Leven met het trauma voelt zo oneerlijk
Heel veel van het seksuele misbruik dat ik heb meegemaakt is of gedaan door mijn ouders of ze wisten ervan en lieten het toe. Dit is ook een van de redenen waarom ik zodra het kon een jaar geleden het contact met ze heb verbroken.
Ik woon sindsdien bij mijn zus en zij heeft nog wel goed contact met ze, mijn oudere broer ook. Mijn zus en oudere broer weten niet van mijn trauma, maar wel dat mijn vader mijn jongere broer ook seksueel heeft misbruikt.
Op verjaardagen of andere familiegelegenheden worden mijn ouders ook gewoon uitgenodigd en wordt er eigenlijk vanuit gegaan dat ze er bijzijn. Ik moet maar wegblijven en op een ander moment de verjaardag van de familielid vieren of iets dergelijks.
Alleen maar omdat zij mij zoveel trauma hebben gegeven en ik niet ze kan zien zonder herbelevingen te krijgen. Het voelt zo oneerlijk. Waarom moet ik mij aanpassen terwijl zij de daders zijn en ik het slachtoffer? Waarom zijn de rollen niet omgedraaid?
11 Reacties
Bedankt voor het delen van je verhaal.
Wat je vertelt is heel herkenbaar en komt vaker voor dan je zou verwachten.
Waarom het vaak zo gaat ? Ik denk dat iedereen bang is ofzo. Het is taboe
En inderdaad vreselijk oneerlijk en onmenselijk.
Valt niet mee , de situatie waarin je zit.
Maar mensen begrijpen het vaak helemaal niet. Al leg je het honderden keren uit.
Heel veel sterkte, e wees lief voor jezelf
Ik lees je en herken je gevoel dat het heel oneerlijk kan voelen om met trauma te (moeten) leven.
Sterkte met jouw situatie
Mijn vader is heel goed geweest in het verhaal verkopen dat mijn jonge broer dingen erger heeft geïnterpreteerd dan het bedoelt was. Hierdoor is mijn oudere broer heel erg in het midden van "het is vervelend en naar maar was vast geen misbruik", hij heeft dit pas maanden later laten weten toen er expliciet naar gevraagd werd. Mijn zus gelooft mijn jongste broer in dat er iets gebeurd is wat traumatisch was, maar gelooft ook mijn vader in dat hij nooit express een van ons op deze manier zou mishandelen waardoor ze denkt dat de waarheid ergens in het midden ligt.
Dankje voor je lieve woorden en vooral ook sterkte met je eigen zoektocht hierin
Het voelt niet alleen als oneerlijk, het is oneerlijk. Je familie op deze manier kwijtraken confronteert je elke keer met je trauma's en je kunt er niets aan doen.
Ik spreek uit eigen ervaring😉
Liefs en sterkte😘
Daar staat tegenover dat als ze het wel weten ze er nog steeds voor kunnen kiezen, zelfs als iemand veroordeeld wordt! De mens is een wispelturig wezen wat overgeleverd aan eigen driften en gewenningen keuzes maken die vaak rationeel lastig te begrijpen zijn.
Vaak komt het neer op "verandering is eng"
En ja dat is enorm onrechtvaardig.
Komt je jongere broer ook op die verjaardagen en weet de familie daar wel vanaf? Heb je ooit overwogen om jouw verhaal ook te doen? Het zou je broer zijn verhaal steunen en voor familie misschien minder laten twijfelen hoe waar het allemaal is. Want mensen zullen toch aan hun beeld pogen vast te houden.
Bottom line is wel. Als jouw grens overschreden wordt. Kun je deze beter kenbaar maken als je de hoop hebt dat mensen die niet langer overschrijden.
Je broer en zus hebben wel contact met ouders. Hoe sta je daar dan in? Of hoe wordt het misbruik van je broertje gedragen of afgewezen? Zoveel componenten in je korte stukje! Heftig en lastig dat zeker!
Ik ben niet zeker van wat mijn uitgebreide familie precies weet, maar mijn zus en oudere broer weten in best wel wat detail wat mijn vader bij mijn jongere broer heeft gedaan. Ze reageerde met shock en zitten eigenlijk in het midden met wat ze geloven. Ze geloven dat er wel iets is gebeurt, maar dat her vast niet zo erg kan zijn als dat mijn jongere broer het neerzet. Dus ze willen gewoon nog de steun en het voor hun fijne contact met mijn ouders behouden. Het is wel duidelijk voor hun dat ik en mijn jongere broer helemaal onze ouders niet willen zien, zelfs niet op verjaardagen.
Ik wil mijn verhaal op den duur wel met mijn zus en oudere broer delen, maar ben nog niet op een punt waarbij dat veilig voelt. Mijn jongere broer weet het wel waardoor we ook steun uit elkaar halen.
De regie ligt vooral bij jou al voelt dat vaak niet zo.