Mijn dagboek
Lieve allemaal,
Jullie verhalen doen mjj allemaal erg goed, ik voel erkenning en steun ondanks dat ik jullie niet ken. Ik zit zelf midden in mijn trauma therapie, het is heftig maar ook fijn om er eindelijk over te kunnen praten. Een van de manieren om er mee om te gaan is schrijven, daarom wil ik dit met jullie delen. Mijn vraag aan jullie is: hoe hebben jullie uiteindelijk geaccepteerd dat je seksueel misbruikt bent? Ik vind het accepteren en erkennen zo moeilijk.
“Alsof ik mij er midden in bevind.
Ik voel zoveel onrust, spanning en verdriet.
Maar het uiten lukt me niet.
Het besef van de werkelijkheid komt steeds meer omhoog.
Toch zegt die ene stem in mijn hoofd dat het wel meevalt.
Die ene stem komt van jou.
Jij die mijn grenzen overtrad.
Jij die mijn zelfbeeld vernielde.
Jij die mijn lichaam vernederde.
Maar de behoefte ernaar had je wel.
Jij die mij manipuleerde, alsof ik aan mijzelf ging twijfelen en denken dat ik gek was.
Het lag toch altijd aan mij.
Jouw schuld was het nooit.
Misbruik komt niet in jouw woordenboek voor.
Toch kende je niet het woordje nee.
Ik sprak het niet vaak uit.
Ik wist de gevolgen ervan als ik dit wel zou doen.
Ik wil mezelf terugkrijgen.
Zonder jouw beschadigingen.
Maar in alle eerlijkheid weet ik niet eens wie en hoe ik nou echt ben.
Zo verdwaald ben ik geraakt door jouw woorden en daden.
Je duwde iedereen van mij weg behalve jijzelf.
Ik leefde alleen nog voor jou.
Naar jouw regels en restricties.
Ik wist dat iets niet klopte.
Dat het niet goed was.
Maar een uitweg was er niet.
Ik was al te ver heen.
Ik geloofde toch alles wat je zei.
Afgesloten van de buitenwereld.
Ik leefde in twee werelden met een masker op.
Mijn toetsen op school maakte ik met 4 uur slaap.
Je wilde mij alleen nog voor intimiteit.
Alsof ik zelf geen keuze had.
Geen mens was met een gevoel.
Ik deed dingen die ik niet wilde.
Nee zeggen durfde ik niet.
Ik wist dat je boos zou worden en weg zou gaan van mij.
Ik kan niet zonder jou dacht ik altijd.
Volledig afhankelijk van jou.
Ik heb nog nooit zoveel tranen laten vallen.
Mij nog nooit zo alleen gevoeld.
Nog nooit zo angstig en beschadigd gevoeld.
Alsof ik buiten mijn lichaam leefde.
Je ging zelfs door mijn pijn heen.
Hoe kan jij jezelf nog aankijken in de spiegel?
Ik heb jou niet meer nodig.
Ik ga op zoek naar mijzelf.
Al heb ik daar jaren voor nodig.
3 Reacties
Dat de schuld niet bij mezelf lag, maar bij hem. Ergens fijn, maar dat riep ook zo ontzettend veel intense emoties op die ik nooit eerder zo gevoeld had.
In die fase van je traject kun je t misbruik niet meer ontkennen..
Accepteren vind ik ook nog heel lastig. Ik zit nog midden in t proces en denk dat dat t eindstadium is, je kunt t immers niet meer terug draaien.
Ik wens je heel veel sterkte toe!
Wat je schrijft is zo herkenbaar en je vraag heb ik al vele malen gehoord dus je bent zeker niet alleen hierin.
Er zijn vele kanten aan je verhaal van waaruit je het kunt bezien.
Ten eerste gaan veel slachtoffers door misbruik zich gedeeltelijk identificeren als medeplichtige, of zelfs door manipulatie als de dader in het verhaal. De wanhoop als slachtoffer is enorm verpletterend terwijl identificeren met dader of medeplichtige past bij (het gevoel van) een negatief zelfbeeld.
Ik ging twijfelen aan mijn geaardheid. Hoeveel ik het zelf uitgelokt had. Waarom ik terug ging, etc etc. Waardoor het slachtoffer zijn steeds verder weg kwam te staan van me.
Toen ik dus in mijn rouwproces kwam en bij de boosheid moest komen lukte dit niet. Hoe kon ik tenslotte boos zijn op de ander als ik net zoveel schuld had? Dat maakte dat ik dus telkens terug in de eerste fase van rouw kwam. Overspoeld raken door de situatie en de ontkenning opzoeken. Dit heen en weer gepingpong heeft me veel moeite gekost om te doorbreken omdat ik niet snapte wat er met me gebeurde.
Daarnaast kun je grote delen van je trauma weg stoppen om er niet mee bezig te zijn. Je gaat vervolgens enorm twijfelen aan je geheugen (wel of niet extra gestimuleerd door de manipulatie van de dader).
Dus hoe heb ik geaccepteerd dat ik een slachtoffer ben geweest van misbruik? Ik denk vooral door de schuld te leren op de juiste plek te leggen. Het onrecht te accepteren dat me was aangedaan. Te werken aan mijn zelfbeeld en uiteindelijk dus te accepteren dat ik een kwetsbaar mens ben en dit soort dingen altijd kunnen gebeuren, daar geen controle over heb, maar wel kan bepalen hoe ik erna ermee om ga.
Ook ik heb veel geschreven. Ik heb ook veel teruggelezen als lezer ipv schrijver. Dit zodat ik er objectief naar kon kijken en de emotie en gedachten kon loskoppelen.
Hopelijk is het een beetje te volgen zo 😅 zo niet wees vrij om te vragen!