Mijn dagboek

Lieve allemaal, 

Jullie verhalen doen mjj allemaal erg goed, ik voel erkenning en steun ondanks dat ik jullie niet ken. Ik zit zelf midden in mijn trauma therapie, het is heftig maar ook fijn om er eindelijk over te kunnen praten. Een van de manieren om er mee om te gaan is schrijven, daarom wil ik dit met jullie delen. Mijn vraag aan jullie is: hoe hebben jullie uiteindelijk geaccepteerd dat je seksueel  misbruikt bent? Ik vind het accepteren en erkennen zo moeilijk. 

“Alsof ik mij er midden in bevind.
Ik voel zoveel onrust, spanning en verdriet. 
Maar het uiten lukt me niet.
Het besef van de werkelijkheid komt steeds meer omhoog.
Toch zegt die ene stem in mijn hoofd dat het wel meevalt.
Die ene stem komt van jou.
Jij die mijn grenzen overtrad.
Jij die mijn zelfbeeld vernielde.
Jij die mijn lichaam vernederde.
Maar de behoefte ernaar had je wel.
Jij die mij manipuleerde, alsof ik aan mijzelf ging twijfelen en denken dat ik gek was.
Het lag toch altijd aan mij.
Jouw schuld was het nooit.
Misbruik komt niet in jouw woordenboek voor.
Toch kende je niet het woordje nee.
Ik sprak het niet vaak uit.
Ik wist de gevolgen ervan als ik dit wel zou doen.
Ik wil mezelf terugkrijgen.
Zonder jouw beschadigingen.
Maar in alle eerlijkheid weet ik niet eens wie en hoe ik nou echt ben.
Zo verdwaald ben ik geraakt door jouw woorden en daden.
Je duwde iedereen van mij weg behalve jijzelf.
Ik leefde alleen nog voor jou.
Naar jouw regels en restricties.
Ik wist dat iets niet klopte.
Dat het niet goed was.
Maar een uitweg was er niet.
Ik was al te ver heen.
Ik geloofde toch alles wat je zei.
Afgesloten van de buitenwereld. 
Ik leefde in twee werelden met een masker op.
Mijn toetsen op school maakte ik met 4 uur slaap.
Je wilde mij alleen nog voor intimiteit.
Alsof ik zelf geen keuze had.
Geen mens was met een gevoel.
Ik deed dingen die ik niet wilde.
Nee zeggen durfde ik niet.
Ik wist dat je boos zou worden en weg zou gaan van mij.
Ik kan niet zonder jou dacht ik altijd.
Volledig afhankelijk van jou.
Ik heb nog nooit zoveel tranen laten vallen.
Mij nog nooit zo alleen gevoeld.
Nog nooit zo angstig en beschadigd gevoeld.
Alsof ik buiten mijn lichaam leefde. 
Je ging zelfs door mijn pijn heen.
Hoe kan jij jezelf nog aankijken in de spiegel?
Ik heb jou niet meer nodig.
Ik ga op zoek naar mijzelf.
Al heb ik daar jaren voor nodig.