een leven lang, maar niet levenslang
Laat ik in het openbare gedeelte ook maar even mijn verhaal delen. Of misschien mijn vraag.
Zeker ook omdat ik bij anderen ook reageer en het me prettiger lijkt dat ze weten wie er reageert.
Ik ben een vrouw van 67, misbruikt als kind door vader, broer en anderen.
Ook later in mijn leven weliswaar minder ernstig ook misbruik plaats vond, wat soms nog moeilijker te plaatsen was. Samen met andere vrouwen hebben we destijds voornamelijk seksueel misbruik binnen het gezin doorbroken en gevochten om de verjaringstermijn te veranderen, wat ook gebeurd is, al duurde dat lang. Dit was in de jaren 80.
Het doorbreken, waar ook kort er misbruik tussen mijn zoon en dochter in opdracht van een buurjongen heeft me ook alles gekost. Het web binnen de families sloot zich helemaal en keerde zich tegen mij, hersenspoelde min of meer ook mijn kinderen.
Een aangifte mislukte, omdat het op 1 dag na verjaard was en dat was zelf alleen op het laatste feit, vlak voor mijn trouwen. Wel heb ik melding gemaakt, maar dat is nogal dramatisch afgelopen. Een voorbereiding op een confrontatie waar mijn ouders bij de politie aangaven aan mee te willen werken, duurde een jaar en toen kwamen zij niet opdagen. Voor de aangifte had ik al met de familie gebroken ook om mijn kinderen te beschermen.
Misbruik vond al plaats in vorige generaties. Ik heb nooit begrepen dat mijn broer en zusters contact konden blijven houden en hun kinderen dus niet beschermde.
Dat ik het taboe doorbrak heeft denk ik wel ook het een en ander voorkomen. Met de kinderen had ik de afspraak dat mochten zij contact willen met familie ze dit vanaf hun 18 konden, waar wij eerst een gesprek zouden hebben wat er feitelijk was gebeurd. Ik ging weg toen zij 4 en 5 waren en je niet alles kunt uitleggen.
Helaas de scheiding tussen hun vader en mij gooide roet in het eten en ook in mijn schoonfamilie werd alles toegedekt en ontkend en hebben beide families ongekend veel invloed gehad op mijn kinderen, wat mede tot een breuk heeft geleid. Waar ik heel goed weet waar mijn eigen onvermogen ook meegespeeld heeft, maar ook de gebrekkige hulpverlening. Ofschoon mijn kinderen weten dat ik in alles opensta voor ze en op mijn manier, binnen wat ik emotioneel aankan telkens weer 'contact' zoek, zonder dat ik het forceer bij ze, is mijn verdriet groot dat wij ondanks alle pogingen niet tot elkaar kunnen komen. Ik beschrijf niet alles omdat ik alsnog mijn kinderen, maar ook mijn kleinkinderen wil beschermen. Me verplaatsend in hun het eigenlijk ook allemaal begrijp, zij (nog) niet bij hun eigen waarheid kunnen. Wat niet altijd gebeurd, zoals ook met mijn broer en zussen het geval was, is.
Mijn verhaal is veel langer, maar hier laat ik het bij. Ik ben vooral wat op zoek naar mensen van mijn leeftijd en benieuwd hoe hun leven is verlopen na het doorbreken van het taboe en welke gevolgen het had, of nog heeft.
Ik kom niet op social media, ik vind dat over het algemeen een bron van 'geweld' in vele vormen, betreft uiten, het snel 'moeten' reageren. Bepaalde dingen doe ik mezelf niet meer aan en heb daar vrede mee, ook al ben ik daardoor wat een buitenstaander.
Het is mijn leven waar ik zelf de regie in heb daar lang voor gevochten en een waarlijk gevoel van vrijheid gegeven. Ik heb geen slecht leven, ik ben niet wezenlijk teleurgesteld in het leven, ik kan genieten, maar leef ook met zware omstandigheden, op mijn eigen manier, die soms moeilijk begrepen wordt, maar vind het altijd nog de moeite waard.
8 Reacties
Wat naar dat jou dit ook is overkomen in alle aspecten, van misbruik, meerdere keren, het openbreken maakt dat ze jou in het beklaagdenbankje zetten.
Het is bij mij ook niet meer alom aanwezig, echter het gemis van (klein)kinderen is het ergens ook altijd wel aanwezig.
Of zo maar als ik op de fiets zit...niet direct beeldherinneringen, maar ik noem ze gevoelsherinneringen.
Het mag er zijn. Het is van mij.
