Familie
Hoi
Ik ben als kind seksueel misbruikt door mijn broer. Dit is een jaar geleden ook geweten door de meesten van mijn gezin van herkomst. Nu willen mijn familie geen keuze maken, ik wil namelijk die broer niet meer zien (ik heb er nog 3 en 1 zus). Maar door geen keuze te maken, maken ze juist wel een keuze ik mijn hoofd. Ik wordt ook niet langer uitgenodigd door mijn familie en hij krijgt hierop voorrang, wat ook een keuze van mijn familie is denk ik dan. Ik sta op het punt het contact te verbreken omdat ze mij niet begrijpen en er niet kunnen inkomen dat ik hem niet meer wil zien. Voor hun lijkt die keuze enkel en alleen te komen uit kwaadheid. En ja natuurlijk ben ik boos, ik was een kind; ik moest beschermd worden, en dit gebeurde niet.
Iemand die raad heeft? Woorden? Ik weet even met mezelf geen blijf
14 Reacties
Ik herken heel veel van wat je in dit bericht deelt. Ook ik ben ik het verleden misbruikt door mijn broer en toen dit drie jaar geleden naar buiten kwam na 20 jaar zwijgen heb ik gemerkt dat het, na veel pogingen van mijn kant om uit te leggen hoe ik me voel ( onveilig bij familiebijeenkomsten, schaamte, niet gezien zijn geweest etc) geen draagvlak is vanuit mijn familie. Ook zij kiezen er voor om door te gaan met het uitnodigen van mijn broer op verjaardagen en andere feestdagen(heel fijn dat december er weer aan komt ..) ik heb er voor gekozen om het contact met mijn ouders te verbreken nadat ze hebben uitgesproken dat ze hem uit blijven nodigen omdat het hun zoon is. In de periode van geen contact ( ik heb niet gezegd, ik wil jullie nooit meer zien, maar ik hou het open, ik kan zoals we nu met elkaar omgaan niet met jullie in contact zijn. Dat verwart me te veel) heb ik veel van mezelf geleerd, ik heb momenten uit mijn geschiedenis aan kunnen kijken die ik eerder niet kon zien doordat er een te groot loyaliteits conflict in mijn gaande was om mijn slachtofferschap serieus te nemen. Nu ik dat wel heb gedaan heb ik veel meer begrip en compassie voor mezelf en heb ik me ook persoonlijk kunnen ontwikkelen. Ik heb net een bericht geplaatst op deze community omdat ik na drie jaar een bericht kwam van mijn tante om me te zien. Dit triggert weer een hele hoop aan gevoelens. Dus ik zeg niet dat het een oplossing is om geen co tact te hebben met je familie, maar het heeft mij een mogelijkheid gegeven om mezelf serieus te nemen. Ook ik was bang dat ik zou verharden, verbitteren, alleen reageren vanuit woedde. Maar nu zie ik in dat dat niet is gebeurd. Ook ik ben boos op hoe alles is gelopen en het niet gezien zijn, maar dat mag, en dat bestaat naast de behoefte aan ruimte om jezelf serieus te nemen. Ik zie het als een krachtige keuze van mezelf en heb nog geen behoefte om te werken aan contact met mijn ouders. Dus voor mij de vraag of ik mijn tante toe kan laten en alles wat daar achter weg komt, het blijft een puzzel. Maar ik wil je een compliment geven dat je hier serieus over na kan denken voor jezelf en dat je dit durft op te schrijven als vraag op dit forum. Oude loyaliteit gevoelens kunnen zo hardnekkig en ingewikkeld zijn.. Heel veel respect en liefde.
A
Ik merk dat ik er boos om word, net als jij. Ik heb me erbij neergelegd dat ze mijn verhaal nooit gaan erkennen en nooit een kant gaan kiezen. Ik lees hieronder reacties van mensen die het is gelukt hierover met ze te praten maar ook dat heb ik een beetje opgegeven. De reactie van je moeder zegt veel over haar, dat ze niks wilde oprakelen omdat het wel goed leek te gaan. Als moeder had zij deze verantwoordelijkheid dus wel!
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen omdat ik ook worstel met het ongeloof van hoe er in mijn familie met mijn verhaal wordt omgegaan. Gelukkig leer ik dat dit ook anders kan, ik hoop dat je dat gevoel ook kent?
