Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor slachtoffers van seksueel misbruik en seksueel geweld

Moet je praten?

Moet je praten over wat er precies is gebeurd? Of kun je het ook globaal houden tegenover goede vrienden? Mn psycholoog zei, dat ik met vriendinnen mag/moet/kan delen over het enorme zware gevoel dat ik nu heb omdat de angst voor van alles en nog wat mij zó kan overvallen.

Ik kan natuurlijk ook het samenvatten wat ik wel wil delen. Maar ja. Ik vroeg het mij af. Helpt dat dan ook genoeg?

Bezig met laden...

18 Reacties *

24 mei 2020
Mag best globaal , je merkt vanzelf wel als iemand iets meer wilt weten, dit soort dingen zijn heel heftig en kan niet iedereen begrijpen. Daar zijn de professionals voor. Ik laat juist veel details weg, want ik wil niet dat ze me gaan zien als zielig, maar er is ook weleens iemand geweest die geen professional was bij wie ik vrijer kon praten. Dit heeft wel geholpen, wel pijnlijk om in detail te gaan soms, maar soms moet j daar even doorheen denk ik, j word er uiteindelijk wel sterker van. You matter! grtjs mmizu
22 mei 2020
Een plan maken hoe je het verteld kan maken dat je juist spanning op gaat bouwen. Spontaan kan het gevoel geven dat je dingen gaat zeggen die je niet wilt en zoals je het niet wilt. Allemaal opties allemaal voor en nadelen. Heb je voor jezelf het verhaal al eens opgeschreven? En dan teruggelezen met die persoon in je achterhoofd?
22 mei 2020

