Masker af doen naar mijn omgeving en kinderen
Lieve lotgenoten,
ik vind het spannend om dit te schrijven maar ik merk dat ik opzoek ben naar steun en handvaten hoe ik dit kan aanpakken.
In mijn kindertijd ben ik seksueel misbruikt door mijn vader. Vanaf mijn 6e jaar ongeveer. ik groeide op in een gezin waar veel aan de hand was en waar vooral veel aandacht ging naar mijn broer vanwege gedragsproblemen. Ik noem mezelf wel eens het vergeten kind.. zo voel ik me ook. Er was weinig tot geen aandacht al vanaf kinds af aan stond ik in overlevingsmodus. Op mijn 19e ben ik compleet ingestort en is er via via hulp gekomen en had ik EMDR gehad. Dit heeft tot een bepaalde periode effect gehad. ik had geen idee wat een gezonde manier was van liefde ontvangen. Ik was altijd empatische en kende totaal mijn eigen grenzen niet. Waardoor ik in verschillende slechte relaties ben beland. van partnergeweld, verkrachtingen binnen de relatie. ik was 25 toen ik mijn eerste kind kreeg, waar ik zielsveel van hou en ergens ook mijn redding is geweest. helaas heb ik moeten vluchten van mijn dochter haar vader en is er geen contact. Ik merk eigenlijk de laatste 2 jaar dat er heel veel spanning in mijn lijf zit, oververmoeid, hele nare gedachten wat er voor zorgt dat ik er van schrik. ik heb het gevoel alsof ik al heel lang mijn masker op heb , ook naar mijn dochter toe alsof ik niet mezelf kan zijn. ik vroeg me af of er meer ouders zijn met een soort gelijk verhaal en hoe je dit aanpakt in de opvoeding. ik word vaak getriggerd uit vroeger.
Ik heb ook weinig hulp, steun gehad omdat ik heel bang ben om er over te praten. maar ik voel dat er heel veel pijn en verdriet zit. Maar ik moet door voor mijn kinderen dat wil ik ook graag.
Ik heb toch hulp gevraagd via de huisarts, die heeft nu een spoedverwijzing gemaakt voor ggz. ik heb morgen de intake. Ik merk dat ik er ook wat sceptisch in ben omdat ik niet perse een diagnose wil. Ik weet waar het vandaan komt. Ik heb de hel gezien als kind, als jongvolwassene, continue overleefd. de koek is op.. ik wil leven in plaats van overleven, ik wil leren om niet continu naar mijn kritische stem te luisteren, maar met liefde naar mezelf te kijken. dit zijn dus dingen die ik wel weet maar totaal niet voel dus waardoor ik vastloop.
Ik wil mijn kinderen niet belasten met mijn verleden, maar ik ben en kan nu niet de moeder zijn die ik zo graag wil zijn waardoor ik me dan weer schuldig voel. het is een cirkel waar ik in zit. :(
2 Reacties
Zoals ik lees is er nogal wat met je gebeurd.
Velen van ons komen opnieuw in soortgelijke situaties/relaties terecht, dat heeft vooral te maken omdat je als jong kind intuïtief reageert met overlevingsmechanismen, waar je je lang niet bewust van bent (geweest) tot het je echt gaat opspelen in je dagelijkse gang.
Weet dat kinderen onbewust ook als je niets verteld veel kunnen oppikken, wat zij dan niet kunnen verklaren en eveneens invloed kan hebben.
Maar het is helemaal aan jou.....daarmee pak je een stukje regie terug.
Wat misschien ook helpt is haptonomie om weer wat beter in contact te komen met je lijf, stapje voor stapje wat spanning te kunnen afvoeren, waarbij praten erover niet perse de hoofdmoot hoeft te zijn.
Misschien helpt dat je dan ook in contact met je kinderen.
En ja je verdient het dat er ook dat moment komt dat je met liefde naar jezelf kunt kijken en hoeveel moed er nodig is om vol te houden, maar het niet alleen dat hoeft te zijn, kan zijn.
Je stapje voor stapje van overleven naar leven kan.
Dat wens ik je van harte!
Ik denk dat de huisarts niet zomaar een spoedmelding maakt.... Een diagnose krijgen is nooit leuk maar een noodzakelijk kwaad voor vergoeding vanuit de zorgverzekering. Maar het kan je uiteindelijk veel brengen!
Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn maar probeer voor jezelf de balans te vinden. Ja je moet door voor je kinderen maar je wilt zelf ook leven ipv overleven. Heb je een partner, ouders of vrienden die kunnen helpen?
Ja, je kinderen triggeren je als geen ander (vooral de jongste doet echt wat met mij). Het is fijn als je de ruimte (en hulp) hebt om dit te onderzoeken en vooral je reactie hierop te veranderen. Therapie heeft mij geholpen om te voelen wat er gebeurt en erbij te blijven. Ik snap je weerzin tegen de gzz maar hoop dat je desondanks je weg naar een voor jou goede hulpverlener weet te vinden.
Groetjes, Cindy