Ik merk dat ik er boos om word, net als jij. Ik heb me erbij neergelegd dat ze mijn verhaal nooit gaan erkennen en nooit een kant gaan kiezen. Ik lees hieronder reacties van mensen die het is gelukt hierover met ze te praten maar ook dat heb ik een beetje opgegeven. De reactie van je moeder zegt veel over haar, dat ze niks wilde oprakelen omdat het wel goed leek te gaan. Als moeder had zij deze verantwoordelijkheid dus wel!
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen omdat ik ook worstel met het ongeloof van hoe er in mijn familie met mijn verhaal wordt omgegaan. Gelukkig leer ik dat dit ook anders kan,
En voor minder zou ik eigenlijk niet willen strijden... Ik wil serieus genomen worden, ik wil niet in een hoekje geduwd worden, ik wil vrijuit kunnen leven
Ik wens je veel goeie moed op jouw pad alleszins
Ik weet niet of het voor mij gaat om het bewaren van de goede vrede. Ik ben vooral teveel in mijn eigen herstelproces om me bezig te houden met wat mijn familie ervan vindt. Maar ik kan me voorstellen dat ik ook ergens op een punt kom waar ik zoek naar gerechtigheid. Fijn om te lezen dat er anderen zijn die me hierin voorgaan.
Heel bekend verhaal.
Heb op mn 27e verteld dat ik ben misbruikt door mijn broer, eigenlijk beide broers ( helaas maar een stuk of 6 herinneringen daaraan) . Hier hebben mijn ouders ook nooit wat aan gedaan, het leven ging gewoon door. Mijn manier om daar mee om te gaan was ook gewoon doorgaan en zorgen dat mijn ouders geen verdriet hadden en ik wou geen problemen veroorzaken. Afgelopen december is er wat in mij geknapt en heb er weer over gepraat met mijn moeder ( vader is overleden) Ze had altijd al hrt gevoel dat het niet ok zat maar ze wou er niks mee doen omdat ze de boel niet wou oprakelen voor mij, ze dacht omdat ik altijd lachte dat het toch wel ok met me was ( ben nu 52) Afgelopen maart is mijn moeder ook overleden en voor de begrafenis heb ik mijn broers geconfronteerd ( wonen allebei in Brazilië dus lekker ver weg) ze waren hier in Nederland voor de begrafenis. Dit vond ik heel moeilijk om te doen maar ben zoooo blij dat ik het gedaan heb. Mijn jongste broer gaf alles toe en de oudste zei dat hij veel wat ergers mee had gemaakt, tja. Heel fijn gepraat met mn jongste broer, de oudste had hem ook misbruikt, ergens had ik altijd al het gevoel dat we erg op elkaar lijken qua gedrag en door dit allemaal te begrijpen geeft het me rust. Wil nu nog van mn oudste broer weten wat er dan zoveel erger is dan wat hij mij heeft aan gedaan, vind ik dood eng omdat hij vaak geloofd in zijn eigen leugens, ergens klopt er iets niet aan hem. Maar goed, dat staat op de planning. Lekker lang verhaal zo, ik weet niet of jij met je familie, broer kunt praten maar mij geeft het rust door het te proberen begrijpen, het weten wat er is gebeurd.
Heel veel succes en volg je gevoel!
We hebben 20 jaar geleden enkele gesprekken gehad maar eigenlijk kon niemand ermee omgaan en werd het een heftige emotionele chaos. Ik ben hier erg van geschrokken en durf het niet meer aan te kaarten, al heb ik ergens ook de hoop dat er in de tussentijd veel veranderd is. Tegelijkertijd zie ik ook hun emotionele onvolwassenheid en dan verwacht ik eigenlijk helemaal niks meer.
Dus wat is wijsheid? Kan ik ermee leven dat ze mij geen enkele erkenning geven? Voor nu wel, dat kan ik bij mezelf en bij anderen halen. Maar misschien dat dat toch in de toekomst nog verandert....
Ik heb geen contact meer met mijn broer sinds de feiten naar boven zijn gekomen. Wel heb ik hem meegeven dat hij steeds iets van zich mocht laten horen; een brief, een berichtje, een bezoekje.... Het was allemaal goed geweest voor mij. Maar helaas is hij hier dus nooit op ingegaan en dus ook nooit verder een gesprek gehad. Wel weet ik dat hij op school altijd zwaar gepest is geweest. Zelf vind ik niet dat ik moet gaan 'smeken' voor een gesprek, dat is mijn taak niet ofzo vind ik, ik heb daar geen nood aan
Dankjewel voor je bemoedigende woorden
Je komt over als iemand die strijdbaar is voor zichzelf, zoals je zegt dat je dan maar voor jezelf kiest. Dit inspireert. Wat dat betreft zit het familiesysteem er bij mij toch nog erg diep in en heb ik het een beetje op z'n beloop gelaten. Met dus geen contact met mijn broer als gevolg, wat prima is. Maar dus ook geen erkenning van mijn ouders terwijl ik met hun nog wel contact heb en dat vind ik steeds minder makkelijk worden.....