Als antwoord op door 00d006b83b414f…

Ik heb het al wel op verschillende manieren opgeschreven voor mezelf: alleen met de grote lijnen, een paar details, alle details, etc. Het is wel slim om inderdaad het verhaal terug te lezen met haar in mn achterhoofd.
21 mei 2020
Heel gemengd dit. Er zijn voordelen en er zijn nadelen aan praten. Ik zal er een betoog van maken, want ik vindt het wel een heel belangrijk onderdeel. 1. Je praat, maar houdt het algemeen 2. Je praat, je gaat in op details 3. Je voert een dialoog uitgaande van waar de ander naar vraagt 4. Je praat niet over wat er is gebeurd, maar wel over de effecten ervan. 5. Je praat niet maar wel over wat je van de ander kunt gebruiken qua houding of ondersteuning Van allen is iets te vinden. Allen heb ik wel doorlopen en ook bij anderen ervaren wat dit voor effecten voor hen had en ik zal er wat voor en nadelen aan koppelen, maar eerst dit, aangezien ik het wel belangrijk vindt om te zeggen. Ja delen kan jou helpen, maar helpt het de ander ook? Wij mogen een trauma dan hebben, maar je kunt een ander door je verhaal te vertellen ook een trauma bezorgen. Wees je dus altijd bewust van de andere partij en wat deze aan kan. Je wilt tenslotte de ander niet overbodig belasten. Is klinische termen heb je het dan over een secundair trauma. Zorg dus dat je weet wat de ander aan kan en houdt hierbij in je achterhoofd dat de mate van details afgestemd is op de ander. Je wilt veelal namelijk dat de ander je begrijpt, niet dat deze van je vervreemd. 1. je praat, maar houdt het algemeen Als je praat en het algemeen houdt, dan houdt je het veilig voor jou en de ander. Het gewoon laten zijn als onderwerp kan maken dat de ander zich een voorstelling kan maken. Je laat ze mogelijk ook wat in het ongewisse waardoor ze een "afstand" kunnen ervaren juist doordat je bepaalde informatie misschien niet verteld. Ik heb zo bijvoorbeeld lange tijd niet verteld om wie het ging. Vooral vanwege de neveneffecten die dit op de andere partij ging hebben (schuldgevoelens bij de andere partij, terwijl dit mogelijk misplaatst is). Het voordeel van het algemeen houden is dat je mogelijk niet teveel nadruk legt op de details waardoor er minder aandacht gaat naar het verhaal en meer naar wat je ermee wilt bereiken dat je het verteld. Het nadeel kan zijn dat het giswerk van de ander naar meer diepgang in het verhaal meer "invulschade" kan bezorgen waarbij je achter zou willen dat je meer had verteld. Het "algemeen houden" is een heel ruim begrip. Je kunt inderdaad zeggen "iemand is fysiek mijn grenzen over gegaan" of "ik ben misbruikt geweest door een persoon en ben daar nu herstellende van". 2. Je praat, je gaat in op details. Het nadeel hiervan is, dat de details dus het oog weg kunnen nemen van het doel van het vertellen. Veelal is dit de ander meenemen in je last die je op dit moment draagt en de duidelijkheid die je de ander wilt geven in je gedrag of houding of dergelijke. De ander dus meenemen in je traject en niet in het ongewisse laten. Het voordeel van de details benoemen is je eigen verwerking. Door te praten confronteer je jezelf met je trauma en haal je een stuk lading eraf (schaamte, angst, etc.) Hoe meer je verteld hoe meer dit verminderd. Herhaaldelijk delen maakt dat de gevoelens die ermee gepaard gaan ook verminderen waardoor de last verlaagd. Afstemming van details als je uitsluitend praat is lastiger. Wees je er dus bewust van dat er een verschil is tussen jij praat of wij praten (dialoog). 3. Je voert een dialoog uitgaande van waar de ander naar vraagt Als je een dialoog aan gaat, dan ontstaat er een continue afstemming. Het nadeel hiervan is dat je vragen kunt krijgen die je lastig vindt of dat je dingen gaat beantwoorden waar ze het antwoord (achteraf) niet hadden gewild. Een dialoog vraagt een bepaalde vertrouwdheid in je eigen gespreksvoering over het onderwerp. Het voordeel is dat je altijd in contact met de ander kunt blijven waardoor je de ander niet zo snel gaat belasten met wat je verteld. Het nadeel is dat je samen tot een bepaalde diepte kunt gaan omdat je in een zogenaamde flow komt van vertellen dus het kan zijn dat je jezelf erin kunt verliezen. Het nadeel is dus dat je bepaalde grenzen over kunt gaat van jezelf. De vraag die je je dan moet stellen is, als dit gebeurd kun jij jezelf dan opvangen, veelal wil je namelijk niet de ander in de rol van je therapeut plaatsen. Het voordeel is de afstemming met de ander en daardoor dat het veiliger kan zijn voor beide partijen. Aangezien met dit onderwerp omgang met grenzen soms lastig kan zijn, is het ook een goede leerschool om je grenzen hierin te bewaken. 4. Je praat niet over wat er is gebeurd, maar wel over de effecten ervan. Klinkt gek aangezien rondom het onderwerp veelal wordt gezegd praten praten praten. Je therapeut/psycholoog stelt voor dat. anderen stellen voor dat. De anonimiteit uitstappen betekent ook dat je voor je gevoel het de wereld gaat vertellen. Het kan ervoor zorgen dat je het gevoel gaat krijgen dat de hele wereld het weet en daarom naar je kijkt. In mijn optiek kan het een keuze zijn om niet over de inhoud te gaan praten, maar wel over de effecten. Het nadeel is dat je de ander erbuiten houdt, maar dit is ook het voordeel. Je belast de ander niet. Je krijgt geen rolverwarring (therapeutische rol). Een ander voordeel is dat indien je voor je gevoel nog niet zo stabiel staat, dat je niet uit balans wordt gehaald. Het nadeel kan daarentegen zijn dat je daardoor gevoelsmatig om het hittepunt heen blijft draaien en "stil staat". Desondanks kan het wel een bewust "nu nog niet" keuze zijn. Door wel te zeggen "ik heb een traumatisch iets meegemaakt en daardoor heb ik nu lasten zoals....." kun je wel iemand uitleggen dat het niet "zomaar" is en dat je druk doende bent met je herstel. Het kan zijn dat dit je als een eerste kleinere stap kan helpen, maar daardoor het wel langer laten duren tot je op een ander punt beland. 5. Je praat niet maar wel over wat je van de ander kunt gebruiken qua houding of ondersteuning Hierbij is je doelstelling heel simpel. Iemand is belangrijk in je leven en je hoopt dat deze je gaat helpen bij je herstel. Om deze persoon niet te belasten met het onderwerp richt je jezelf op je wensen ten aanzien van de ander. Je stelt je kwetsbaar op door te zeggen specifieke ondersteuning te willen, waardoor je de ander wel bewust maakt van je kwetsbare positie. Hierbij natuurlijk het nadeel natuurlijk dat de ander door de vaagheid, niet heel welwillend kan zijn om je te helpen. Om het met een ander voorbeeld aan te duiden "ik wil geld van je lenen want ik heb een probleem, maar ik wil niet vertellen wat voor probleem". De ander kan gaan invullen dat het een gokverslaving ofzo is en je mogelijk niet eens echt helpt ermee en dus huiverig is hulp te verlenen. Deze keuze valt of staat vaak op een behoorlijke dosis vertrouwen/krediet dat je bij de ander hebt. Als laatste natuurlijk "all of the above" (alle antwoorden). Je buurvrouw kun je misschien kiezen voor optie 5. Voor je moeder optie 1 om haar niet te kwetsen. Je beste vriendin optie 2 omdat deze er net verder vanaf staat emotioneel waardoor deze de diepgang wel aan kan, etc. etc. Heel verhaal geworden, maar zoals ik al benoemde. In mijn optiek is er niet een pasklaar antwoord op. Er zijn vele factoren die meespelen en dan houdt ik het nu nog algemeen. Ik wil het ook niet te complex maken voor je. Om een voorbeeld te geven. Ik vertelde mensen die mijn netwerk en mijn belager niet kende wel om wie het ging (zonder naam, had geen meerwaarde voor mijn gevoel). Mensen in mijn directe omgeving deed ik dit niet omdat ze het gevoel konden krijgen dat ze tekortgeschoten waren. Zoals mijn moeder die letterlijk aan me gevraagd had of er iets gaande was. Al om al lastig, maar het meest belangrijke in mijn optiek is. Kies je eigen tempo en blijf dicht bij je eigen gevoel. Laat het doel (je herstel) niet automatisch het middel (praten) goedkeuren. Hopelijk is dit hele betoog een beetje duidelijk en kun je er wat uit halen voor jezelf. Succes met het maken van je keuzes in deze!
22 mei 2020

