totaal onverwacht uit de hoek "vriendschappelijk"

Er was iemand bij mij thuis, die vaker kwam, voor een kop koffie of een klusje. toen hij weg wilde gaan, en ik ook opstond gaf hij mij een knuffel. nog steeds niks bijzonders, we mochten elkaar graag en ik had goed contact met hem en zijn vrouw. maar ineens voelde ik dat die "vriendschappelijke" knuffel veranderde. hij hield mij stijf tegen zich aan, ik probeerde los te komen, maar hij was sterker. en opeens had hij mij zo vast dat ik geen kant op kon en hij kuste mij tot 2 x toe op mijn mond. pas de derde echte poging om los te komen lukte. en vervolgens zei hij , tot overmaat van ramp, zeg maar niks tegen mijn vrouw, dit moet af en toe kunnen hoor. ik was geheel verstijfd, heb niet gereageerd, niks gezegd. hij is weggegaan. een week later( ik liep alleen maar te huilen elke dag) heb ik hem een appje gestuurd dat ik flink geschrokken was, niet hebben kunnen reageren uit shock en wij elkaar voorlopig maar moesten mijden. 3 dagen later kreeg ik een uitgebreide app met excuses en dat het nooit had mogen gebeuren en hij ook geschrokken was en al bij de dokter was geweest vanwege de heftige maagpijn, niks kon eten etc. enorme spijt. toen voelde ik, dat ik niet meer bang hoefde te zijn, ik had inmiddels in mijn hoofd een monster van hem gemaakt, maar dat beeld klopte niet, besefte ik. ik kende hem al 9 jaar, dit was echt een fout van hem, maar hij was geen monster. ik heb hem gevraagd de volgende middag even langs te komen om het uit te praten. ik heb hem precies verteld hoe hij mij mijn gevoel van veiligheid notabene in mijn eigen huis had afgenomen ( ik ben vroeger na mijn scheiding een aantal jaren bedreigd, gestalkt en getreiterd) dat hij het recht niet had mij op mijn mond te kussen, dat dat van mij was en privé en dat hij mij wilde dwingen achterbaks en schijnheilig tegen zijn vrouw te doen, terwijl zij altijd voor mij klaarstond. dat ik dat niet van plan was, ik had niks fout gedaan en dat hij zich zo moest gaan gedragen was zijn probleem en niet de mijne. succes ermee. ik voelde me supersterk en opgelucht, ik was niet meer bang. maar , op advies van mijn vriendin, vroeg ik hem ook waarom dit gebeurd was, aangezien ik nooit iets gevoeld heb in die richting ( ik had zelf een idee waar het mee te maken zou kunnen hebben) maar zijn antwoord kwam uit een hele andere hoek, namelijk, ik ben een man en een man droomt weleens. en dat was nou zo'n klap in mijn gezicht. vreselijk, opnieuw äangerand". het idee dat iemand over mij droomt met seksuele fantasie, dat wil ik helemaal niet weten. en juist dit laatste kan ik niet loslaten. ik vertel mezelf elke keer dat ik er overheen ben, dat ik niet meer bang ben, maar merk dat als ik eraan denk, ik meteen begin te huilen en het niet prettig vind om naar buiten te gaan ( hij woont hier in het complex). ik kan hem niet ongedwongen te woord staan. ik kan hem niet verbieden over mij te dromen, ik kan er niks mee. maar hoe kan ik precies dat laatste stukje nou ook loslaten? in plaats van dit weg te stoppen, wil ik het graag nu onder ogen zien en er niet jaren verstopt mee blijven lopen. ik vond het moeilijk om te delen omdat de meeste mensen veel heftiger dingen hebben meegemaakt en ook de reacties van de drie mensen tegen wie ik het verteld was, was, wees blij dat het hierbij is gebleven, zal ik hem even aanpakken , waarom heb je hem geen schop gegeven?. ik ben bevroren, heb echt niet kunnen reageren en ja, ik ben blij dat ik niet verkracht ben, heel blij. maar ik heb nooit kunnen vermoeden dat wanneer iemand totaal onverwacht over mijn grens zou gaan, mij dat zo diep zou raken. ik voel het echt heel diep van binnen en vind het zo onrechtvaardig wat hij gedaan heeft. er is nu zoveel nieuws over ongewenst gedrag en het gaat gewoon door. ik weet dat ik het moet voelen en stil moet staan bij het gevoel wat het met mij gedaan heeft en doet, maar gaat het dan ooit minder worden? hoe kan ik me ooit weer vrij en veilig voelen?