ik seksuele herinneringen had aan ons samen, zei hij: "Ja, dat kan. Jij was heel grensoverschrijdend vroeger." Toen begreep ik dat mijn ingesloten schuldgevoel daar vandaan kwam. Het is mij aangereikt. Het is mij niet gegund om onschuldig te zijn.

Na deze confrontatie heb ik besloten om ook mijn moeder en broer in te lichten. Ze zeggen me wel te geloven, maar ook dat het nu maar eens over moet zijn. Helaas lukt mij dat niet zo goed. Ik voel de naschokken nog elke dag. Hoe kan ik zoiets achter me laten?

Één van de grootste geschenken in mijn leven is mijn beste vriendin. Ik denk dat zij mij in grote mate gesocialiseerd heeft. Toen ik haar op mijn drieëntwintigste ontmoette, was ik heel eenkennig. Ik was zo bang om haar kwijt te raken, dat ik niet wilde dat ze met anderen om zou gaan. Hier ging ze absoluut niet in mee. Toen ze liet merken dat ze mij leuk vond, dacht ik dat ze ook wel seks met mij zou willen. Ik kende eigenlijk geen andere maatstaf om met elkaar om te gaan. Ze moest erg lachen toen ik dat zei. Ze vroeg me of ik verliefd op haar was. Toen ik zei dat dat niet zo was, begreep zij het niet goed meer. En ik had ook niet de woorden om het uit te leggen. Toen ze kinderen kreeg en ik jaren later vertelde dat ik bang was pedofiele gevoelens te ontwikkelen, zei ze: "Jij? Nooit." Het heeft lang geduurd voor ik haar het hele verhaal heb kunnen uitleggen. Maar ze is altijd geduldig geweest. En ik denk dat ze het nu begrijpt.

Ik ben dankbaar met het leven dat ik nu leid. Met een beetje geluk heb ik nog wat jaren te gaan. En ik hoop dat ik ooit iemand in mijn leven kan vinden die niet terugschrikt voor mijn verleden.