Als antwoord op door 00d006b83b414f…

Heel erg bedankt voor je uitgebreide antwoord. Ik schrijf nu even op wat ik denk, dus misschien wat onsamenhangend. Optie 1 en 4 heb ik al uitgeprobeerd. Optie 1 heb ik verteld aan een paar vriendinnen. Optie 5 gebruik ik ook graag. Maar ik merk dat ik een soort geheim meedraag en dat móet er uit, ik ben bang dat ik het groter maak dan het is. Ik wil wel graag de mening van anderen hierover horen. Hoe kwetsbaar het ook is. En daarvoor wil ik optie 2 graag inzetten. bij 1 persoon die al best veel weet over mij en die ik echt vertrouw. Ze is een wat oudere vriendin en heeft ook al het e.e.a. meegemaakt (wie niet trouwens maar dat terzijde) En ik heb het er met haar gisteren over gehad. Ik wilde het eigenlijk open gooien gister, maar ik durfde niet en zij zei: je moet eigenlijk een plan opstellen: hoe wil je het vertellen: wandelend of gewoon zittend bij de tafel, Wat wil je vertellen: alles wat er precies is gebeurd of houd je het een beetje vaag, (en kijk, voor mezelf houd ik het liever vaag, maar omdat ik anders in mn hoofd ga denken: ja maar ze weet niet het hele verhaal en misschien denkt ze dat het erger was dan het was- - daarom wil ik het liever helemaal vertellen met de details) (Alhoewel diezelfde vriendin ook zei: Kijk, jij bent jij en als jij x niet bent gewend, dan is dat al heel heftig. Voor een ander kan dat heel normaal zijn, maar dat maakt niet dat het voor jou minder heftig is. ) Dus zij heeft me ook weer aan het denken gezet, maar ook de ruimte gegeven om wel alles te vertellen als ik dat zou willen en er klaar voor ben. Dat is wel fijn om te weten, want als ik dan heb besloten om en wat ik ga vertellen, dan weet ik al dat zij ervoor 'openstaat' om mijn verhaal aan te horen. Dankjewel voor je antwoord en ik ga het er maar eens over hebben met mn psycholoog.
02 juni 2020

