Misbruik relatie
Hoi lieve mensen,
Ik wil graag iets delen. In mijn relatie met mijn ex ben ik seksueel misbruikt. Dat begon al voor het huwelijk, bij onze eerste keer seks. Dat was al gedwongen. Hij manipuleerde veel, draaide het steeds zo dat ik me schuldig voelde. En omdat ik verliefd was en bang hem kwijt te raken, geloofde ik dat ergens ook. Hij was ontzettend charmant en wisselde van leuk/lief naar niet lief.
Hij kwam uit het buitenland en logeerde bij ons thuis. Alles ging daardoor snel. Het werd een soort waas waarin hij steeds een stap verder ging. Tot hij te ver ging en seks had tegen mijn wil.
Ik was boos, maar hij zei dat het de volgende keer anders zou gaan. Hij gaf mij steeds de schuld. Ik wilde geen seks oa vanwege mijn geloof, en hij zei dat hij dat begreep. Hij maakte het een gedeeld probleem, alsof we samen worstelden met lust en dus maar moesten trouwen.
Er zijn veel momenten die steeds terugkomen die ik eerder wegstopte.
Omdat er ook situaties arondom slapen gebeurde, was het vaak vaag. En toch voelde het zó fout.
Er zijn heel veel dingen die ik heel concreet kan benoemen — dingen die hij écht deed. Maar juist dit gedeelte, dat zo vervaagd is in mijn herinnering, voelt misschien nog wel het meest grensoverschrijdend. Ik voel me dan niks meer als een soort object. En daar heb ik nogsteeds last van.Alsof mijn grenzen te lastig waren.
Ik voel me nog steeds dom dat ik het allemaal niet zag. Dat ik het goedpraatte met cultuur, liefde, geloof. Dat ik dacht: als we straks getrouwd zijn, is alles opgelost. Dan mág seks, dus is er geen probleem meer. Maar toen werd het er niet beter op. Alles draaide om hem. Als ik zin had, had ík een probleem. Hij wilde juist als ik pijn had.
Kort na de bevalling dwong hij alweer tot seks. Vanaf toen heeft seks altijd pijn gedaan. Maar pijn werd de norm.
Het besef dat ik echt niks voor hem betekende — dat ik alleen maar gebruikt werd als hij zin had — dat komt nu pas echt binnen. En dat ik dat zelf niet eens meer helder zag, omdat ik in een soort overlevingsstand zat
En dan toch: ik hield van hem. Ik trouwde met hem. Ik dacht dat het liefde was. En ik voel me daar nog steeds zo dom over. Maar ik wist niet beter. Ik was gebroken, afhankelijk, verward. Maar ik blijf me er zo er zo stom over voelen. Ook omdat er zo wel op gereageerd wordt door mensen, van je was naïef.
Maar tegelijkertijd zit ik met al die herinneringen, die zo overweldigend zijn en veel, waar ik mezelf niet de schuld meer voor kan geven omdat hij dat deed. Maar het blijft nog zo onrealistisch en vaag omdat ik zo in een overleven stand zat en maar weinig op dat moment mee kreeg, daarom voelt het nu ook allemaal zo heftig.
Ik krijg ondersteuning, ben ondertussen gescheiden. En daarom komen juist deze dingen heel erg terug nu. Ik vind het lastig om om te gaan met wat er is gebeurd. Als ik dan zie wat hij allemaal heeft gedaan, vind ik dat heel intens. Ik hoop dat ik meer van mezelf beschuldigen of mezelf bevragen, alles een plekje mag gaan zoeken. Ik ben vooral opzoek naar erkenning denk ik van dit stukje.
6 Reacties
Als dat alleen hetgeen is wat je andere vertelt dat zullen ze geshockeerd zijn en het niet kunnen behappen. Ik moest ook even denken van "wat moet ik met dat bericht en wat doet het nu met me?" Tot ik op het moment kon komen waarbij ik dacht "wat vertelt Evy nu? Waar vraagt ze nu om?"
Dus ik ga proberen te reageren op het tweede stuk nu.
Je hebt een man getroffen die waarschijnlijk al voordat hij bij je bleef slapen je helemaal ingepakt heeft. Mogelijk zelfs ingespeeld op alle emotionele tekortkomingen die je op dat moment ervaren hebt. Je bent heel gelovig opgevoed zeg je. Streng zelfs als ik het goed lees en als ik tussen de regels lees dan gingen de regels van het geloof het antwoord worden op alle vragen zonder dat er naar jou als individu werd gekeken. Dat is soms een nadeel van geloof. De regels van geloof zijn het antwoord op alle levensvragen maar zijn algemeen en niet specifiek. Ze bieden een bestemming maar geen route. Maar voor sommige ouders is dit hetzelfde. Kinderen krijgen daardoor soms minder emotionele steun want "het is toch al duidelijk?"
Als ik het zo lees had je een partner getroffen die jou ingepakt heeft. Niet omdat je naïef bent maar omdat hij momenten kiest waarin jij het meest kwetsbaar bent. Toen hij bleef logeren, gebruik makend van de schaamte. Na bevalling wanneer je lichaam herstellende was. Maar zo zullen er waarschijnlijk heel veel momenten zijn die erop duiden dat hij heel opportunistisch was en zijn momenten uitkoos.
Wat je tussendoor schrijft "als ik zin had, had ik een probleem" hij maakte het er dus van alsof jij vaker wilde dan hij. Maar wilde jij seks of wilde je op dat moment een antwoord op je wens om liefde en intimiteit? Gehoord worden. Hij heeft dus veel zaken naar zijn hand gezet en het allemaal naar jou toe gedraaid als probleem. Dat maakt jou niet naïef, dat maakt jou slachtoffer.
