Mijn verhaal ik voel dat het mijn fout is

Beste vlinder, Dit klinkt misschien raar maar ten eerste chapeau dat je door hebt dat je man iets doet wat jij niet goed vind en wilt. Het kostte mij tien jaar om überhaupt te erkennen dat ik seksuele handelingen tegen mijn zin deed. Omdat ik zo gewend was om mezelf niet belangrijk te vinden en mezelf op te offeren, voor de goede lieve vrede. Ik vond het belangrijker om veilig te zijn dan om mijn lichaam te bewaken. Soms voelt toegeven veiliger dan stop zeggen. Stop zeggen deed ik ook wel, maar dan zachtjes of met non verbale communicatie. Maar echt boos worden en zeggen kap hiermee dat is niet oke, dat durfde ik niet. Misschien jij ook niet, en dat is ook niet gek. Jarenlang kon je niet weg uit de situatie waarin je gedwongen terechtgekomen was. De kunst is een onderscheid te maken tussen je verleden en het nu. Elke dag tegen jezelf te zeggen, ik ben nu 27 ik ben volwassen, ik kan en mag mijn eigen keuzes maken. En goed kijken naar wat je alternatieve opties zijn. En hoe eng ook, toch jezelf verwijderen uit deze situatie. Misschien woon je samen en zal je kleine stappen moeten nemen. Eerst wat geld verzamelen eerst wat spulletjes verhuizen naar een vriendin, onopgemerkt. En dan ineens ben je weg. Hij zal reageren op je afwezigheid hoe weet je niet. Dat doet er misschien niet eens zo toe, als hij niet weet waar je heen bent, ben je veilig. Spullen kunnen altijd vervangen worden. Verzamel je essentiële spullen, zorg voor je veiligheid en ga. Heel veel liefs en veel succes. Er is een andere wereld voor je mogelijk. Doe t maar. Kim