Als antwoord op door 00d006b83b414f…

anoniem bedankt voor je uitgebreide reactie op deze vraag.... Wie vertel je wat.... dit is iets waar ik ook mee "worstel"... wil er wel over gaan praten met mensen in mijn omgeving in de toekomst...maar merk dat ik veel woorden die ermee samenhangen nu nog niet over mijn lippen krijg. Daarnaast heel lastig voor me dat mijn moeder het wel weet, er een rechtszaak is geweest en mijn vader van niks weet, omdat ik dat niet wilde. Dus behalve mijn moeder weet niemand van mijn familie het. Kan me voorstellen dat mijn vader niet blij wordt als hij hoort wat er allemaal is gebeurd en hij hier buiten is gehouden door mijn moeder, en daar kan ik hem alleen maar gelijk in geven. Echter kan dit voor zoveel extra ballast gaan zorgen dat ik gewoon niet zo goed weet wat ik ermee aan moet. Mijn behandeling is nog niet begonnen dus dit is wel iets dat ik nog wil bespreken als ik eindelijk eens door de wachtlijst heen ben...
02 juni 2020

Als antwoord op door 00d006b83b414f…

[~1097] herkenbaar hoor. Het is goed om na te gaan wat je tegen houdt. Mijn vader weet het ook niet. Voor mijzelf daar een aantal redenen voor: hij was verantwoordelijk voor het huiselijk geweld in mijn jeugd. Heeft dit zelf ook meegemaakt en daarover praten was geen optie voor hem. Dus hoezo zou hij wel willen praten over seksueel misbruik? Hij is niet heel erg slim en zijn emotieregulatie is dus niet heel goed. Hij zal waarschijnlijk dit als een extra voer gebruiken om mijn moeder zwart te maken voor de slechte opvoeding. Hij is behoorlijk racistisch ook richting homo's dus kan hier vanalles van gaan vinden. Dat zijn de praktische rationele delen. Emotioneel: ik kan me weer afgewezen gaan voelen. Hij is nu ook een fijne opa voor mijn kinderen en dat wil ik noet kwijt raken (kinderen hebben door de scheiding al genoeg verloren). En als ik daar dan tegenover zet wat het me kan opleveren als ik het hem wel vertel.... ik heb een eigen leven en het komt nooit ter sprake dus het is niet dat ik op mijn tenen loop of iets voor mijn gevoel moet inslikken in gesprekken. Het is simpelweg het gegeven dat hij het via iemand anders kan horen. Dus mijn winst is openheid en eerlijkheid naar hem en mezelf. Ik hervind ook een stuk kwetsbaarheid terug die ik niet durf(de) te tonen bij hem. Mijn gevoel van toen mag mee opgroeien naar de volwassene die ik nu ben geworden 1 van de duivelse dilemma's natuurlijk rondom praten. De nadelen wegen altijd zwaarder dan de voordelen. Maar waarom zou je daar gebukt onder blijven gaan? De laatste tijd toevallig bepaalde zaken die toch de kop opsteken dus nu wat meer bezig weer. Daardoor nu ook meer bezig weer met "wat heb ik wel en niet een plek gegeven" het niet hebben gedeeld met bepaalde mensen kan hier parten in spelen. Ik kan daardoor bewust een stuk herstel weglaten omdat er een angst is die onder ogen te zien. Omwille van mijn herstel ga ik het dus toch bespreken, het is tenslotte een belangrijke naaste van me. Zoals jij schrijft leia heeft je moeder het niet verteld tegen je vader. Is dat aan je moeder dan? Moet hij het indirect van een ander horen? Of van jou? Waar ben jij bang voor?
19 mei 2020
Ja ik ben het eens met lotje033 Ik heb ook heel veel verteld, was enorm spannend. Ook de angst en schaamte. Voel wat je wel en niet wil vertellen, je hoeft het niet meteen allemaal te vertellen. Wij zijn er als je hulp kan gebruiken! Je kan altijd een privé berichtje sturen, als je daar behoefte aan heb. Succes en heel veel sterkte, je kan het❤️
19 mei 2020
Dank allemaal voor het antwoorden. Ik heb degene die ik meer wil vertellen al een keer verteld dat 'iemand aan mij heeft gezeten en dat klopte niet'. Maar verder nog niet. Ik wil wel mijn verhaal delen, van hij deed dit en dat, want ik voel wel een beetje de behoefte om dat te doen en mijn psycholoog raadt idd ook aan om te praten met vriendinnen. Maar deel je dan ook in grote lijnen of precies wat er is gebeurd of alleen maar kort 'hij zat aan mij'. En tuurlijk moet ik dat zelf beslissen. Wat ik opmaak uit het antwoord van Edwin is dat ik dus best open kan zijn naar mijn vrienden toe. Ook al is dat eng en spannend. Het is niet gek ofzo dat ik hun al die details vertel. ?
19 mei 2020