Ik weet niet of je al professionele hulp hebt (gehad) maar er zijn belangrijke momenten in een contact die bepalen zijn geweest voor het verdere verloop. Vaak vinden deze al plaats voordat er misbruik plaatsvond. Het kan je helpen om dat beeld voor je helder te krijgen en je te richten op wat die persoon je vanaf het begin al aandeed. Want nu zit je denk ik mog teveel in het gevoel dat jij medeplichtig was in dit alles. Dat jullie getrouwd zijn en dingen erbij horen enzo.
Gezien je streng gelovige achtergrond? Ben je nog samen? Nog getrouwd? Want dit zou me ook niet verbazen.
Hoe dan ook goed dat je op slachtofferhulp bent beland want ja je bent slachtoffer van een situatie waar niemand in zou moeten zitten.
Hopelijk kun je iets met mijn verhaal. Als je vragen hebt stel ze vooral!
Hier heb ik destijds uitgebreid mijn verhaal beschreven. Met de hoofdzaken die bijdroegen aan de weg naar misbruik. Dat is een beetje wat ik bedoel in mijn reactie. Dat je het bij jezelf zo terug kunt bekijken. Niet wat deed hij maar wat deden zaken met mij en hoe vormden ze me richting het misbruik/de situatie.
Bedankt voor je reactie.
Ik heb mijn bericht iets aangepast. Normaal vertel ik mijn verhaal ook niet op deze manier. Maar ik merk dat ik veel last heb van alle herinneringen die nu bovenkomen. Ik ben zoekend in wat normaal was, wat er echt gebeurd is, en waarom sommige dingen op die manier zijn gegaan.
Over je vraag: ik ben gelovig opgevoed, maar in een warm gezin. Niet streng religieus. Ik had wel bepaalde denkbeelden, zoals “we hebben seks gehad dus dan moet je trouwen,” maar mijn moeder probeerde dat juist uit mijn hoofd te praten. Die ideeën kwamen meer vanuit ongezonde groepen waar ik later in terechtkwam. En ook wel de dingen die hij mij vertelde/aanpraatte.
Als ik nu terugkijk op alles, lijkt het alsof hij heel bewust handelde. En ergens vind ik het dan bijna makkelijker om mezelf de schuld te geven, of te zoeken naar wat ik fout deed, dan om echt te erkennen wat er is gebeurd.
Ik zocht meestal niet naar seks. Want dat was eigenlijk nooit fijn. Wat ik zocht was gewoon samen zijn, me geliefd voelen, gehoord worden.
Ik krijg traumabehandeling en hoop dat dat wat gaat helpen.
Gelukkig ben ik weggegaan bij hem. Ik had een goede christelijke vertrouwenspersoon aan wie ik mijn verhaal vertelde. Zij zag meteen hoe heftig en schadelijk het was. Ze zei direct dat weggaan een optie was, ook binnen een christelijke context. Dat hielp me om die stap te durven zetten. Mijn kerk was daar teleurgesteld over. Ze wilden dat ik eerst nog in gesprek ging of het kon herstellen. Maar ik heb daar nooit spijt van gehad. Geen moment.
Dankjewel ook voor jouw verhaal. Ik ben zelf begonnen met alles op te schrijven, wat er is gebeurd en hoe ik hier eigenlijk in ben gerold. Dat helpt.
Je had voor mij je verhaal niet hoeven aanpassen hoor. Het was helder voor joiw moment. Je verhaal mag puur blijven net als dat ik mijn reactie zo puur mogelijk poog te geven.
Communicatie is soms een dingetje voor me en voor menig slachtoffer dus poog ik transparant te zijn ook over hoe iets (voor mij) overkomt. Dat kan voor een ander heel anders zijn.
Welke trauma behandeling krijg je?
Dat kan veel oproepen ook. Wees vrij in ieder geval om hier te delen. Zonder rekening te houden met. Gewoon van je afschrijven. Wij reageren toch wel hier 😁
Vanuit mijn kerk is een reactie geweest dat ik teveel dingen deelde en mijn ex daarmee schaade. Andere mensen die ik wat heb gedeeld in vertrouwen hebben dingen zonder toestemming gedeeld. Of rondgeroepen bij mensen dat dit mijn verhaal is, maar dat ik een leugenaar ben enz. Dat hij nooit zoiets kon doen.
Daardoor ben ik steeds banger geworden om te delen. Zelf is het een bewuste keus geweest om open te zijn, het taboe verbreken moet ergens beginnen. Maar ik heb het wel onderschat, wat de impact van alle roddels, het gepraat en de woorden van mensen zou zijn. Ondanks dat ik het alleen mensen vertelde die ik vertrouwde, dat maakt het extra pijnlijk als er met wat je deelt niet goed omgegaan wordt
Dus ik deel nu bijna niks meer, maar dat doet mij ook niet goed.
Wat er veel gebeurd is dat het omgedraaid wordt door mensen in omgeving. In ben bij hem weggegaan, ik heb gekozen om te scheiden. Ik ben te hard geweest, ik maak zijn leven kapot. Het is zielig voor hem, er is ook goede in hem dus ik blijf in contact met hem.. ookal schaadt het onze relatie’
En zo maken ze van mij eigenlijk de dader, maar dat voelt zo krom.
Ik zit in een traject met wisselende behandel soorten en wisselende behandelaars, dus emdr maar ook andere vormen zoals imaginary exposure.
Daarom zijn lotgenoot contactgroepen fijn zoals dit forum maar er zijn ook live groepen van slachtofferhulp (weet niet of je daar al over gelezen hebt) maar daar zijn ook veel mensen blij mee.