Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor nabestaanden na zelfdoding

Je eigen weg vinden

Het leven voelt als lijden. De grote momenten volgen elkaar in rap tempo op. Verjaardagen, feestdagen en dat zijn nog de momenten waarvan je weet dat ze er aan komen en waarop je je enigzins kan voorbereiden. Dat ze nu zoveel mist, maakt mij verdrietig. Al raken de kleine momenten van gemis mij meer.

In alles wil ik haar vast houden. Ik draag haar truien en schoenen, heb een fotoboek gemaakt met al onze foto’s en heb van een kaartje die ze voor mij schreef in Januari een klein gedeelte in haar handschrift nu laten tatoeëren.

Heb constant dat ik nu graag aan haar zou willen vragen van hoe zou je dit doen, wat is jouw mening, wat denk jij hiervan, wat is het beste of wat vind je dat ik moet doen.

En ben constant bezig met hoe maak ik haar trots. 

Mijn dromen waren gericht op een ons, een wij, een samen oud. Nu moet ik het leven alleen doen. Hoe vinden jullie je eigen weg weer in het leven?

Bezig met laden...

2 Reacties

23 juni 2025 (bewerkt)
Hoi Manon

Je woorden over het leven als lijden ervaren grijpen me aan.
Je beschrijft naast het verlies van jouw dierbare, ook een toekomst die nu anders gaat zijn dan je droomde.
Je geeft tegelijkertijd ook een aantal mooie voorbeelden van markeringen zoals de tattoo en het fotoboek.
Op jouw vraag hoe anderen hun weg weer vinden hoop ik nog veel meer reacties te mogen lezen. Hoe pas je je aan aan een leven zonder diegene die je bent verloren? Ik denk dat wat mij in ieder geval heeft geholpen is om in contact met anderen te blijven.

Hoe gaat het nu met je?

Groet
Stefan
30 mei 2025
De oplossing heb ik niet, maar ik herken heel erg wat je zegt. Je gaat ineens van samen een toekomst opbouwen naar hoe nu verder. Daar zit ik ook middenin.

Het voelt stuurloos, zo zonder gezamenlijke toekomst. En zonder te weten waar je heen wilt is het moeilijk sturen.

Ik probeer vooral niet te groot of te ver vooruit te plannen nu. En in kleine dingen iets doen waar zij trots op zou zijn mag nog steeds.