Binnen de familie
Ik vind het best spannend om hierover te praten, maar ik merk dat ik mensen nodig heb die mij hierin kunnen helpen. Toen ik negen was en mijn broer veertien, heeft hij mij seksueel misbruikt. De herinneringen waren lang heel vaag, maar de laatste tijd komt er steeds meer omhoog. Voor het eerst heb ik het uitgesproken tegen mijn vriend, mijn andere broer en mijn moeder. Het was de eerste keer dat ik er echt over heb gepraat.
Sinds ik het zo duidelijk heb gezegd, voelt alles raar. Ik merk dat ik er meer last van heb dan ik dacht. De herinneringen die daarna boven komen, en hoe ik toen ( toen ik klein was tijdens het seksueel misbruik) met alles omging, voelen vreemd en verwarrend. Soms voel ik me vies, omdat ik me schaam dat ik later bij andere mensen misschien aandacht zocht die hier een beetje mee te maken had. Dat gevoel raakt me en ik weet niet goed hoe ik ermee om moet gaan.
Ik voel me verdrietig en ik heb geen contact met mijn broer, omdat hij onze familie ontwijkt. Toch wil ik met hem praten, want hij weet niet dat ik dit heb gedeeld met de mensen die het nu weten. Ik wil begrijpen wat dit voor mij heeft betekend en hoe ik verder kan, maar ik ben bang voor zijn reactie. Ik weet niet wat de juiste stap is, en ik heb hulp nodig.
7 Reacties
Bedenk vooral bij jezelf "wat wil ik uit het gesprek met mijn broer halen?" Want het is de toon die de muziek maakt. Wil je dat hij het gesprek aangaat probeer dan het gesprek aan te gaan met hem voordat de familie het doet want dat voelt waarschijnlijk veel meer bedreigend voor hem. (Tenzij hij met iemand wel een heel goede band heeft)
Ga het gesprek aan met een aantal zaken in je achterhoofd "wat is de belangrijkste vraag waar ik antwoord op wil?" En "hoe neem ik standpunt in bij.... reactie" en "hoe en wanneer trek ik een grens" want uiteindelijk gaat het om jouw grens die overschreden is die je opnieuw wilt stellen ook (belangrijk voor je herstel ook)
Wat je ook kiest. Kies voor jezelf. Sta bewust stil bij de voor en tegens en bespreek het met je familie. Ook als je niet wilt dat zij het gesprek nu met hem aangaan. Maar gun jezelf ook tijd. Ik weet dat je nu een soort etterende wond hebt opengesneden en je schrikt van alle troep die eruit komt, maar dat hoort erbij en mag/moet zelfs gebeuren. Maar gun jezelf dus ook vooral tijd in dit proces opdat je als alle troep eruit is je misschien heel specifiek nog zaken overhoudt waardoor je het gesprek misschien heel anders zou willen voeren.
Jij hebt niets fout gedaan. Het is jou aangedaan. Misschien loopt jouw broer er ook mee, heeft hij spijt, maar durft hij er zelf niet over te beginnen omdat hij bang is dat hij dingen oprakelt die jij misschien niet meer weet. Dat kan een reden zijn waarom hij jullie gezin/familie ontloopt. Maar het kan ook zijn dat hij zich niet schuldig voelt, of dat hij zal reageren als een kat die in het nauw gedreven wordt. Hij kan boos worden als jij hem er mee confronteert. Persoonlijk denk ik dat wat er ook zal gebeuren, het voor jou helpend kan zijn om het toch naar hem uit te spreken. Dat kan voor jou ook een hoop dingen duidelijk maken en het kan je helpen om dingen te verwerken omdat je wat er gebeurd is misschien beter kunt plaatsen. Ik kan je alleen meegeven dat durven kiezen voor jezelf een grote stap in het verwerkingsproces kan zijn. Ik hoop dat je een fijne kring mensen om je heen hebt die er voor jou kunnen zijn tijdens de stappen die je gaat nemen.
Heel herkenbaar verhaal. Ik ben in therapie gegaan, het eerste praten met een psycholoog hierover, gaf mij duidelijkheid. Ik heb mn broers geconfronteerd. De jongste broer ( 6 jaar ouder) gaf het toe, andere niet. Kan nu redelijk met de jongste broer erover praten, oudste moet ik nog nadenken hoe ik dat aanpak. Wat ik wil is openheid en ik heb het idee dat ik het dan achter me kan laten maar wel ga werken met wat het allemaal met me gedaan heeft, veel helaas, voelde me ook altijd vies, slechte dochter en noem maar op. Misschien heb je hier iets aan, heel veel wijsheid en praat
Groetjes Agnes
We hadden nog een beetje contact, alleen over koetjes kalfjes maar ik kreeg daar steeds meer weerstand tegen. 2 week geleden een app gestuurd met een heel verhaal erin conclusie ik wil openheid. Hij reageerde wel maar wil met mijn therapeut praten, heb morgen gesprek met haar. Weet niet wat ik moet doen. Ja dat gedrag, heb hetzelf eigenlijk nooit zo door gehad tot ik in therapie ging en helaas is mijn vertrouwen in mannen niet zo goed