Hoe dan?

Lief Leven,

Wat goed van je om het te delen. Je bent zeker niet de enige die hier last van heeft.
Ik ben zelf al nooit een held jn het verkeer geweest maar sinds het overlijden van mijn zoon is de angst toegenomen. Mijn naaste omgeving weet dit en spreek ik ze er ook op aan wanneer ik het nodig vind, vooral als ik meerij. Als ik stil wordt dan weten ze al dat ik het niet fijn vind.

Ik probeer zelf om niet teveel om me heen te kijken en me op de nabije omgeving te concentreren.

Wanneer ik verder weg moet ga ik met het openbaar vervoer omdat me dat zoveel minder stres oplevert.

Blijf het onder de aandacht brengen bij je omgeving zodat zij er rekening mee kunnen houden.

Liefs Anja

Lieve Leven,

Ik herken dit zo erg! Ik heb het heel erg met die fatbikes. Jonge kinderen die erop zitten en “toeteren”. Ik schrik mij telkens een ongeluk. Ook als mijn zoontje bij mij achterop de fiets zit. Ik vind dat heel onprettig. Vooral ook omdat die kinderen geen idee hebben wat ze aan het doen zijn en wat de gevaren zijn.

Mijn man is bij een motorongeluk om het leven gekomen. Afgelopen maandag zag ik nog een motorrijder in een korte broek en t-shirt over de A12 scheuren. Vloeken kan ik dan. Schreeuwen. Waarom ben jij er wel en rijd je als een idioot en is mijn grote liefde er niet meer die zich altijd netjes aan de verkeersregels hield?

Gister wilde ik met de fiets oversteken en toen kwam ook de gedachte in mij op, als jij nu per ongeluk je gas indrukt ipv je rem. Dan lig ik hier op de weg. En ik weet dat ik niet zo moet denken, maar ik weet ook hoe snel iets gebeurd kan zijn.

Het enige wat voor mij soms helpt is rust nemen. Stoppen als het op de fiets te veel wordt of als ik schrik. In de auto op de snelweg gaat dat wat minder makkelijk. Maar ook dan probeer ik even tot 10 te tellen. Op mijn ademhaling te letten. Rust terug vinden in mijn lichaam.

Sinds mijn man overleden is ben ik geen held meer in het verkeer. Ik ben 29 en met mijn zoontje van 3 wil ik toch regelmatig leuke dingen doen (daarnaast moet ik ook gewoon naar werk). Dus deelnemen aan het verkeer zal ik hoe dan ook moeten doen. En ondanks de angsten doe ik dat dan ook. Juist mijn angst onder ogen komen. Want ik kan leuke dingen doen en wil dat dan ook. Wat ik wel doe is als ik met vrienden of familie weg ga om te vragen of zij willen rijden. Zo ga ik morgenavond naar Amsterdam. Als het moet dan rijd ik het gewoon. Maar als het niet nodig is doe ik het liever niet.

Geen idee of je hier iets aan hebt, maar ik hoop het wel. Daarnaast mag je natuurlijk altijd je gevoel hier delen! Of een bericht sturen. Je kan ook als je er behoefte aan hebt telefonisch of via de chat contact opzoeken met de luisterlijn. Als het toch even te veel wordt en je wil met iemand praten buiten je eigen kring om zou dat ook nog iets kunnen zijn?
https://slachtofferwijzer.nl/organisatie/luisterlijn

Heel veel liefs van mij!

Lieve Leven

Zo herkenbaar, en er is niks zo erg als angst op straat. Ik weet er alles van, ik durf niet meer te fietsen, laat staan met de brommer te rijden na het ongeluk. Het erges is dat men gaat roepen: "Kom op, je moet daar doorheen", want die snappen niet waar je in zit en hoeveel angs zoiets kan oproepen.

Het enige wat je kunt doen is erover te praten, en het tijd geven. Hopelijk komt er een moment dat het iets makkelijker gaat.

Heel veel sterkte

Chantalle

O, ja, of ik het herken.
De angst sloeg bij mij meestal toe als ik over moest steken en er nogal wat auto's passeerde. Want wat als die automobilisten mij weer niet zagen!
En wat was ik blij als ik niet naar buiten hoefde, en lekker veilig thuis kon blijven. Zo herkenbaar.

Ik schaamde me er voor, maar ben er toch over gaan praten. Eerst met de mensen om me heen, maar die leefde zo met me mee, dat ik het idee had dat ze mijn angst alleen maar versterkte.
Uiteindelijk ben ik met mijn coach daar over gaan praten. Zij wees me erop dat ik ook zelf mijn angst versterkte, door situaties te mijden. Met hele kleine stapjes heb ik mijn angst weten te overwinnen.
Wat mij ook hielp was de zin : je bent bang voor de angst (dat er iets gebeurd), en hoe groot is het percentage dat wat je meegemaakt heb je nog eens zal overkomen?

Ik ben misschien nog steeds alerter dan de meeste mensen als ik over moet steken, maar dat gaat nu zonder angst.
En dat gun ik jou ook.
Sterkte.

Ik voel met je mee. Zo n gebeurtenis is levensveranderend. Mijn stoere zoon is vorig jaar aangereden en de hele wereld is sindsdien anders. Het gaat onder je huid zitten, een trauma raak je niet zomaar kwijt.