Als antwoord op door f644e5359a7042…

Nee het is niet gek om details te vertellen, je bepaalt zelf nog altijd in hoeverre je ze het wilt vertellen. Ik heb zelf wel zo veel mogelijk verteld omdat ik mij daar fijn bij voelde. Maar het is jou keuze wat je wel en wat je niet wilt vertellen. Je vriendinnen supporter je no matter what!
20 mei 2020

Als antwoord op door f644e5359a7042…

Hoi. Ik haal uit je reactie vooral dat je je verhaal wílt delen. Voor mij was dat de goede aanpak. Ik heb ontzettend veel gehad aan mijn eigen netwerk. Een lieve vriendin, die het hele verhaal kent en met wie ik alles kan bespreken. Die nu ook snapt dat als je wel eens ergens mee worstelt, dat dat een oorsprong heeft. Dat onzekerheid om een verbinding aan te gaan met een nieuwe relatie, voor mij gerelateerd is aan wat er vroeger gebeurd is in de hechting. En dat maakt ook nu nog, jaren later, dat je in alle openheid kunt praten samen. Voor mij heeft dat de vriendschap zoveel betekenisvoller gemaakt. En ik pluk daar nu nog steeds de prachtige vruchten van. Je vraagt of het gek is al je details vertelt. Ik vind dat zeker niet gek. Je zou het gesprek met die vriend, vriendin of familielid ook open kunnen voeren. Ik gaf aan dat ik de vriendschap met die persoon zo waardeerde, dat ik graag mijn verhaal in detail wilde vertellen. Omdat ik de vriendschap en de liefde van die ander zo hoog had/heb zitten. Ik merkte bij de meesten dat ze daar dan heel open voor stonden. Ik trof er ook die aangaven daar moeite mee te hebben, het niet wilde horen. Uiteindelijk zijn dat voor míj de mensen geweest die nu niet meer tot mijn intimi behoren. Mijn afdronk is dus dat je niks móet, maar dat als je op basis van je gevoel je openstelt naar de echte intimi, je daar veel rijker van wordt. Het helpt jou en het diept jullie band uit. En dat gunnen we je vooral allemaal hier! Heel veel succes. Mocht je nog vragen hebben, schroom niet. Dat mag hier of via een PB.
19 mei 2020
Hoi, ik sluit me graag aan bij de anderen. Je móet niks. Ik denk persoonlijk dat het goed is om er over te praten. Ik heb er 30 jaar niet over gesproken. Ik kon naar mezelf niet eerlijk zijn, dus openheid geven aan mijn omgeving lukte toen natuurlijk al helemaal niet. Toen dat wél lukte, eerst richting een hulpverlener en daarna ook naar mijn intimi, heeft dat enorm geholpen. Echt enorm! Natuurlijk heb ik daarbij gemerkt dat sommige vrienden niet konden luisteren, terwijl anderen geweldige steunpilaren bleken te zijn. Dat zullen we allemaal hebben ervaren; mensen stellen je teleur en anderen overweldigen je met hun steun. Ik gun je vooral dat je mensen om je heen vindt, die willen en kunnen luisteren. Want dat is voor jouw herstel/je verwerking in mijn ogen het allerbeste. Het is heel pittig, maar ik hoop dat je er over kunt gaan praten. Dat kan ook hier bij Slachtofferhulp. Daar zitten ook veel mensen die kunnen luisteren. Heel veel succes.
19 mei 2020
Niks moet, dat voorop gesteld;) maar je ‘sh*t’ op je eigen vierkante meter proberen te houden vanwege schaamte, schuldgevoel of alle andere soorten gevoelens die de meeste hier ervaren is loodzwaar en doodvermoeiend. Niet dan? Een beetje delen met een persoon waarbij jij je op je gemak voelt is als positieve verspreiding van die compacte vierkante meter ‘sh*t’. Diegene kan het niet voor je oplossen, het wordt ook niet zijn/haar probleem maar jij hoeft het dan niet meer allemaal alleen te dragen. Een stukje van jouw vierkante meter ligt dan op zijn/haar vierkante meter. (Verspreiding) Alsof er een lading van je af valt. En dat geeft weer ruimte voor heling/verwerking. Heel veel sterkte! Jij kan dit, je hebt het ook al voor elkaar gekregen om dit bericht te plaatsen :) Xx
19 mei 2020
Hai, er over praten kan echt helpen bij het proces. Is wel spannend en zwaar maar uit mijn eigen ervaring heeft het heel erg geholpen! Succes en sterkte en luister goed naar je gevoel❤️
19 mei 2020
Mij heeft het heel erg geholpen om er over te praten. Ik ben heel open over wat er met mij is gebeurt en probeer het ook tegen zo veel mogelijk mensen te zeggen. Aangezien ik PTSS er aan over heb gehouden en ik nog regelmatig paniekaanvallen heb zorg ik er zo voor dat mensen mij kunnen helpen doordat ze van mijn situatie af weten. Natuurlijk is het allemaal jou eigen keuze om er over praten maar naar mijn eigen ervaring heeft het mij heel erg geholpen☺️
19 mei 2020

