Mijn vader

Hieronder is mijn verhaal. Ik heb het heel lang weggestopt. Steeds probeerde ik mijn tranen in te houden, maar laatste paar dagen kon ik het niet meer. Ik stond op het punt te breken, telkens weer, maar ik hield me groot tot ik eindelijk alleen was. Toen kwam alles eruit.

Soms denk ik dat ik overdrijf, of dat ik mezelf zielig probeer te vinden. Maar eerlijk gezegd: ik probeer er gewoon niet aan te denken. Want zodra ik eraan denk, voel ik me vies. Ik durf bepaalde kleding niet meer te dragen, uit angst om aandacht te trekken. Het voelt dan alsof ik dat moment opnieuw beleef. Thuis probeer ik me zo onaantrekkelijk mogelijk te kleden, zodat niemand op een rare manier naar me kijkt. Soms wil ik er gewoon lelijk uitzien, zodat ik me veiliger voel.

(ongeveer 2 maanden geleden)
Op die dag liep ik de kamer binnen waar mijn vader lag te slapen (dat dacht ik tenminste). Ik wilde iets van boven zijn bed pakken, uit een doos. Ik droeg een huisjurk — wijd, niets bijzonders. Maar toen ik weg wilde lopen, voelde ik ineens een klap op mijn bil. Ik liep snel door en deed alsof er niets was gebeurd. Ik schrok enorm.

Ik ging naar een andere kamer en begon te beseffen wat er net was gebeurd. De tranen stroomden, ik voelde me zó vies. Ik probeerde mezelf te overtuigen dat het misschien een ongelukje was. Maar ik bleef erover nadenken en probeerde het zelfs na te doen bij geen enkele onbedoelde beweging zou zoiets kunnen gebeuren. Het kon gewoon niet anders dan expres zijn.

Ik wist niet of ik het aan iemand moest vertellen. Uiteindelijk deed ik alsof er niets aan de hand was. Toen kwamen mijn broers en zussen binnen. Ik probeerde mijn tranen te verbergen. Ze vroegen of er iets was. Ik zei met een trillende stem van niet, maar brak vervolgens en zei huilend, bijna onverstaanbaar, dat er iets was gebeurd en dat ik me heel vies voelde. Ik barstte in tranen uit en vertelde wat er gebeurd was. Ik begon zelfs te hyperventileren van het huilen.

Uiteindelijk is er officieel niks mee gedaan. Mijn vader zei achteraf dat het ‘per ongeluk’ was. Iedereen geloofde mij wel, niemand twijfelde eraan dat het niet per ongeluk kon zijn. Ze zeiden dat ze me begrepen, dat het erg was, en ze waren het met me eens. Maar er werd verder geen probleem van gemaakt.

Tot op de dag van vandaag voel ik me angstig als hij me aanraakt al is het maar een tikje op mijn arm of been. Ik voel me dan direct ongemakkelijk. Ik word snel boos of geïrriteerd als hij tegen me praat. Ik zit liever niet met hem in dezelfde ruimte en vermijd contact.

Ik voel me gewoon niet veilig bij hem.

Ik vraag me elke dag af of het normaal is dat ik zo snel geïrriteerd op hem reageer. Of het normaal is dat ik me zó vies voel en elke keer weer moet huilen als ik eraan denk.

Ik probeer mezelf wijs te maken dat er niks is gebeurd, dat het misschien toch per ongeluk was gewoon om mezelf niet kapot te maken van binnen.

Soms denk ik: andere mensen maken nog veel ergere dingen mee. Dan lijkt mijn situatie ineens ‘minder erg’ in vergelijking. En dan vraag ik me af: ben ik nu aan het overdrijven?