Openbreken kost soms alles, blijven zwijgen misschien nog wel meer.
Ik hoop voor je dat je trouw kunt blijven aan jezelf en dat alsnog het goed is dat erover gepraat hebt! Ergens heeft het altijd nut. Maar ik weet niet of jij dat zo kunt voelen?
Ik respecteer je keuze!
Het is alleen jammer dat deze gebaseerd is op waarschijnlijk wel een terechte angst.
Ik ken je verhaal niet.
Wat ik wel kan zeggen vanuit vele ervaringen vanuit mijzelf maar ook anderen is dat het vroeg of laat wellicht misschien toch aan het licht komt.
Geheimen als deze, als er gezwegen wordt toch onbewust invloed hebben op mensen om je heen.
Dingen die zij ervaren, (aan)voelen onbegrepen blijven.
Weet Strijder dat het geen oordeel is, alleen een vaststelling.
Je ziet het bijvoorbeeld ook bij oorlogstrauma's/slachtoffers waar het bij de tweede en zelfs derde generatie nog een behoorlijke invloed, impact heeft en toch wordt gevoeld, waar er in families niet over gepraat werd.
Maar uit eigen ervaring ook weet hoe het in onze families gespeeld heeft en nog betreft oorlogstrauma's en geweld binnen het gezin, seksueel misbruik, incest dus, maar ook ander geweld, als lichamelijke en geestelijke mishandeling.
Mag ik je vragen wat het met jezelf doet dit geheim met je mee te dragen?
Het kan niet anders dan dat het ook gevolgen heeft.
Heb je wel mensen waarbij je je verhaal wel kwijt kan?
Je hoeft niet te antwoorden, het mag alleen als het voor jezelf wat toevoegt en/of helpend is.
En herken enkele dingen. Niet allemaal, want bij mij duurde het mijn hele jeugd.
Wat goed dat je zo'n psychologe bent tegengekomen.
Dat heeft mogelijk misschien meer schade voorkomen.
En ja dat kon toen nog.
Helaas heeft taboes doorbreken ook een andere kant, namelijk dat we misschien wel te krampachtig worden als het gaat om aanraken.
Toch dient elk verkeerd aanraken serieus genomen te worden, het heeft meer te maken met een omslag in hoe mensen, mannen en vrouwen met elkaar en seksualiteit omgaan.
Waar het ook veel te maken heeft met macht!
Overigens denk ik zelf, dat man of vrouw, die kinderen (anderen) misbruiken meestal wel degelijk weten wat ze doen, uitzonderingen daargelaten.
Ik ben het niet helemaal met je eens dat de jeugd van tegenwoordig het zoveel beter heeft.
Ik zie en lees hier en elders echt nog teveel wegkijken, niet willen weten, victam blaiming.
Ook in de hulpverlening zijn nog veel manco's.
Waar soms ook bij de politie aangiftes niet worden opgenomen, of het OM niet halen.
Mensen met seksueel misbruikervaringen krijgen allerlei diagnoses, die je wel met je mee moet dragen en je ook in de weg kunnen staan in je verdere (werkzame) leven.
Regelmatig zijn het ook geen goede diagnoses omdat het veelal om overlevingsmechanismen gaat en dat is heel iets anders dan allerlei stoornissen.
Wel is het goed dat PTSS uiteindelijk erkend is en herkend wordt.
Wel zie ik toch weer een ontwikkeling hier en elders in de wereld waarin we weer terug in de tijd worden gegooid.
Een groep mannen ook steeds conservatiever wordt, maar ook vrouwen.
Ik probeer niet te generaliseren maar toch vind ik het onrustbarend...en kan ook misbruik weer meer in de hand werken.
Zo ook internet een bron van seksueel misbruik is.
Maar je hebt gelijk er zijn ook positieve kanten, zoals sites waar je terecht kan en ook instanties waarmee je misschien uiteindelijk op de goede weg komt.
Het taboe doorbreken geeft ook een helder beeld, dat het om jongens en meisjes gaat, om mannen en vrouwen.
Daders veelal bekenden zijn.
Als laatste vaak kunnen mensen niet begrijpen. Dat ben ik met je eens, omdat wat je niet ervaren hebt gevoelsmatig ook niet kan weten.
Maar gewoon aannemen dat het is voor de ander zoals die laat blijken is vaak al voldoende en gewoon aanhoren.
Waar er soms juist ook zo'n grote behoefte is juist wel begrepen te willen worden bij slachtoffers, erkenning nodig is.
Het is fijn om met elkaar ervaringen uit te wisselen 💖🌟