Groetjes, Cindy
Het misbruik erkennen of de gevolgen ervan zorgen vaak voor meerdere "problemen" ze raken 1 onschuldig kind in hun ogen kwijt, ze raken hun eigen visie op zichzelf als ouder kwijt, ze raken hun zoon kwijt, ze raken hun aanzien kwijt, ze moeten opeens vanalles met de nieuwe informatie.
Er tegenover staat "jij hebt er last van" heel lullig maar mensen kiezen vaak voor de weg van de minste weerstand en ook van de minste verandering.
Heeft je broer bekend naar/bij hen? Of heeft hij bij hen een ander verhaal opgehangen, want vaak maakt dat het nog lastiger. Veel slachtoffers worden afgeschilderd als mensen die aandacht zoeken.
Het is lastig maar het belangrijkste is dat jij kiest voor jezelf. Het onrecht wat hij je aan heeft gedaan is waarschijnlijk niet eens zo erg als het verraad dat je van je familie nu ervaart.
Heb je aangifte gedaan? Zij hebben het geweten, getuigen? Heb je ondersteuning van een professional? Het kan werken om ervoor te zorgen dat je hier niet alleen in staat en een aangifte kan helpen bij standpunt innemen. Helaas verandert dit vaak niet de houding van familie. Jij bent tenslotte degene die "de vuile was buiten hangt"
Het is 1 van de meest lastige situaties bij misbruik, de gevolgen die door familie er bovenop gegooid worden. Het onrecht is lastig te verwerken.
Weet je wat je ermee zou willen?
Het 'verraad' van mijn familie komt inderdaad heel zwaar binnen en is ook een last die ik niet verwacht had, ik heb het nu wel geleidelijk aan gevoeld dat hij meer welkom is dan mezelf maar toch doet het enorm veel zeer.
Ik heb toen nooit gepraat en weet eigenlijk niet precies hoe het zit met het verjaren van de feiten. Want als iedereen me de rug keert, overweeg ik wel een aangifte. Dit vooral omdat ik inderdaad een statement wil maken en ook niet weet of er andere klachten zijn en de mijne eventueel de doorbraak zou geven. Ik heb enkel mijn laatste verkrachting (andere persoon) aangegeven, dit eigenlijk door de woorden van mijn vader "je dient geen klacht in voor jezelf, maar voor de volgende"
Ik heb door de jaren heen een sterk netwerk uitgebouwd aan hulpverlening; EMDR, contexttherapeut, psychiater, thuisbegeleiding... Dus op dat vlak zit ik echt wel goed.
Het enige dat ik eigenlijk echt zou willen is erkenning, erkennen dat het gebeurd is en mij de persoon heeft gemaakt die ik nu ben (ook de gebreken)
Verjaring enzo kun je het beste een keer met een strafrecht advocaat bespreken.
En wat dan nog als dat een van de redenen is dat je jebroer niet meer wil zien. Dat is je goed recht en ja je verwoord hetgeen, geen keuze is ook een keuze. Ik vind het heel erg verdrietig voor je.
Helaas Raven gebeurd dit vaak als slachtoffers het taboe doorbreken, de gelederen van de overige familie zich sluiten en een front vormen.
Je kunt alleen nu maar voor jezelf en je eigen veiligheid en welzijn kiezen, al is dat loslaten, hoe verdrietig dat ook is.
Tijd om zelf er verder mee aan de gang te gaan, regie over je eigen leven te nemen in alles wat op je afkomt en/of gevolgen van draagt.
Verder kun je als je kiest contact te verbreken, voor jezelf "afspreken" dat je ook altijd weer anders kan/ mag kiezen.
Ik hoop dat je iets hebt aan mijn woorden, wel vanuit herkenning en wens je moed, sterkte en hier schrijven, vragen je je misschien ook wat gesteund en gesterkt voelt.
Het doet enorm veel zeer om mijn familie de rug toe te keren, ook al is dat hetgeen ik wel nodig heb. Ik heb tijdens de depressieve periodes van mijn mama enorm voor haar gezorgd en het gezin samengehouden en dan krijg ik dit terug... Ik snap het niet dat je de kant van een verkrachter kan kiezen...