Het verlies van mijn beste vriendin

Op dit forum lees ik vooral verhalen van nabestaanden in de vorm van familieleden of partners. Ik zou me niet kunnen voorstellen hoe heftig het moet zijn om een familielid of partner te verliezen door zelfdoding. Zelf ben ik anderhalf jaar geleden mijn beste vriendin verloren aan zelfdoding en ik merk dat ik deze positie best heel lastig vind. Er zijn eigenlijk geen groepen of fora voor nabestaanden in de vorm van vrienden (mocht iemand deze kennen dan hoor ik het graag). Ik ben benieuwd of hier meer mensen nabestaande zijn van een goede vriend of vriendin om te horen of er herkenning is in mijn verhaal of dat er misschien ook herkenning is bij nabestaanden in de vorm van familieleden en partners. 

Vindt iemand herkenning in mijn verhaal?

Mijn beste vriendin en ik ontmoeten elkaar als sportmaatjes nadat we voor onze studies beide net in een nieuwe stad kwamen wonen. Het klikte eigenlijk gelijk en in de jaren die volgden werd onze vriendschap steeds hechter. We bespraken telkens meer over de dingen die we in ons leven hadden meegemaakt en ik kwam erachter dat er in haar een behoorlijk traumatisch verleden schuilging. Ze volgde voor- en tijdens onze vriendschap vele therapieën en probeerde haar leven zo goed mogelijk in te vullen. Voor de buitenwereld had ze alles. Een koophuis, goede baan, hobby’s, vrienden en de relatie. 

Dat het eigenlijk erg slecht met haar ging ontdekte ik na mijn 29ste verjaardagsfeest. Ze had een uur van tevoren afgezegd en de dag erna belde ik haar om te vragen wat er aan de hand was. Ze vertelde dat ze vanuit paniek een suïcidepoging had willen doen maar op het laatste moment toch 113 gebeld had. Op dat moment zat ze in therapie maar de psycholoog van dat moment verwees haar door naar de specialistische GGZ na haar eerlijke verhaal over haar suïcidepoging. Ze kwam op een wachtlijst van 7 maanden. 

We konden samen praten over wat er gebeurd was en wat maakte dat het leven zo moeilijk voor haar was. Ook spraken we over haar gedachten over– en verlangen naar de dood. Wat dit voor haar zou opleveren, wat het mij en haar omgeving zou kosten. Aan de ene kant was het fijn om hier zo open met elkaar over te kunnen spreken maar aan de andere kant was het ook moeilijk. Het was een worsteling tussen verantwoordelijkheidsgevoel en het willen respecteren van haar wens. Ik noemde naar haar dat ik niet voor haar kon besluiten of haar kon tegenhouden, alleen dat het voor mij en de mensen om haar heen een vreselijk verlies zou zijn. We maakten een plan met haar en haar toenmalige partner over wat ze kon doen als het niet goed met haar ging waarbij we ook waakten dat het niet ten koste van onszelf zou gaan. De verantwoordelijkheid voor het volgen van het plan lag bij haar. 

Drie dagen voor haar overlijden hadden we een gezellig uitje voor haar verjaardag gepland. Waar ik altijd vrij goed aanvoel hoe het met mensen gaat, vooral wanneer iemand zich niet zo goed voelt, merkte ik niets anders dan ontspanning en rust. We hadden een fantastische dag samen en hebben veel gelachen. We sloten de dag af met een wijntje en een ‘tot volgende week’. 

Op de dag van haar overlijden moest ik iemand ophalen van het vliegveld. Daar aangekomen appte haar toenmalige partner mij dat hij geen contact kreeg met haar. Ook ik probeerde haar te bereiken maar kreeg geen contact. We spraken af dat hij naar haar toe zou rijden en dat ik mijn telefoon zou uitzetten totdat ik weer thuis zou zijn. Vooral omdat ik een sterk voorgevoel had dat wat hij zou aantreffen, geen goed nieuws zou zijn. Thuisgekomen deed ik mijn telefoon aan en werd mijn angst werkelijkheid, mijn vriendin had haar leven beëindigd. Ik ben naar haar huis gereden waar het ondertussen vol stond met politiewagens, er net een ambulance wegreed en waar de hele buurt buiten stond. Het was een bizarre, onwerkelijke dag. Het voelde als een film. Van het gesprek met de schouwarts, tot de komst van haar familie bij het huis en alles daaromheen. Van de politie ontving ik die dag de afscheidsbrief die ze voor me geschreven had. Het bleek dat ze haar overlijden goed haar voorbereid. Alle belangrijke documenten lagen op tafel en voor haar dierbaren lag een uitgebreide afscheidsbrief klaar. Het raam naar de gang had ze afgeplakt en op een briefje had ze aangegeven wat men zou aantreffen als ze binnen zouden komen. Hiermee heeft ze tot op het laatst willen zorgen voor de mensen om haar heen. 

In de dagen die volgden was ik gebroken. Naast het grote verlies was het zoeken naar mijn positie. Welke rol speel ik tijdens het afscheid? Wat wist haar familie? Welke antwoorden kon ik geven en welke niet? Wilde ik die antwoorden geven? Welke vragen heb ik zelf nog? 

Het afscheid was mooi maar ook dubbel. Waar veel mensen met vragen zaten, had ik deze niet. Waar haar dood voor veel mensen onverwacht kwam, was ik op de hoogte van hoe het écht met haar ging. 

In de periode na het afscheid kreeg ik last van paniekgevoelens en onrealistische gedachten over de dood. Het verlies van mijn vriendin was zo overweldigend en onrealistisch geweest dat mijn hoofd en lichaam hadden besloten dat ik niet opnieuw zo’n klap kon verwerken. In contact met andere vrienden en dierbaren sloot ik mezelf af en kwam ik niet meer bij mijn gevoel. Ik was angstig om anderen op deze manier te verliezen maar wilde hen niet opzadelen met deze onrealistische angst. Omdat ik en mijn vriendin geen gemeenschappelijke vrienden hadden, droeg ik dit gevoel alleen. Ik had het gevoel anderen niet te willen opzadelen met mijn zwaarte en ik merkte ook bij buitenstaanders dat ze het moeilijk vonden om te vragen naar hoe het echt met mij ging. Of het spannend was voor anderen of suïcide gezien wordt als een taboeonderwerp is voor mij niet helemaal duidelijk, al vermoed ik een combinatie van beide. Na het volgen van EMDR kwam ik gelukkig van mijn klachten af en kwam er ruimte voor rouw. 

Ik besef me dat ik ontzettend dankbaar mag zijn voor de afscheidsbrief en onze fijne laatste momenten samen. Hierdoor heb ik geen vragen over haar dood en kan ik me ergens berusten in het feit dat het voor haar een bewuste keuze is geweest en geen keuze vanuit paniek. Echter mis ik haar enorm, vooral op de momenten dat het moeilijk is in mijn leven en zij als enige mijn diepste gevoelens kende. Met daarnaast het feit dat ik haar zo anders gegund had. 

Nu ben ik vooral benieuwd of iemand zich herkent in de vriendschapsband van openheid. Zijn er meer mensen die meer wisten dan andere naasten/familie, voor en/of na het overlijden? Hoe was dit voor jou? Hoe ging/ ga je hiermee om? Waar vind jij je steun? En voor vrienden en familie, hoe kijken jullie hier tegenaan? 

Ik lees graag of iemand zich hierin juist niet/wel herkent en dat met mij wil delen.

Dank alvast hiervoor.