Stel je voor..

Stel je voor:

Je dochter is 11 en aan het einde van groep 7 loopt de spanning op; wie wordt volgend jaar mijn meester of juf. Er is een grote voorkeur voor een bepaalde meester en ik kan haar geen ongelijk geven. Een meester die duidelijk is, grenzen stelt en goede regels en afspraken heeft, maar binnen die grenzen is er genoeg ruimte voor een grap, een geintje een spelletje of gewoon even je verhaal doen. Een meester die in de pauze zijn gezicht laat zien op het plein en meespeelt met de groep en die zelfs in zijn vrije tijd af en toe een portje Fortnite meespeelt. Wie wil dat nu niet?

En gelukkig, deze meester blijkt haar meester te worden in groep 8. Ze is blij en ik ben blij voor haar. Maar mijn blijdschap is maar van korte duur. Onverwacht word ik van achteren aangevallen door mijn verleden. Mijn maag verkrampt en ik krijg bijna geen lucht. 

Ik had ook zo’n toffe meester. Altijd in voor een geintje, meespelen op het plein en in groep 8 organiseerde hij zelfs logeerpartijtjes. Maar mijn meester bleek zijn handen niet thuis te kunnen houden en misbruikte meerdere kinderen in de klas. Meisjes met al wat vrouwelijke vormen waren zijn slachtoffer. Daar was ik er een van. En als mijn dochter bij hem in de klas had gezeten, was zij er daar ongetwijfeld ook een van geweest. En nu? Nu zit mijn dochter straks elke dag bij háár meester in de klas…

En ondanks dat ik deze meester al 2 jaar ken en ik echt met geen kwaad woord over hem kan spreken, slaat de paniek toe. Slapeloze nachten en buikpijn zijn het gevolg. Ik weet dat deze angst ongegrond is en dat blijf ik voor mezelf ook steeds maar herhalen, maar toch wint de twijfel steeds weer.

Ik neem me voor om het dan maar met eigen ogen te zien, zodat ik mezelf misschien meer kan overtuigen. Gelukkig zit het lokaal van groep 8 aan het plein en kan ik af en toe naar binnen gluren. Ik geef me meerdere keren op als hulpouder en zo zie ik zelf de meester aan het werk en zijn omgang met de kinderen. En wat ik eigenlijk wel wist, zie ik nu weer. Zo’n meester wil iedereen. In zijn relaxte omgang met de kinderen ziet hij iedereen staan, maar houdt hij eigenlijk altijd afstand. Fysiek contact beperkt zich tot een high five of een handshake en alle leerlingen lijken zich bij hem in de buurt ook helemaal op hun gemak te voelen. En toch doe ik dat nog steeds niet.

Het vreet aan me. De slapeloze nachten worden niet minder en wat ik weet in mijn hoofd komt absoluut niet overeen met wat ik voel. En het stomme is, ik had dit toch al lang verwerkt? Ik heb er in jaren niet aan gedacht, het er niet over gehad en ondanks dat dit een nare ervaring is geweest heeft het een plekje gekregen voor mij. Waarom dan nu dit? Ik heb me nog nooit zo machteloos en eenzaam gevoeld. Zo heftig!

Tegen de kerst denk ik echt dat ik gek aan het worden ben en besluit ik hulp te zoeken. En wat blijkt? Ik ben niet gek aan het worden. Dit is heel normaal. Het is sowieso heel normaal als een jeugdtrauma af en toe ineens opduikt, maar met een trigger, en dat kan van alles zijn, is het zeker niet gek. En die trigger is me wel duidelijk. Er valt direct een last van mijn schouders. Ik ben niet gek, maar ik bevind me wel in een gekke situatie. Mijn angst mag er zijn, maar ik laat me er niet langer door verblinden. Ik heb geen grip op deze situatie en moet vertrouwen op mijn dochter en haar meester. En hoewel elke dag nog een gevecht blijft tussen mijn hoofd en mijn gevoel, merk ik dat mijn hoofd nu aan de winnende hand is. Het vertrouwen wordt groter en ik zit niet meer elke dag met buikpijn thuis. 

Tenminste.. totdat mijn dochter een onverwachte zet doet en een uitgestrekte hand van haar meester om haar te feliciteren weigert. Mijn gevoel neemt weer een loopje met me, “wil ze geen fysiek contact met haar meester?”, “wat is er gebeurt?” “wat is er aan de hand?”, “is dit normaal?” “doet ze dit vaker?” Om daar achter te komen zijn er maar twee mensen die ik dit kan vragen. Aangezien ik van mijn (inmiddels puberende) dochter alleen een soort gegrom en een ‘boeiuh’ terug krijg, stap ik op de meester af. Hij ziet direct dat dit niet zomaar een vraag is en in het gesprek dat volgt, gooi ik, tegen mijn eigen verwachtingen in, mijn verhaal op tafel. Niet eerder heb ik me zo kwetsbaar gevoeld. Als ik later tijdens een wandeling mijn gevoelens eens op een rijtje probeer te krijgen, besluit ik dat ik er klaar mee ben. Ik laat me niet langer zo klein en kwetsbaar in een hoekje drukken door iets dat mij ruim 30 jaar geleden is aangedaan. Het kan niet zo zijn dat ik de enige ben met een jeugdtrauma dat je opeens zo kan overvallen. Ik wil helpen dit taboe te doorbreken en mijn verhaal opschrijven en hier delen is daarin de eerste stap. Ik wil het gesprek aangaan met lotgenoten en betrokkenen en een luisterend oor zijn voor wie dat nodig heeft.