Als antwoord op door Anoniem (niet gecontroleerd)

Dankjewel. Dan ga ik het proberen te vertellen....
19 mei 2020

Als antwoord op door Anoniem (niet gecontroleerd)

[~1308] het blijft altijd moeilijk. ik heb het er ook moeilijk mee gehad om het de eerste keer te vertellen. maar het geeft je uiteindelijk wel een goed gevoel als je het eenmaal tegen mensen zegt die je vertrouwd
20 mei 2020

Als antwoord op door Anoniem (niet gecontroleerd)

Ik heb het verteld, maar geen details. Alleen wat en wie. En de reactie van mijn vriendin was heel goed, ze ging er niet op in maar steunt mij wel sindsdien. Ik heb ook de ervaring gemaakt dat sommige mensen niet meer tegen mij praten nadat ze het weten. Sommige mensen kunnen daar niet mee omgaan. Dus goed selecteren. Dat voel je wel aan. Voor mij persoonlijk kan ik er het beste mee praten met een goede vriend. Ik weet niet waarom, maar het deed goed voor mij om er met een man over te praten. Een lieve man natuurlijk wel. Want het is fijn om de ervaring te maken dat niet alle mannen zo zijn. Maar dat moet iedereen voor zichzelf uitmaken natuurlijk, wie men in vertrouwen neemt. Ik kan alleen maar zeggen dat er veel begrip en steun was voor mij toen ik er eindelijk na 37 jaar over praatte. Ik heb twee broers en de ene neemt nu afstand maar steunt mij wel als het nodig is, de andere doet gewoon normaal tegen mij. We praten er niet over maar ik kan wel bij hem terecht als ik in de buurt ben. Beide vind ik ok. Want niet iedereen kan daar even goed mee omgaan. Dat is normaal toch. Veel sterkte. En veel moed gewenst. Het is zeker niet gemakkelijk om erover te praten, zeker niet. Maar het helpt wel ergens voor mij, want dan weten mensen ook waar ze mee moeten opletten. Ik heb ook de ervaring gemaakt dat er geen begrip is voor het feit dat ik mijn vader uit te weg ga, bijvoorbeeld op de begrafenis van mijn oma. Terwijl mijn tante weet wat er gebeurt is, omdat ze er achteraf naar vroeg en ik het dan verteld heb. Sommige mensen kunnen het zich niet voorstellen. Dat gebeurt ook. Maar ik laat mij daar niet teveel door beïnvloeden. Want ik heb mijn eigen waarheid. En iedereen die die niet wil zien, die mag dat van mij.