(online) modder gooien..
Soms (misschien soms ook net iets te vaak) bekijk ik berichten op social media waarvan ik weet dat ze waarschijnlijk wat emotie zullen losmaken, al helemaal als ik daarbij daarna nog het commentaar wat er gegeven word op zo'n bericht ga lezen. Mezelf emotioneel tormenteren. Vaak lees ik het, om daarna weer heel iets anders te gaan doen. Ik heb geen zin om mee te gaan in online modder gooien.
Vanmorgen las ik echter commentaar wat me nog bezig blijft houden. Het ging niet specifiek over seksueel misbruik maar wel over de behandeling van trauma/(c)PTSS. De persoon beweerde min of meer dat als de behandeling niet werkt je dan niet gemotiveerd genoeg bent om ervanaf te komen. Het maakte me zo boos. En ik zou eigenlijk eens commentaar terug willen geven. Wie wel eens een hele reeks van commentaar heeft gelezen weet dat dat er dan soms lelijk aan toe kan gaan. En heb ik zin in een sneer over en weer?
Tijdens het doen van wat huishoudklusjes heb ik al bedacht hoe ik verbaal weerwoord zou geven op het commentaar van deze persoon. Dat die zelf zeker geen weet heeft wat (c)PTSS inhoud. Alsof je tegen een kanker patiënt waarbij chemo niet aanslaat zou zeggen; je wil gewoon ziek zijn, je bent niet gemotiveerd om beter te worden. Niet alleen dat ik het enorm lullig vond naar de personen die schreven over een behandeling die niet geholpen had. Maar ik wist bij mezelf meteen ook al waarom ik zo boos over dat commentaar word, waarom het bij mij raakt. Want ik hoor zelf bij het groepje bij wie niet alle behandeling helpend is geweest (of misschien soms nog depressiever heeft gemaakt en misschien toch wel gezegd kan dat het een beetje extra zout op de wonden goot) De vraag of ik wel 'beter' wilde worden met ondermijnende ondertoon. In m'n dossier moeten teruglezen dat ik niet gemotiveerd zou zijn. Dat ik alleen maar meer en meer aan mezelf ging twijfelen. Waarom kon ik niets met de therapie? Ben ik dan te stom om therapie te volgen? Iets wat waarschijnlijk nog erger is om te horen dan dat je niet meer helemaal 'beter' word is dat je niet beter word omdat je niet gemotiveerd bent om beter te worden.
Ik denk erover na of ik commentaar ga schrijven.. enerzijds denk ik, ach het zal waarschijnlijk weinig zin hebben om in discussie te gaan met zo'n persoon. Voor sommige zal het er gewoon om te doen zijn.. anderzijds schuw ik er niet altijd voor om eens mijn ongezoute mening voor te schotelen. Misschien doe ik dat dan toch liever niet door met modder te gaan gooien online..
Maar dat bracht me bij m'n morele vraag, zowel in situaties online als eigenlijk ook in een situatie in 'real life'; wanneer laat je commentaar van iemand voor wat het is en wanneer zeg je er iets op terug hoewel je weet dat het voor discussie of modder gooien zal kunnen zorgen?
6 Reacties
1. Verbinding tussen behandelaar en behandelde
2. Soort behandeling wel of niet passend bij fase van herstel
3. Hoeveel lagen er overheen liggen qua verdediging in en extern
4. De meest passende wijze van communicatie
5. Hoeveel stabiele basis er ooit is geweest
6. Steunend of ondermijnend netwerk
7. Externe factoren
8. Last but not least. Of het trauma nog voortzet oftewel of er nog steeds gehertraumatiseerd wordt.
Al die verschillende punten neem ik altijd mee in mijn standpunt. Meestal wordt er maar op 1 onderdeel gereageerd door iemand die iets zegt en slaan ze dus de plank volledig mis. Mijn ervaring is. Missen ze 1 tot 3 van die punten dan kan het nut hebben het gesprek aan te gaan. Missen ze er meer dan hebben ze vaak geen flauw benul en staan te ver verwijderd van begrip voor de situatie.
Ik ben iemand die, op linkedin, best regelmatig reageert op bepaalde berichten. Deels voor degene die het post, deels voor de lezers van reacties, maar bovenal voor mezelf. Want ik wil niet dat een hoop jaknikkers een bepaald beeld wat niet klopt telkens gaan bevestigen. Want sommigen snappen er echt niets van en zetten wel een stereotype neer.
Maar ik snap je dilemma heel goed.. eigenlijk worden we alleen gehoord door ervaringsdeskundigen. Voor mensen van wie het een ver-van-hun-bed-show is is het maar moeilijk te begrijpen. En ik moet toegeven dat ik daar soms ook last van heb. Ook als ik naar mezelf kijk vanaf de zijlijn..
Met respectvolle woorden natuurlijk maar dat alle therapie moet aanslaan omdat je anders niet gemotiveerd bent vind ik grote onzin.
Ik heb ook aan mezelf getwijfeld want waarom kon ik inderdaad niks met iemand die overduidelijk de beste bedoelingen had? Waarom werkte de therapie niet zoals bedacht? Waarom begin ik uberhaupt aan therapie als er 'zoveel aan de hand is met mij'.
Inmiddels weet ik dat herstel gewoon ontzettend maatwerk is en dat je op sommige momenten ergens misschien nog niet aan toe bent of een deel gewoon nog niet kan zien. In mijn ervaring is er op meerdere momenten een andere invalshoek of laag naar voren gekomen. Achteraf heel logisch dat ik daar toen nog niks mee kon! Tegelijkertijd zijn er dingen die zijn gezegd die ik ergens heb opgeslagen en die jaren later ineens wel logisch zijn, waar ik het toen nog zag als volslagen onzin.
Ik ben dan toch ook wel benieuwd of diegene die dit schreef zelf ook ervaring heeft met trauma / (c)ptss of alleen uit de theorie?
Groetjes, Cindy
Zover ik kon lezen had degene behandeling gehad voor PTSS en was ze daar nu vanaf.. behandeling geslaagd dus.
Het komt voor mij echt een beetje denegerend over naar de personen bij wie een behandeling niet aansloot (incl. mezelf dan)
Je bent duidelijk geraakt door het bericht dus dat mag je dan ook teruggeven, toch?
Ik wil best met je meedenken over een gepaste reactie als je dat besluit te doen.
Groetjes, Cindy